tag:blogger.com,1999:blog-90042475801955422242024-03-12T18:29:02.680-07:00Πολύ μπλα μπλα και ... ακόμα λίγοΠολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.comBlogger58125tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-22217011251216687022010-09-13T15:18:00.000-07:002010-09-13T16:13:00.028-07:00Έκθεση ιδεών :)))))))))))))))))Ανάθεμα και αν με πάρει ο ύπνος πάλι απόψε.<br />Μετά από ενδελεχές διάβασμα περιοδικού εκλαικευμένης επιστημονικής γνώσης και προσπάθειας 1 ώρας να "τελειώσω" το "Scary Scavenger Hunt" με το γάτο Garfield στο Friv - ποιος είναι, ρε γαμώτο, ο συνδυασμός για το θησαυροφυλάκιο του παλιόγατου, οεοεοεο?- θυμήθηκα ότι σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στη σχολή και είπα να γράψω τις εντυπώσεις μου.<br />Χμμ! ....Χμμ!! ... το απόλυτο τίποτε!<br />"Σαν να μην πέρασε μια μέρα" που λέει και ο Δημητριάδης. Όλα ίδια και απαράλλαχτα. Θα ήμουν βεβαίως μεγάλη ψεύτρα αν έλεγα πως περίμενα ότι κάτι θα άλλαζε ...χε χε χε! Ξεκούραστα από το ραχάτι, τα μπάνια και τον καλοκαιρινό ήλιο πρόσωπα. Χαρούμενες φάτσες και μη. Τίποτε περισσότερο. Σε κάποια φάση απλά όλοι κοιτιόμαστε αμήχανα, αφού τα "ει!- οπ" και "καλή χρονιά" και "πού πήγες και πώς τα πέρασες" τέλειωσαν. Είχαμε όλοι ένα ξεχασμένο χαμόγελο λες και μόλις είχαμε βγει από τη "Μελωδία της ευτυχίας" ή μήπως απλά χαιρόμαστε βουβά που τους την κάναμε και φέτος και γλιτώσαμε την επιστροφή μας στα σχολεία λόγω της αναθεματισμένης τεχνητής κρίσης?<br />Ποιος να ξέρει; Ίσως πάλι και να νιώθουμε απλά λίγο έως πολύ "εκλεκτοί"!!!<br />Προσωπικά, είχα ανάμικτα συναισθήματα για το θέμα. Από τη μια χαίρομαι που για μία ακόμα χρονιά δεν θα είμαι σε σχολείο αλλά από την άλλη το ήθελα κιόλας γιατί βαριέμαι αυτό το τίποτε. Γενικά, βαριέμαι εύκολα και απογοητεύομαι οικτρά κυρίως από τον εαυτό μου! Με πόσα χρόνια ψυχοθεραπείας θα το ξεπεράσω άραγε?<br />Για μια μικρή στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να επιθυμεί όλη αυτή τη βλαχοκιτς κατάσταση του παπά να μουρμουράει και να καταβρέχει άνευ λόγου κι αιτίας παιδιά, δασκάλους και γονείς. Αυτόν τον αγιασμό, γενικά όχι μόνο το σχολικό, δεν τον κατάλαβα ποτέ. Σχολικό έτος χωρίς στραβές, μιζέρια, τσακωμούς και προβλήματα δεν έχω ζήσει ποτέ.<br />Και όσο σκέφτομαι το Δράκο να ισχυρίζεται ότι "στο δασκαλικό τομέα δεν υπάρχει διαφθορά". Σίγουρα, δεν τα "παίρνουμε" αλλά πόσες "μπηχτές" πέφτουν κάθε χρόνο, πόσα "αδειάσματα" γίνονται ανάμεσα στα μέλη λυκοφιλιών που αναπτύσσονται κατά κόρο μέσα στους διδασκαλικούς συλλόγους, πόσα παιδιά δεν αφήνουμε στραβάδια ή "καταστρέφουμε" λόγω άγνοιας ή/και κυρίως δασκαλικής βλακείας?<br />Τώρα εδώ θα μου πεις κολλάει ένα "αλλά την αγαπάω αυτή τη δουλειά" - "είμαι λειτουργός εγώ" - " πάντα στον αγώνα, στο μετερίζι" και λοιπές παπαριές !!!<br />Ας γυρίσω, λοιπόν, στο θέμα μου ... το Μαράσλειοοοοοοο ...<br />Ακόμα αναρωτιέμαι τι διάολο γυρεύω εγώ εκεί μέσα; Και πέρσι την ίδια απορία είχα. Μήπως η απάντηση είναι προφανής και εγώ αρνούμαι να τη δω; Μήπως η ερώτηση μου είναι ρητορική και δεν πρόκειται να απαντηθεί άμεσα; Μήπως τα έχω για πολλοστή φορά ¨σκατώσει" και δεν θέλω να το παραδεχτώ?Διότι τόση ζωγραφκή, σκιτσάρισμα και στιχογραφία σε μάθημα από ό,τι στου Χρηστάκη δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Κλείνω τα μάτια και μου έρχεται στο μυαλό η πολυκατοικία που έβλεπα από το παράθυρο τόσες ώρες. Μπρρρρρ!!! Τι έχω πάθει?<br />Διότι το 120% του εαυτού μου δεν το βλέπει να επιδιώκει θέση σε ειδικό σχολείο, τμήμα ένταξης και λοιπά. Αποκλείεται να τα βγάλω πέρα. Δεν έχω ιδέα από τίποτε. Από την άλλη γουστάρω να μαθαίνω, να αποκτώ γνώσεις αλλά δε νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να δουλέψει στην ειδική αγωγή.