Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο ...

Άκουγα ξανά τις προάλλες αυτό το τραγούδι, δηλ. το "οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο" από τους Πυξ Λαξ και αναρωτιόμουν ...
Αν όλα αυτά που λέει είναι σωστά, τότε εσύ πού πας;
Παύεις να αγαπάς; Σταματάς να νιώθεις; Ευνουχίζεσαι με κάποιο τρόπο; Τι απογίνεσαι;
Κι έπειτα τι? Περνάνε όλα στη λήθη; Όλα είναι απλά και μόνο μια καλή ή κακή ανάμνηση; Κάτι που δε σε πληγώνει πια; Που δεν το σκέφτεσαι? Που περνάει φευγαλέα από το μυαλό σου; Που στιγμιαία σε κάνει να "χάνεσαι" αλλά επανέρχεσαι αμέσως;
Τι είναι αυτό που κάνει τις αγάπες παλιές, ενώ λίγο καιρό πιο πριν ήταν έντονες και ζωντανές; Είναι τόσο πια εύκολο να διαγράφεις τόση αγάπη; Σαν να μην υπήρξε ποτέ; Σαν να μην ένιωσες ποτέ τίποτε;
Είναι τόσο διαχειρίσιμο από τον οργανισμό και την ψυχοσύνθεση κάποιου να μπορεί πλέον να μη νιώθει τίποτε; Να διατάζει τόσο εύκολα τον εαυτό του να σταματήσει να γυρίζει στην αγάπη του για να μην πονάει;
Πώς γίνεται να είναι τόσο εύκολο;
Και αν δεν είναι, τότε τι συμβαίνει; Λοβοτομείς τον εαυτό σου σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεσαι, να φαίνεσαι ή έστω να συμπεριφέρεσαι ψυχρά; Και πλέον πού είναι η δική σου ψυχή; Δε νιώθει πια; Περνάει η ανάγκη της σε δεύτερη μοίρα; Την νεκρώνεις χειρουργικά ώστε να μη νιώθει;
Και οι άνθρωποι γύρω σου; Νέοι και παλιοί γνώριμοι, φίλοι και μη, πώς σε βλέπουν; Τι διαβάζουν στο πρόσωπό σου; Τι τους επιτρέπεις εσύ να δουν σε σένα; Πώς σε αντιμετωπίζουν; Κρατιούνται μακριά σου αφήνοντάς σε στην ψυχρότητά σου;
Και ο τοίχος που έχεις χτίσει είναι διαπερατός; Και ποιοι τον περνούν; Εσύ; Περνάς απέναντι; Έχεις έστω τη διάθεση να περάσεις απέναντι; Τι φιλτράρεται και τι περνά στην πρωτόλεια μορφή του; Τι βλέπεις εσύ;
Σε ποιον καθρέφτη μπορείς να σταθείς και να σε δεις πραγματικά πέραν κάθε είδους συναισθηματισμό; Και όλο αυτό είναι αρραγές; Σπάει ποτέ; Καταστρέφεται; Γυρίζεις ποτέ σε αυτό που ήσουν πριν;
Αναρωτιέμαι πώς καταφέρνεις να συνεχίζεις να υπάρχεις; Ποιον λόγο βρίσκεις για να ζεις;
Κι εγώ γιατί τελικά δεν τα καταφέρνω με τίποτε;

Το μόνο που πάντα ήθελα ήταν μια ήρεμη ζωή, χωρίς κόντρες και χωρίς να έρχομαι σε επαφή με ενοχλητικά για να μην πω αηδιαστικά άτομα.

Ε! Δεν το κατεφέρνω με τίποτε αυτό! Σαν να τους τραβάω πάνω μου.

Και όταν αυτά τα άτομα δεν είναι της επιλογής μου - πώς άλλωστε να ήταν; - αλλά βρίσκομαι κατ' ανάγκη στον ίδιο χώρο, και ειδικά στον επαγγελματικό, νιώθω σαν να ασφυκτιώ.

Μου παίρνουν το οξυγόνο μου,τη χαρά μου να ζω, με μιαίνουν με τη βρώμα τους, με την απανθρωπιά και τη συγκαλυμμένη κακία τους. Γιατί αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που υποτίθεται πως διαθέτει κάποια μόρφωση, κάποια εμπειρία ζωής να φέρεται ηλιθιωδώς και με τόση εμπάθεια για το συνάδελφό του.
Πρέπει ή να είναι βαθύτατα ηλίθιος ή απλά μέχρι το μεδούλι πορωμένα κακός.

