Δεν ξέρω τι κάνει ένα παλικάρι 28 χρονών να χτυπάει ηρωίνη. Απορώ!
Είναι που πια μας έχει γίνει τόσο δύσκολη η ζωή; Είναι ή φαίνονται να είναι τόσο ανυπέρβλητα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας; Είναι τόσο έντονο το τέλμα μας; Είναι όλα αυτά μαζί;
Γεγονός είναι πως ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, πολύ αγαπημένο πρόσωπο, επέλεξε αυτό το δρόμο τώρα που 30ρίζει και όχι στα 16 του. Δεν το επικροτώ αλλά όσο να είναι τον καταλαβαίνω.
Τον είδα και τρόμαξα. Πολύ αδυνατισμένος και με θολό βλέμμα. Ήξερα κάποια πράγματα για αυτόν αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, δεν είχα ιδέα πόσο πολύ πονούσε. Δεν είχα καταλάβει τίποτε γιατί δε με είχε αφήσει να καταλάβω ή γιατί πολύ απλά δεν ήθελα εγώ να καταλάβω 'η γιατί δεν βρήκα ποτέ το λόγο ή το χρόνο να ασχοληθώ για να καταλάβω.
Πάντα θεωρούμε τους άλλους δυνατούς και πάντα λέμε "δεν έχει ανάγκη αυτός, θα τα καταφέρει!" Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο "δυνατός" άνθρωπος είναι απλά άνθρωπος και δεν τα καταφέρνει; Τι γίνεται όταν αυτό το άτομο ζει μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που του προσδιορίζει ένα "φαίνεσθαι" που απέχει πολύ από το "είναι" του; Πώς διαχειρίζεται τις αναγκαστικές επιλογές ζωής που κάνει; Όταν συναισθηματικά άλλο θέλει να επιλέξει και λογικά άλλο επιλέγει; Όταν δεν βρίσκει την προσωπική δύναμη είτε από βλακεία είτε από εγωισμό ή από αδυναμία να αλλάξει την απόφασή του και να ξαναπάρει τη ζωή του όπως αυτό την θέλει, από την αρχή και με όλο το κόστος του να ξαναπληγωθεί ίσως; Τι περνάει από το μυαλό και κυρίως την ψυχή αυτού του ιδιαιτέρως ευαίσθητου ατόμου, όταν δεν υπάρχει τίποτε για να κρατηθεί, όταν κανείς δεν τον καταλαβαίνει και κανείς δεν θεωρεί σοβαρό αυτό που περνάει; Όταν κοντεύει τα 30, ζει ακόμα με τους γονείς του, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να "κάνει τίποτε"; Όταν η κόντρα με έναν παραδοσιακά συντηρητικό και αυταρχικό έως κοινωνικά αναγνωρισίμο "μεγάλο μαλάκα" πατέρα υποβόσκει αλλά ποτέ δεν εκτονώνεται; Όταν η καταπιεσμένη αμόρφωτη μανούλα αποφάσισε στα 47 της να ζήσει την εφηβική της επανάσταση και νοιάζεται μόνο για το αν έχει πάρει ή όχι κανένα κιλό ή για το πού υπάρχει νέο στοκατζίδικο κάποιας μάρκας, και όλα αυτά ανάμεσα στο ποια φτιάχνει καλύτερη σπανακόπιτα στη γειτονιά από αυτήν (αδιανόητο πράγμα) και το "ποια πήγε και άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα";
Α ρε, έρμε Μανολιό! Πού να βρεις χώρο να ανασάνεις; Πού να βρεις αποκούμπι;
"Φλιπάρει το μυαλό, φεύγει η σκέψη σε μονοπάτια τρελά και δύσκολα, χάνεις την αγάπη σου, δεν μπορείς να σκεφτείς σωστά, πονάς πολύ, αποσύρεσαι, κλαισ, βλέπεις έναν τοίχο και τρόμο σε καθημερινή βάση. Και το χειρότερο κανείς δεν σε πιέζει. Είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις, να πας όπου θέλεις. Θεωρούν ότι τα έχεις όλα και τζάμπα κλαίγεσαι. Όμως εσύ δεν μπορείς! Δεν θέλεις να πας πουθενά. Θέλεις να απομονωθείς, να κλάψεις, να χτυπηθείς, να σιχτιρίσεις, να καταρρεύσεις με την ησυχία σου. Αλλά όλα αυτά είναι τα μόνα που δεν σου επιτρέπονται σε μια"καλοβαλμένη ζωή", όπου όλοι σε ρωτάνε "Γιατί είσαι έτσι; Μα καλά, τόσο μαλάκας είσαι; Σήκω και βγες έξω! " Να τους απαντήσεις τι; Ότι τίποτε δεν έχει πια νόημα, ότι χρειάζεσαι βοήθεια; Και από ποιους; Από αυτούς που ποτέ δεν την είχες; Από αυτούς που και οι ίδιοι χρειάζονται βοήθεια; ..."