<br />Εχω την εντύπωση πως απλό νταουνάκι θα μου φέρουν, με 17 ψυχώσεις και άλλα τόσα σύνδρομα θα φύγει από τα χέρια μου το καημένο.<br />Από την άλλη θαυμάζω - μου πέφτουν τα σαγόνια από pure θαυμασμό και δέος - για αυτά τα άτομα στη σχολή που θα είναι ό,τι πρέπει για την ειδική αγωγή. Άραγε το ξέρουν? Αυτοσυνειδητοποιούνται? Ως προς την εικόνα που παρουσιάζουν σε μας τους υπολοίπους; Φοβούνται ή νιώθουν αρκετά ασφαλείς με όλα αυτά;<br />Τώρα που το σκέφτομαι, αν ποτέ δεχόμουν να δουλέψω με ειδικά παιδιά, θα ήθελα να γίνω σιωπηλός βοηθός για καναδυό χρόνια κοντά σε κάποιον που να ξέρει, το τσιράκι του. Και μετά να αποφασίσω αν θα έμενα ή θα άρχιζα τα ΧΑΝΑΧ για να συνέλθω :)))))))))))))))))))<br />Ας αποφασίσω αργότερα ... Δε χρειάζεται να παίρνω τη ζωή στα σοβαρά. Άλλωστε ούτε και αυτή με θεωρεί σοβαρό άτομο.<br />Για την ώρα ας επιχειρήσω τον αποψινό σούπερ άθλο να σηκώσω την Μπουρλού από την αγκαλιά μου και να την αποθέσω στο καλάθι της χωρίς φυσικά να την ξυπνήσω και χωρίς να νιώσω τα νύχια της στη σάρκα μου. Αυτό το γατί έπρεπε να το είχα πει Wolverine!Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-40672902273003289722010-09-08T14:16:00.000-07:002010-09-08T14:25:46.524-07:002 χρόνια μετά ...Απλά επειδή είναι ο αγαπημένος μου Κότσιρας...<br />Απλά επειδή πρόσφατα τον απόλαυσα με το Μαχαιρίτσα σε συναυλία την πιο ζεστή και την πιο υγρή βραδιά τούτου του καλοκαιριού...<br />Απλά επειδή είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι...<br />Απλά επειδή ...<br /><br /><div style="text-align: center;">Δε λέει η νύχτα να χαράξει<br />μα η καρδιά μου θα σε ψάξει<br />μες του μυαλού μου τους κρυψώνες<br />εκεί που ζούνε οι αγάπες στους αιώνες.<br /></div><br /><div style="text-align: center;">Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι<br />πλάι σου δε θα 'μαι<br />κι όμως στο μυαλό μου θα γυρνάς.<br />Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι<br />θεέ μου, πώς φοβάμαι<br />μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς.<br /></div><br /><div style="text-align: center;">Θα 'θελα να 'ξερα πού να 'σαι<br />κι αν έχεις κάτι να θυμάσαι<br />και ψιθυρίζω μες το κρύο<br />τόση αγάπη δεν τελειώνει με ένα αντίο!!!<br /></div><br />Ας είναι ...Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-66864693618195553652010-07-10T10:36:00.000-07:002010-07-10T10:37:32.389-07:00My new blogΕίναι το www.katoapotonouranoola.blogspot.comΠολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-70772397204569391622010-06-29T14:45:00.000-07:002010-06-29T14:53:47.751-07:00Respect!<div style="text-align: center;">Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να ξανασμίγει ένα ζευγάρι.<br />Ας τσακώθηκαν για σημαντικό ή ασήμαντο λόγο...<br />Ας πέρασαν κάποιες μέρες χωριστά, απελπισμένοι, τρελαμένοι από τη δυστυχία τους, με μίζερη και κακόμοιρη διάθεση.<br />Το ότι ξαναβρίσκονται, γιατί απλά αγαπιούνται,γιατί θέλουν να είναι μαζί, γιατί ίσως δεν μπορούν ο ένας χωρίς τον άλλο είναι σημαντικό. Απλά γιατί μπορούν και συγχωρούν.<br />Respect!<br />Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν όλα είναι πάλι καλά. Ακόμα και για μένα που το βίωσα απόψε μέσα από την ευτυχία μιας πολύ καλής μου φίλης.<br />Είθε να είναι πάντα μαζί και αγαπημένοι.<br /></div>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-11401686268024600682010-05-18T14:44:00.001-07:002010-05-18T15:12:39.512-07:00Ένα ντοκυμαντέρ ... μια ταινία ...Η ψυχή δεν ξεχνάει τελικά ποτέ.