Έτσι, λοιπόν, σήμερα ξαναθυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά , το "The quiet American" του Graham Green.

Σαν να ζωντάνεψε και πάλι μπροστά μου ο κεντρικός του ήρωας ολοζώντανος με όλα του τα χαρακτηριστικά ατόφια και ωμά. Σαν να το διάβαζα εκείνη τη στιγμή.

Είχα μπροστά μου ξανά τον ίδιο "ήσυχο" μα τόσο εγκληματικά επικίνδυνο άνθρωπο.
Ένα άτομο που δεν έχει να προσφέρει τίποτε παρά ατόφιο και στυγνό υπολογισμό, που "κλαίγεται" όλη την ώρα και για όλα, ζει σε αφόρητη μιζέρια που, επειδή ακριβώς δεν την αντέχει μόνος του/της, θέλει να την απαλύνει φέρνοντας σε μιζέρια και όσους δεν χωνεύει. Που συνεχώς θεωρεί πως θίγεται, που οργανώνεται σε κλίκες και σε λυκοφιλίες και πολεμά τι? Μάλλον τον ίδιο του/της εαυτό.

Με τόσες ανεπάρκειες και τόση ρηχότητα ψυχής αναλώνεται σε αψυχολόγητες ενέργειες νομίζει πως φέρνει σε δύσκολη θέση ανθρώπους που δεν του έχουν κάνει τίποτε και που στην ουσία ένα και μόνο ένα πράγμα θέλουν. Και αυτό είναι να μην έχουν οποιαδήποτε μορφή σχέσης μαζί του/της.

Και είναι ίσως αυτό ακριβώς που τον/την τρελαίνει, το ότι οι άλλοι δεν του/της δίνουν καμία σημασία, ότι φανερά του/της δείχνουν με τη στάση τους ότι τους αηδιάζει, τον/την περιφρονούν και επειδή δε θέλουν να "λερωθούν" από τη βρώμα που αναδίνει αδιαφορούν και απομακρύνονται.

Με ένα τέτοιο άτομο αναγκάζομαι να βρίσκομαι σε καθημερινή βάση κι εγώ. Ένα άτομο που έχει φυσικά, έντονο το φασιστικό στοιχείο της λογοκρισίας. Δεν πρέπει ποτέ και κανείς να τον/την αμφισβητήσει. Αλίμονό του έτσι και σηκώσει κάποιος κεφάλι! Μόνο να τον/την γλείφουν θέλει κι επιθυμεί.

Αν αυτό δε γίνεται, τότε φέρεται εκδικητικά. Λειτουργεί σαν το όρνιο, χτυπά και κατασπαράζει. Τώρα τι κερδίζει από αυτό, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Ίσως το εγώ του/της απλά να ικανοποιείται. Ίσως κάπου στο διεστραμμένο του/της μυαλό να νιώθει σημαντικός/ή. Μόνο αυτός/ή μετά από χρόνων ψυχοθεραπείας μπορεί να πει.


Και φυσικά ποτέ δε φέρει καμία ευθύνη. Άλλωστε υπάρχουν όλοι οι άλλοι τριγύρω του για να επωμιστούν τις δικές του/της ευθύνες. Αυτός/ή γιατί να νοιαστεί; Άλλωστε κατά την ταπεινή - πάντα - προσωπική του γνώμη είναι υπεράνω. Και αυτό δεν αμφισβητείται ε; Μην τρελαθούμε κιόλας!

Η ύπαρξη τέτοιων ανθρώπων με θυμώνει αφάνταστα. Δεν μπορώ να τους αντέξω με τίποτε. Δεν αντέχω τόση αηδία! Με πληγώνει!

My thoughts exactly!

Τώρα τελευταία έχω κολλήσει με ένα πολύ όμορφο τραγούδι ...

