Δεν πα' να είμαστε από 30 έως 50 ετών οι 44 μαζί με μένα μετεκπαιδευόμενοι στο Μαράσλειο, άμα έρχοται οι εξετάσεις γινόμαστε κάτι ανάμεσα σε χαζοεγωιστικούς φοιτητές, αγχωμένα γυμνασιόπαιδα και αδιάφορα κωλολυκειόπαιδα.
Και ό,τι λέω είναι δυστυχώς μια αλήθεια.
Αγχος και γκρίνια να πάρουμε νωρίς τις σημειώσεις στα 6 μαθήματα για να προλάβουμε να διαβάσουμε. Έλεος! Λες και πρόκειται να μας αφήσουν! Τι να μας κάνουν; Μαγιά για του χρόνου;
Πάω στοίχημα πώς όλοι μας με κάποιο δυσκολία και δικαιολογία διαβάσαμε. Σκιστήκαμε θα έλεγα! Άλλος ανάμεσα σε ιδιαίτερα, άλλος ανάμεσα σε ξεσκατίσματα, άλλος ανάμεσα σε πεφτουλοκάμακο αλλά όλοι μας ανεξαιρέτως, λόγω του μικροβίου, του φιλότιμου, να μην πάμε αδιάβαστοι στις εξετάσεις, "επεξεργαστήκαμε το υλικό" ενδελεχώς. Δεν ξέρω ειλικρινά πόσοι από εμάς διαβάσαμε απλά και μόνο γιατί θέλαμε να μάθουμε.
Προσωπικά διάβασα με ευχαρίστηση μόνο 2 μαθήματα. Στα άλλα ήμουν διαδικαστική έως και αδιάφορη. Αλλά στο ένα από αυτά - τις ψυχικές διαταραχές - ειλικρινά απογοητεύτηκα που τέλειωσαν τα 2 "τούβλα" σημειώσεις που είχα πάρει. 'Ηθελα και άλλο. Φοβερό μάθημα!
Ήταν το μόνο μάθημα, τελικά, στο οποίο δεν ήξερα κανένα από τα θέματα που έπεσαν. Και όχι μόνο εγώ, όλο το τμήμα! Και αυτό γιατί, ως εκπαιδευτικοί εστιάσαμε στα είδη, τα αίτια, την κλινική εικόνα, τη θεραπευτική παρέμβαση και το ρόλο του σχολείου και του ειδικού δασκάλου. Δυστυχώς τα θέματα ήταν πολύ πιο γενικά, πιο θεωρητικά, πιο εισαγωγικά να το πω; Ήταν τέτοιου μεγέθους η άγνοιά μας που νομίζαμε ότι τα θέματα δεν ήταν καν μέσα στην ύλη μας! Ζντουπ!!!
Και φυσικά έγινε το έλα να δεις! Αρχικά όλο το τμήμα ήθελε να φύγει. Βέβαια, επιβεβαιώσαμε το πόσο "χέστες" , φανφαρολόγοι και μίζεροι ως κλάδος είμαστε. Κανείς δεν έφυγε. Αφού εκτόνωσαν την οργή και τα νεύρα τους, κάθισαν όλοι κάτω και επιδόθηκαν σε ό,τι όλοι οι φοιτητές ξέρουν πολύ καλά - αυτό πρέπει να είναι πληροφορία καταγεγραμμένη στο DNA μας, δεν εξηγείται αλλιώς! - να κάνουν, την αντιγραφή! Έγινε μπάχαλο! Από παντού ακουγόταν σχίσμο σημειώσεων, όταν κάποιος εντόπιζε το θέμα. Και αυτή η σχισμένη σελίδα έκανε μια υπέροχη και μεγαλειώδη βόλτα από χέρι σε χέρι. Το δύσκολο δεν ήταν να αντιγράψεις αλλά το να προσπαθείς μέσα σε μια απίστευτη βαβούρα να μην γράψεις "φτυστά" ό,τι και ο διπλανός σου. Απίστευτο decadence για δασκάλους αυτού του επιπέδου!
Γεγονός παραμένει ότι σε τέτοιες ηλικίες οι εξετάσεις βιώνονται πολύ βαριά. Είναι δύσκολο να συγκεντρωθείς για να διαβάσεις, αδύνατο να βάλεις στην άκρη υποχρεώσεις και ζωή που τρέχει, ακόμα δυσκολότερο να αποστηθίσεις και για μένα, που όλα αυτά είναι ξένα στην ιδιοσυγκρασία μου, εντελώς βαρετά τα 4 από τα 6 μαθήματα που έδωσα.
Για να μην αναφέρω και το ότι έπρεπε να τα δώσουμε μέσα σε 2 εβδομάδες (2 την πρώτη και 4 την επομένη). Τα είχα παίξει! Στο προτελευταίο πήγα απλά να δώσω τυπικά και έγραψα 1-2 σελίδες γιατί βαριόμουν και ήθελα να τελειώνω με το θέμα και να γυρισω σπίτι μου απλά για να κοιμηθώ. Στο δε τελευταίο, πήγα εντελώς αδιάβαστη με ό,τι θυμόμουν.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν μερικές κοπέλες, οι φύτουλες του τμήματος. Σε όλες τις παρακολουθήσεις του εξαμήνου κάθονταν πάντα στα πρώτα θρανία για να "ακούνε απρόσκοπτα και να συμμετέχουν". Στις εξετάσεις κατέφταναν 1 ώρα νωρίτερα για να πιάσουν τις πίσω πίσω θέσεις, ώστε να "συνεργάζονται και να αντιγράφουν" κρυμμένες στο πλήθος των υπολοίπων. Τι θλιβερά και τελειωμένα άτομα!!!
Και τώρα που έχει ήδη αρχίσει το β΄ εξάμηνο όλα αυτά μου φαίνονται ανόητα και προσδοκώ τις καλοκαιρινές εξετάσεις του Ιουνίου. Ως τότε έχω πολλά λογοτεχνικά, θρίλερς και αστυνομικά να διαβάδω.
ζωδια
Πριν από 8 χρόνια