<br />Προσπαθεί μάταια το μυαλό αλλά αυτή δεν τα καταφέρνει. Και δεν είναι ότι δε σε αφήνει να προχωρήσεις με τη ζωή σου - γιατί η ζωή σε σέρνει μαζί της και αν έχεις έστω κι ένα δράμι μυαλό προσπαθείς να τη ζήσεις, λάθος ή σωστά δεν ξέρω, η προσπάθεια γίνεται πάντως - αλλά το ότι σου θυμίζει το πόσο βλάκας ή καλύτερα το πόσο μεγάλο χαιβάνι έχεις υπάρξει.<br />Χρειάζεται ένα απλό, άνευρο ντοκυμαντέρ με εικόνες από έναν τόπο που δεν πρόκειται ποτέ ξανά να επισκεφτείς ακριβώς γιατί δεν το αντέχεις ψυχολογικά, γιατί σε κάνει κομμάτια και μόνο η αναφορά στο όνομά του και γιατί σε τελική ανάλυση δε σου φταίει σε τίποτε ο άλλος ο άνθρωπος για τη δική σου και μόνο αδυναμία. Και όμως ... νάτος εκεί στα καρέ της οθόνης ολοζώντανος σαν να ήταν χθες που κι εσύ τον περπάταγες, που έζησες πάνω του, που στενοχωρέθηκες, που ένιωσες τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σου, που απογοητεύθηκες, που ξαναγύρισες για να ξορκίσεις φαντάσματα που στοίχειωσαν και καιροφυλακτούν ήρεμα ακόμα τόσο καιρό μετά στο πίσω μέρος του μυαλού σου.<br />Αρκεί μια πολύ αγαπημένη ταινία, για να θυμηθείς συζητήσεις και αυτήν σαν δώρο κατεβασμένη από το Διαδίκτυο, γιατί άρεσε σε σένα μόνο πάρα πολύ και ήθελε να στην προσφέρει.<br />Αρκεί μια συζήτηση, ένα αγαπημένο τραγούδι, μια φρασούλα ασήμαντη και τετριμμένη να σου θυμίζει ...<br />Πότε σταματάνε όλα αυτά;<br />Τι χρειάζεται για να τα περάσει κανείς στη λήθη; Να μη θυμάται, να μη νιώθει, να μην έχει αναμνήσεις ...<br />Τόση προσπάθεια να ζήσεις, να μάθεις τον εαυτό σου να ζει μονάχος και δεν φτάνει...<br />Γιατί δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην σκέφτομαι, που να μην αναρωτιέμαι για το πραγματικό γιατί, που να μην έχω λυπηθεί για τόσα κι άλλα τόσα.<br />Δεν έχει υπάρξει πρωινό που να ξύπνησα και να μην ευχήθηκα να μην το είχα κάνει.<br />Δεν υπάρχει τίποτε από όσα κάνω που να με ικανοποιεί, από το οποίο να αντλώ μια κάποια ευτυχία, που να χαμογελώ αβίαστα και να νιώθω γαλήνη, απλή χαρά ...<br />τίποτε ... τίποτε...Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-37675790145121500972010-04-29T13:45:00.000-07:002010-04-29T14:02:48.333-07:00Να 'σαι πάντοτε καλά!Για δυο υπέροχα μάτια που μου έχουν λείψει. Να ' σαι πάντοτε καλά, ευτυχισμένος κάθε νέο χρόνο της ζωής σου, ικανοποιημένος με ό,τι κάνεις και χαρούμενος όπου και να είσαι.<br /><br /><div style="text-align: center;">'Οταν θα νιώσεις μοναξιά, όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο<br />θα ' χεις εμένα συντροφιά και θα σου δίνω εγώ κουράγιο<br /><br />Όταν μαυρίζει ο ουρανός, όταν παγώνει η αγκαλιά σου<br />κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός, εγώ θα έρχομαι κοντά σου<br /><br />Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μη δω στα μάτια σου ούτε ένα δάκρυ<br />μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη<br /><br />Να 'σαι μάτια μου καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου<br />θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου<br /><br />Αν σου ραγίζει την καρδιά κι αν μόνο θέλει να σ' αφήσει<br />πες της πως κάποιος μια φορά αληθινά σ' είχε αγαπήσει.<br /><br />Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μη δω στα μάτια σου ούτε ένα δάκρυ<br />μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη<br /><br />Να 'σαι μάτια μου καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου<br />θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου.<br /> Γιάννης Κότσιρας<br /><br /><br /><br /></div>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-11947095259562632662010-04-20T15:33:00.000-07:002010-04-20T16:00:38.484-07:00Ο "psycho" Μάνος ΞυδούςΕίχα την τύχη να τον δω χρόνια πριν όταν έπαιζε σε ένα μπαράκι μικρό στο Μενίδι με τους Πυξ Λαξ. Είχα την ευτυχία να τον απολαύσω 2-3 χρόνια πριν στο Λυκαβηττό στη συναυλία του Φιλ. Πλιάτσικα με πολλούς άλλους φίλους τους.