Lizz Wright - My heart

My heart my head my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am to you
My heart my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am
When you're gonna pick up the phone and call me
Tell me I can come over
I got my ticket and my bags are packed
Μy coat is hangin' over my shoulder
Time is passing and it's getting late
This heart of mine just can't wait
And after all that we've been through
I maybe get there and I'll give it to you baby

My heart my head my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am to you
Μy heart my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am

Standing by the window and lookin' out
My heart is turning I want to shout
You're complicated I don't want to complain
The way you're acting can you explain
Why all this love is wasted on you
Can I live with all that is you
You say you love me silence I can't hear
All I want is to be near you baby

My heart my head my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am to you
My heart my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am

I'm looking for a reason to stay true
Looking for our love
Looking at me and looking at you
And even if I could turn away and then
I see that I'm falling in love again

Some times I wanna give you up
Some times I want to leave you alone
Some times I want to run away
And some times I want you to come back home
Come home to me yeah yeah baby
I know I know you'll be good for me
Come home come home
Yeah baby
I'm right here baby
Come home to me
Yes I'm right here baby

Yeah all I am to you
I know you feel me baby
Yeah yeah
Come on come on
Home to me.

Εκφράζει ό,τι σκέφτομαι και νιώθω αυτόν τον καιρό.

You are the being I will miss forever

Είχα πολύ καιρό να μπω στο blog μου. Δεν είναι ότι δεν είχα τίποτε να πω αλλά ότι δεν μπορώ να πω αυτά που θέλω.
Η αληθινή ζωή δυστυχώς δεν επιτρέπει να ασχολείσαι με ό,τι σου αρέσει. Αντίθετα σε αναγκάζει να ασχολείσαι με πιο trivial θέματα.
Ας είναι!
Ζωή είναι και θα περάσει!

Απόψε κατάφερα να ξεπεράσω την κακή μου διάθεση, να υπερνικήσω τη θολούρα στο μυαλό μου, να οπλιστώ με δύναμη ψυχική, αρκετή ώστε να μη διαλυθώ και άκουσα ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που υπάρχουν.

Και αυτό χάριν μιας Σοφίας.

Και φυσικά κόλλησα με το τραγούδι. Είναι το "Να με αγαπάς" από τους Τρίφωνο. Υπέροχα λόγια και υπέροχο συναίσθημα αισιοδοξίας ειδικά όταν τίποτε δεν πάει καλά.

Έχω κρατήσει μόνο μία φράση από αυτό ...

" για να 'χει όνειρα να κάνει ο ενικός"

Και αυτό τα λέει όλα!

Όταν όλα συντρίβονται γύρω σου, όταν χωρίς να σε λάβουν υπόψη τους σου παύουν το δικαίωμα να ονειρεύεσαι, όταν απλά περνάς ώρες κοιτώντας τον απέναντι τοίχο, τότε και μόνο τότε ανακαλύπτεις πως ο εαυτός σου δεν έχει σταματήσει να υπάρχει και πως ονειρεύεται ακόμα ...

Όταν το μόνο που θέλεις είναι να χαθείς, να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, να χωθείς στον πιο βαθύ και σκοτεινό τάφο - τύφλα να έχουν οι emo! - να βρεις τον πιο κακοτράχαλο γκρεμό και να φύγεις με το αυτοκίνητο από αυτόν - το έχω δει σε ταινία και ποτέ δεν συμφώνησα με αυτή τη λύση - όταν τίποτε δεν έχει πια σημασία , τότε φτάνει μόνο ένα τραγούδι να σε κάνει να αναθεωρήσεις, να βρεις ένα λόγο να υπάρξεις και την επόμενη μέρα ...

Χωρίς πολλές φιοριτούρες ή μεγάλα και βαθυστόχαστα λόγια σε γαληνεύει και σου ζητά απλά και ώριμα να βρεις κουράγιο να συνεχίσεις, να μην σταματήσεις ...

Μόνο που πια θα ξέρεις πως είσαι μόνος σου, όπως ήσουν πάντα μόνος σου.

Δύσκολο ε?

Όμως τώρα ξέρεις πως, αν και ο Ηράκλειτος είχε τελικά άδικο και "ουδέν - τελικά - ρει", μέσα σε όλο αυτό το χάος εσύ είσαι εσύ και όλα γύρω σου είναι μέρος σου!

Τίποτε δεν χάνεται αρκεί εσύ να μη θελήσεις ποτέ να το αφήσεις να χαθεί.

Γιατί πέρα και πάνω από όλα ...

"Υou are the being I will miss forever!"
(από την ταινία "Νύφες")