Αυτά και άλλα πολλά άκουσα από το στόμα του και εν μέρει αναγνώρισα και μένα σε όλα αυτά. μπόρεσα να νιώσω το ψυχικό του αδιέξοδο μέσα σε όλα αυτά. Το έχω ζήσει κι εγώ ψάχνοντας να με βρω και προσπαθώντας να "προχωρήσω". τι ηλίθια λέξη και κουβέντα. κανείς δεν "προχωράει" - μόνο ο whiskey-άνθρωπος!!! Η ζωή απλά μας παρασέρνει!
Δεν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω αυτόν τον άνθρωπο, μόνο να τον ακούω μπορώ. Δεν μπορώ να του βρω καμία λύση σε κανένα γιατί του. Μόνος του θα τα βρει όλα, αν μπορέσει. Το μόνο που ένιωθα είναι πως πονάει πολύ, πως θέλει να τα αλλάξει όλα, πως πρέπει να φύγει από τη νοσηρότητα της οικογένειάς του γιατί μόνο έτσι θα είναι πραγματικά ελεύθερος.
Είχα μπροστά μου έναν "τσαλακωμένο" άνθρωπο, που "φώναζε" με όλη του την ψυχή να τον αποδεχτούμε όπως είναι, να καταλάβουμε ότι μας αγαπάει, κυρίως ότι αγαπάει τη ζωή και να τον κάνουμε να νιώσει πως κι εμείς τον αγαπούμε.
Ο μόνος λόγος που μου μίλησε ήταν επειδή κάποτε του είχα πει ότι είναι ανάγκη μας, βαθιά ανθρώπινη και προσωπική, να εκτιμάμε ό,τι αγαπήσαμε, να μην ντρεπόμαστε για αυτά που αγαπήσαμε και κυρίως να μην προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε.
Δε θυμάμαι πότε τα είχα πει αυτά και με ποια ευκαιρία. Άλλωστε το ξέρω αυτό το αγόρι από τα 18 του. έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις, σοβαρές και μη στο αραιά και πού που βρισκόμαστε.
Όμως, ακόμα πιστεύω σε αυτά που του είχα πει και μου θύμισε στην τωρινή μας κουβέντα. Δεν μπορεί κανένας να είναι τόσο ηλίθιος ώστε να πιστέψει πως με ένα "θα με ξεχάσεις" ή με ένα "θα τα ξεχάσω όλα" μπορεί να διαγράψει ό,τι αγάπησε. θα είναι πάντα εκεί και θα σε στοιχειώνουν ακριβώς επειδή προσπαθείς ματαίως - κατά την ταπεινή μου γνώμη - να τα ξεχάσεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία για μένα και πιο ατέρμονο βύθισμα ύπαρξης.
Προσωπική μου επιλογή και δρόμος πια είναι να ζω καλά, όσο μπορω καλά με αυτά που αγάπησα πολύ, ακόμα και αν αυτά δεν τα έχω πια!