<br />Στην πίσω σειρά από εμένα κάθονταν δύο παλικάρια, που τον θαύμαζαν επίσης. Θυμάμαι χαρατηρστικά πώς, όταν τέλειωσε το τραγούδι του - νομίζω πως ήταν το "Εσύ εκεί" - είπαν για αυτόν "Psycho, τελείως τρελαμένος, θεός!"<br />Και πράγματι αυτό ήταν. Ένα νεύρο πάνω στη σκηνή, απόλυτα δοσμένος στο ρυθμό και στη μουσική, να γέρνει αγκαλιαστός με το μικρόφωνο και την επόμενη στιγμή να χορεύει ρόκικα και να σε τρελαίνει, να νιώθεις να ηλεκτρίζεσαι από τον ερωτισμό που απέπνεε, να θέλεις να μην τελειώσει ποτέ, να μην φύγει από τη σκηνή, να μη σταματά να σε διεγείρει με την άγρια απαλοσύνη της φωνής του, να βλέπεις κάθε φλέβα να τσιτώνεται στο λαιμό του και να νομίζεις ότι δεν θα βγάλει το τραγούδι, πως θα εκραγεί και να θέλεις διακαώς να το κάνει για να σε πάρει μαζί του, να γίνεις κι εσύ αστρική σκόνη, αφού σίγουρα από κάτι τέτοιο πρέπει αυτός ο άνθρωπος να ήταν φτιαγμένος ...<br />Αντίο από όλους εμάς που πολύ θέλαμε να σου μοιάζουμε. Δεν το καταφέραμε. Μόνο κατιτίς λιγοστό μα τόσο ανείπωτα δυνατό μοιραζόμασταν μαζί σου! Όπου και να είσαι, συνέχισε να φτιάχνεισ μουσική. Ερχόμαστε σε λίγο κι εμείς να σε ξανακούσουμε ...Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-57321432086666514952010-04-20T15:17:00.001-07:002010-04-20T15:33:14.683-07:00Χαίρομαι να τα ακούω ξανά και ξανά ...Σαν υγρασία πρωινή με ζωντανεύεις<br />στο αστραφτερό σου πουθενά με τριγυρνάς<br />με ρίχνεις στη φωτιά από ένα όνειρο και με ξυπνάς<br />γέμισε χώμα ο αέρας που αναπνέεις<br />το τελευταίο σου τσιγάρο έγινε σκόνη<br />πέρασε δίπλα μου η νύχτα σου αμίλητη σε μια οθόνη<br /><br />όμως εγώ θα είμαι δίπλα σου κι ας άργησα<br />θα σε προλάβω στο λιμάνι ξημερώματα<br />θα πέφτουν γύρω μας μικρά βεγγαλικά<br />χιλιάδες χρώματα ...<br /><br />από την εκπληκτική <span style="font-weight: bold;">Ελεωνόρα Ζουγανέλη</span><br /><br />Ατέλειωτο βράδυ τρυπάς το σκοτάδι<br />τρυπάς την ψυχή και αφήνεις σημάδι<br />σε ένοχη μνήμη ο χρόνος με κλείνει<br />παίρνει πολλά λίγα μ' αφήνει<br /><br />Αν μ' αγαπάς θα με θυμάσαι<br />κάθε στιγμή σε κάθε σου βλέμμα<br />Αν μ' αγαπάς θα περνάς<br />το ίδιο δύσκολα με μένα<br />Αν μ' αγαπάς θα με θυμάσαι<br />κάθε στιγμή σε κάθε ψέμα<br />Αν μ' αγαπάς θα περνάς<br />το ίδιο δύσκολα με μένα ...<br /><br />από τους<span style="font-weight: bold;"> Όναρ</span><br /><br />απόψε μοιάζει ο ουρανός γαλάζια ξένη φυλακή<br />μικρό ταξίδι ο προορισμός που σε κανέναν δεν αρκεί<br />αρχή και τέλος η σιωπή<br />από πανύψηλο μπετόν και από παράθυρα κλειστά<br />φτιάχνει παγίδες το παρόν και καταστρέφει το μετά<br />ο χρόνος δέντρο στη φωτιά<br /><br />Μα εγώ είμαι εδώ και σ' αγαπώ<br />χωρίς να ξέρω το γιατί<br />λίγο το φως μες την καρδιά<br />μα αυτό το λίγο μου αρκεί<br />να έχω έναν λόγο για να πω<br />όταν γυρίσεις να σε δω<br />το σ' αγαπώ όπως κανείς δε στο ' χει πει<br /><br />Σεντόνι μαύρο και σατέν είναι της νύχτας η αγκαλιά<br />τα χείλη σμίγοντας θα βρουν αγκάθι πάνω στα φιλιά<br />μικρό το μέλλον μια γουλιά<br /><br />Μα εγώ είμαι εδώ και σ' αγαπώ<br />χωρίς να ξέρω το γιατί<br />λίγο το φως μες την καρδιά<br />μα αυτό το λίγο μου αρκεί<br />να έχω έναν λόγο για να πω<br />όταν γυρίσεις να σε δω<br />το σ' αγαπώ όπως κανείς δε στο ' χει πει<br /><br />από τον πολύ αγαπημένο μου <span style="font-weight: bold;">Δημήτρη Κοργιαλά</span>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-63395985505731102622010-04-20T14:43:00.000-07:002010-04-20T15:02:01.818-07:00<span style="color: rgb(51, 0, 51);"><span style="font-style: italic;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: courier new;">Τις προάλλες είχα βγει στη γειτονιά μου για περπάτημα. Είναι κάτι που συνηθίζω. Με χαλαρώνει, αν και όχι πάντα καθώς σκέφτομαι διάφορα όσο περπατάω και ίσως και να φορτώνω το μυαλό μου με περισσότερα τελικά. 'Αλλες πάλι φορές είμαι τόσο μα τόσο αδιάφορη ή και τόσο απορροφομένη στα δικά μου που το πιο πιθανό είναι να στουκάρω σε καμιά κολόνα ή να πέσω σε κάποια λακούβα. Όχι, ότι δεν το έχω πάθει!<br />Όπως και να έχει μου αρέσει πολύ να περπατάω.<br />Χτες όμως τυχαία βρέθηκα μπροστά σε κάτι που ακόμα κι εγώ η τόσο πια αδιάφορη, δεν μπορούσα να αγνοήσω.<br />Από την αντίθετη κατεύθυνση ερχόταν πεζός ένας μαύρος τυπάκος με το baseball καπελάκι του και ένα σάκο στον ώμο του. Ξαφνικά από μια πάροδο πετάχτηκαν 2 αστυνομικές μηχανές, τον κύκλωσαν και παρατάχθηκαν τριγύρω του με τέτοιο τρόπο που ακόμα και εγώ το χαιβάνι κατάλαβα πως οι 2 τον έλεγχαν - ένας τον έψαχνε και ο άλλος έλεγχε τα χαρτιά του - και οι άλλοι δύο αστυνομικοί απλά στέκονταν κοντά του ο ένας παρατηρώντας τον με το χέρι στο όπλο του και ο άλλος μάλλον προσέχοντας τη μία από τις δύο μηχανές που ήταν έτσι παρκαρισμένες ώστε να διαφεντεύουν τους δύο πιθανούς δρόμους διαφυγής.<br />Τυπικά, οι αστυνομικοί ήταν εντάξει. Ήρεμοι έκαναν τη δουλειά τους.<br />Όμως σε μας τους τριγύρω δεν ξέρω κάπως φαινόταν όλο αυτό. Σε μια χώρα τυπικά ειρηνική μου φάνηκε άσχημο το να σταματάνε κάποιον επειδή απλά είναι μαύρος έστω για εξακρίβωση στοιχείων.Κι ας ακούγονται τόσα για τους οικονομικούς μετανάστες, παράνομους και νόμιμους, σχετικά με την εγκληματικότητά τους.<br />Παρόλα αυτά εμένα μου φάνηκε σκληρό! Ντροπιαστικό, πολύ ταπεινωτικό για αυτόν τον άνθρωπο, που έπρεπε να δώσει λόγο για το ποιος είναι. Ούτε καν του επετράπη να ανοίξει μόνος του το σάκο του - πιθανώς για λόγους ασφαλείας.<br />Αν εκείνη την ώρα έκαναν έλεγχο σε μένα δεν θα μπορούσα να αποδείξω ποια είμαι. Είχα μαζί μου απλά το κινητό μου και τα κλειδιά του σπιτιού μου.<br />Το πώς θα ένιωθα σε μια τέτοια περίπτωση είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.<br /><br /></span></span></span></span>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-5819660907298414542010-03-29T15:25:00.000-07:002010-03-29T15:30:02.031-07:00Σαν να μην πέρασε μια μέρα ...<div style="text-align: center;">θυμήθηκα τότε που μου έδειχνες ένα αστέρι<br />και μου ' λεγες φέρ' το εδώ κάτω αν μπορείς<br />και ξέρεις εγώ προσπάθησα, ξέρεις<br />να το φέρω κοντά να τ' αγγίξεις κι εσύ<br />μα τρόμαξες τόσο από το φως και τη σκόνη<br />κι έτρεξες γρήγορα κάπου να κρυφτείς ...<br /><br />Γιώργος Δημητριάδης - Σαν να μην πέρασε μια μέρα<br /><br /><div style="text-align: left;">Ελπίζω να θυμάμαι σωστά τους στίχους του και να μην έχω γράψει καμιά πατάτα. Όπως και να έχει τα λέει όλα!<br /></div></div>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-19511074479152772422010-03-29T14:55:00.000-07:002010-03-29T15:20:31.521-07:00Κοιτώντας το φεγγάρι ...Πάντα μου άρεσε να κοιτώ το φεγγάρι, ειδικά όταν αυτό είναι γεμάτο και χαμηλά. Αναβιώνουν στο μυαλό μου όλα εκείνα τα παγανιστικά που κατά καιρούς έχω ακούσει και διαβάσει για αυτό. Μοιάζει ζωντανό, σαν να κρύβει μια μυστηριακή δύναμη ... και να σκεφτεί κανείς πως ξέρω πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ετερόφωτος δορυφόρος, τόσο δα μικρούλης και ασήμαντος μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος ή καλύτερα των συμπάντων όλων.<br />Κι όμως σε μένα πάντα φάνταζε ονειρικό. Ίσως γιατί όλοι μας ανεξάρτητα το πού κατοικούμε και ποιοι είμαστε βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι. Ίσως την ίδια στιγμή που εγώ σηκώνω τα μάτια και το ατενίζω, το ίδιο να κάνουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι και ζώα στον κόσμο. Και αυτό μας ενώνει, μας κάνει λιγότερο μοναχούς ...<br />Είναι, λοιπόν, κάτι που υπάρχει εκεί ψηλά, που δεν μπορώ να πιάσω, που ο καθένας μας το εκτιμά και διαφορετικά, άλλοι βλέποντάς το ρομαντικά, άλλοι επιστημονικά, άλλοι αστρολογικά και άνθρωποι σαν κι εμένα απλά σαν ένα φωτεινό στρόγγυλο πράγμα στον σκοτεινό ουρανό. Ειδικά όταν ο ουρανός δεν είναι καθαρός και έχει λίγα ή και πολλά γκρίζα ή μπαμπακένια σύννεφα μου αρέσει πιο πολύ. Παίρνει έναν ιδιαίτερο φωτισμό, χάνεται και εμφανίζεται πάλι και πάλι αλλά ξέρω πως είναι ορατό από όποιον μπει στον κόπο να του αφιερώσει μια ματιά, από όποιον διαθέτει το χρόνο να το θαυμάσει, από όποιον έχει κάποιο σοβαρό ή και ασόβαρο λόγο να το κοιτάει.<br />Ίσως κάποια μάτια να το κοιτούν και να αναρωτιούνται για πράγματα της ζωής τους, για το τι κάνουν οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή τους και αγαπήθηκαν ή όχι, λίγο ή και περισσότερο, που ξεχάστηκαν ή που δεν μπορούν να ξεχαστούν έστω και αν η φόρα της ζωής τους έχει πάρει μακριά, για γεγονότα που θέλησαν να αλλάξουν μα δεν μπόρεσαν, για λάθη που έγιναν ασυναίσθητα, για λόγια που ειπώθηκαν ελαφριά τη καρδία ή και επίτηδες, για τόσα όσα μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου ...<br />Μα πάνω από όλα το φεγγάρι έχει ένα φως, μια παγερή ομορφιά που σε καλεί να του μιλήσεις, ίσως γιατί έτσι προσπαθείς να το κάνεις λιγότερο μακρινό και περισσότερο φιλικό. Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω, γιατί τόσο μου αρέσει και γιατί τόσο με επηρεάζει. Από τη μ ια με κάνει και στενοχωριέμαι και από την άλλη σαν να θέλει να ακούσει και να φυλάξει κάθε μου επιθυμία, ευχή και μυστικό.<br />Αφήνομαι να του πω όσα δεν θα έλεγα ποτέ στο ξύπνιο μου εννοώντας τις φωτεινές ώρες της ημέρας - από εγωισμό; από ντροπή; από απογοήτευση; από πίκρα; επειδή δε μου είναι μπορετό; επειδή δε μου επιτρέπεται πια; επειδή δεν είναι αυτό το σωστό; επειδή όταν ξημερώνει πρέπει να προχωράω πάντα μπροστά;<br />Τι θα έλεγα το λοιπόν; Μόνο μια ευχή, από καρδιάς και καθόλα ειλικρινή. Να είσαι καλά! Όπου και να είσαι, ό,τι και να κάνεις, με όποιους και να είσαι, ακόμα και όταν κοιτάς ή όχι τον ίδιον ουρανό!Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-21098436876240618822010-03-21T12:27:00.000-07:002010-03-21T13:05:24.903-07:00Παραδεισένια οστάΜια εκπληκτικά ονειρεμένη <a href="http://www.lovelybones.com/#home">ταινία</a>!<br />Είχα να δω τέτοια ονειρική ταινία από το "Λαβύρινθο του Πάνα". <br />Μαγευτική φωτογραφία, ευρηματική σκηνοθεσία (Peter Jackson), απλό και μεστό σενάριο -άλλωστε βασίζεται στο ανάλογο βιβλίο - γρήγοροι ρυθμοί σε μια ταινία που δεν κάνει καθόλου κοιλιά, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο.<br />Παρά το σκληρό θέμα της ταινίας που το ξέρεις από τη στιγμή που επιλέγεις να πας να δεις την ταινία αυτή, κι ενώ είσαι προετοιμασμένος να γίνεις μάρτυρας ενός αποτρόπαιου βιασμού και φόνου, η καταπληκτική επιλογή του σκηνοθέτη - χαίρε μεγάλε! - αυτό για τον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" - δίνει στο θεατή μια άλλη οπτική και φυσικά κάνει ακόμα πιο δραματικό το φονικό - δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το σπαραχτικό ουρλιαχτό της δολοφονημένης μικρής, όταν συνειδητοποιεί ότι έχει χάσει τη ζωή της έτσι άδικα κι εξατμίζεται κυριολεκτικά σα σύννεφο στο κενό. Εκπληκτικό!<br />Δεν είμαι και πολύ σίγουρη αλλά νομίζω πως η πιτσιρίκα που πρωταγωνιστεί πρέπει να ήταν η ίδια εκείνη η μικρούλα στην "Εξιλέωση". Μπορεί και να κάνω λάθος! Πάντως έχει χαρακτηριστική φάτσα, όχι κλασικά όμορφη αλλά όμορφη. Είναι σαφώς ένα τρομερά γοητευτικό πλάσμα. Και στο ρόλο της άψογη! Λες και το σενάριο ήταν γραμμένο με εκείνη στο μυαλό του συγγραφέα.<br />Η σκηνογραφία ήταν ακόμα μία έκπληξη. Φοβερά τοπία! Computerized, φυσικά! Απίστευτο όραμα! Τόση ομορφιά που απλά ένιωθες το μυαλό σου να φεύγει. Όταν πεθάνω - με το καλό! - σε ένα τέτοιο παράδεισο θέλω να πάω από όπου θα μπορώ να βλέπω τους αγαπημένους μου ανθρώπους που θα αφήσω στη ζωή.<br />Αξίζει να δει κάποιος την ταινία μόνο για την εκπληκτικά συγκλονιστική σκηνή του σπασίματος των καραβιών - μοντέλων μέσα σε γυάλινα μπουκάλια από τον καταρρακωμένο πατέρα. Γίνεται σε δύο επίπεδα, αυτό του πραγματικού κόσμου του πατέρα - ο οποίος παίζει εξαιρετικά - και σε εκείνο το παραδεισένιο μέρος μεταξύ γης και παραδείσου όπου και βρίσκεται η πιτσιρίκα.<br />Απλά δεν υπάρχει!Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-58684215460668235852010-02-23T16:35:00.000-08:002010-02-23T17:09:47.951-08:00Στον απόηχο των εξετάσεων<span style="font-style: italic;"><span style="font-family: lucida grande;">Δεν πα' να είμαστε από 30 έως 50 ετών οι 44 μαζί με μένα μετεκπαιδευόμενοι στο Μαράσλειο, άμα έρχοται οι εξετάσεις γινόμαστε κάτι ανάμεσα σε χαζοεγωιστικούς φοιτητές, αγχωμένα γυμνασιόπαιδα και αδιάφορα κωλολυκειόπαιδα.<br />Και ό,τι λέω είναι δυστυχώς μια αλήθεια.<br />Αγχος και γκρίνια να πάρουμε νωρίς τις σημειώσεις στα 6 μαθήματα για να προλάβουμε να διαβάσουμε. Έλεος! Λες και πρόκειται να μας αφήσουν! Τι να μας κάνουν; Μαγιά για του χρόνου;<br />Πάω στοίχημα πώς όλοι μας με κάποιο δυσκολία και δικαιολογία διαβάσαμε. Σκιστήκαμε θα έλεγα! Άλλος ανάμεσα σε ιδιαίτερα, άλλος ανάμεσα σε ξεσκατίσματα, άλλος ανάμεσα σε πεφτουλοκάμακο αλλά όλοι μας ανεξαιρέτως, λόγω του μικροβίου, του φιλότιμου, να μην πάμε αδιάβαστοι στις εξετάσεις, "επεξεργαστήκαμε το υλικό" ενδελεχώς. Δεν ξέρω ειλικρινά πόσοι από εμάς διαβάσαμε απλά και μόνο γιατί θέλαμε να μάθουμε.<br />Προσωπικά διάβασα με ευχαρίστηση μόνο 2 μαθήματα. Στα άλλα ήμουν διαδικαστική έως και αδιάφορη. Αλλά στο ένα από αυτά - τις ψυχικές διαταραχές - ειλικρινά απογοητεύτηκα που τέλειωσαν τα 2 "τούβλα" σημειώσεις που είχα πάρει. 'Ηθελα και άλλο. Φοβερό μάθημα!<br />Ήταν το μόνο μάθημα, τελικά, στο οποίο δεν ήξερα κανένα από τα θέματα που έπεσαν. Και όχι μόνο εγώ, όλο το τμήμα! Και αυτό γιατί, ως εκπαιδευτικοί εστιάσαμε στα είδη, τα αίτια, την κλινική εικόνα, τη θεραπευτική παρέμβαση και το ρόλο του σχολείου και του ειδικού δασκάλου. Δυστυχώς τα θέματα ήταν πολύ πιο γενικά, πιο θεωρητικά, πιο εισαγωγικά να το πω; Ήταν τέτοιου μεγέθους η άγνοιά μας που νομίζαμε ότι τα θέματα δεν ήταν καν μέσα στην ύλη μας! Ζντουπ!!!<br />Και φυσικά έγινε το έλα να δεις! Αρχικά όλο το τμήμα ήθελε να φύγει. Βέβαια, επιβεβαιώσαμε το πόσο "χέστες" , φανφαρολόγοι και μίζεροι ως κλάδος είμαστε. Κανείς δεν έφυγε. Αφού εκτόνωσαν την οργή και τα νεύρα τους, κάθισαν όλοι κάτω και επιδόθηκαν σε ό,τι όλοι οι φοιτητές ξέρουν πολύ καλά - αυτό πρέπει να είναι πληροφορία καταγεγραμμένη στο DNA μας, δεν εξηγείται αλλιώς! - να κάνουν, την αντιγραφή! Έγινε μπάχαλο! Από παντού ακουγόταν σχίσμο σημειώσεων, όταν κάποιος εντόπιζε το θέμα. Και αυτή η σχισμένη σελίδα έκανε μια υπέροχη και μεγαλειώδη βόλτα από χέρι σε χέρι. Το δύσκολο δεν ήταν να αντιγράψεις αλλά το να προσπαθείς μέσα σε μια απίστευτη βαβούρα να μην γράψεις "φτυστά" ό,τι και ο διπλανός σου. Απίστευτο decadence για δασκάλους αυτού του επιπέδου!<br />Γεγονός παραμένει ότι σε τέτοιες ηλικίες οι εξετάσεις βιώνονται πολύ βαριά. Είναι δύσκολο να συγκεντρωθείς για να διαβάσεις, αδύνατο να βάλεις στην άκρη υποχρεώσεις και ζωή που τρέχει, ακόμα δυσκολότερο να αποστηθίσεις και για μένα, που όλα αυτά είναι ξένα στην ιδιοσυγκρασία μου, εντελώς βαρετά τα 4 από τα 6 μαθήματα που έδωσα.<br />Για να μην αναφέρω και το ότι έπρεπε να τα δώσουμε μέσα σε 2 εβδομάδες (2 την πρώτη και 4 την επομένη). Τα είχα παίξει! Στο προτελευταίο πήγα απλά να δώσω τυπικά και έγραψα 1-2 σελίδες γιατί βαριόμουν και ήθελα να τελειώνω με το θέμα και να γυρισω σπίτι μου απλά για να κοιμηθώ. Στο δε τελευταίο, πήγα εντελώς αδιάβαστη με ό,τι θυμόμουν.<br />Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν μερικές κοπέλες, οι φύτουλες του τμήματος. Σε όλες τις παρακολουθήσεις του εξαμήνου κάθονταν πάντα στα πρώτα θρανία για να "ακούνε απρόσκοπτα και να συμμετέχουν". Στις εξετάσεις κατέφταναν 1 ώρα νωρίτερα για να πιάσουν τις πίσω πίσω θέσεις, ώστε να "συνεργάζονται και να αντιγράφουν" κρυμμένες στο πλήθος των υπολοίπων. Τι θλιβερά και τελειωμένα άτομα!!!<br />Και τώρα που έχει ήδη αρχίσει το β΄ εξάμηνο όλα αυτά μου φαίνονται ανόητα και προσδοκώ τις καλοκαιρινές εξετάσεις του Ιουνίου. Ως τότε έχω πολλά λογοτεχνικά, θρίλερς και αστυνομικά να διαβάδω.<br /></span></span>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-41861397021408304742010-02-22T13:18:00.000-08:002010-02-22T13:44:24.935-08:00Χτες βράδυ ονειρεύτηκα...<br />Και ήταν πολύ όμορφα! Ένα όνειρο γλυκό, γεμάτο αγάπη και νοσταλγία. Ένα όνειρο όπου όλα ήταν στη θέση τους - αν και αυτό ακούγεται κάπως. Ναι, όλα μα όλα στη θέση τους, όπως τα ήθελα εγώ να είναι. Εγωιστικό ε? Τσου! Απέχει πολύ από αυτό.<br />Τόση ομορφιά, τόσο μα τόσο φωτεινό! Ζωντάνια, σαν χάδι, ζεστό και δροσερό. Σαν εκείνες τις ανοιξιάτικες λαμπρές μέρες, που ακόμα κι εγώ που μισώ τον ήλιο, χαίρομαι να είμαι έξω. Καταπληκτική ηρεμία, γαλήνη και μια αίσθηση ασφάλειας με την ψυχή μου όμως τόσο μα τόσο ανάλαφρη σαν να πέταγε ή μάλλον όχι ... όχι ... δεν ήταν αυτή η αίσθηση. Ήταν σαν να κοιμόμουν χωμένη σε ένα πουπουλένιο σύννεφο χαμογελαστή στον ύπνο μου. Και φυσικά, αυτός εκεί ... πάντα εκεί ... να τον νιώθω δίπλα μου και να ξέρω πως θα είναι εκεί και όταν ξυπνήσω. Τι όμορφο που ήταν, να πάρει!!!<br />Γιατί ήταν μόνο ένα όνειρο, ένα τόσο δα σύντομο όνειρο. Κανείς δεν ήταν εκεί όταν ξύπνησα. Ούτε καν η "κόρη μου", η Μπουρλού!!!<br />Τίποτε δεν ξεχνιέται και κανένας. Είναι κάτι που το έχω μάθει πια πολύ καλά. Και ας λένε πως με το χρόνο όλα αλλάζουν και χάνονται. Βλακείες!<br />Έρχονται ξανά και ξανά στις πιο απίθανες στιγμές μας ... όταν είμαστε κουρασμένοι, στενοχωρημένοι, όταν γελαμε, όταν διασκεδάζουμε, με μία ατάκα σε μία ταινία, με μια γκριμάτσα κάποιου αγνώστου, με την άμμο από την Αφρική, όταν κατεβάζουμε ένα τραγούδι, φτιάχνοντας ένα φαγητό, φορώντας ένα ρούχο που μας χαρίστηκε, παρακολουθώντας μια σειρά ... οπουδήποτε και με όποιο τρόπο υπάρχει. Κυρίως, όταν οι άμυνές μας είναι αδύναμες.<br />Είναι σωστό, όμως αυτό; Χμμμ ... δεν πρέπει να είναι. Ίσως το "ξεπερνώ μια κατάσταση" να μην είναι καθόλου μα καθόλου έτσι, ένα ξεπέρασμα, αλλά το να μάθεις να ζεις με όλα αυτά.<br />Να ξέρεις, ας πούμε, πως είσαι ικανή να κατεβάσεις ένα τραγούδι αλλά θα προτιμούσες χίλιες φορές να το λάβεις έτοιμο από τον φίλο/αγαπημένο σου, όχι γιατί βαριέσαι ή επειδή θα είναι πιο ασφαλές να το κάνει αυτός αλλά γιατί σου αρέσει να αφήνεσαι, να σε φροντίζουν έστω σε αυτό το μηδαμινό πραγματάκι. Σε ό,τι τέλως πάντων έχει ανάγκη ο καθένας μας ...<br />Αυτό δεν είναι τελικά που μας χαρίζει ομορφιά στη ζωή μας, γαλήνη στη ψυχή μας και δύναμη να βλέπουμε έστω και λίγότερο σκοτεινό αυτόν τον κόσμο;Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-56691132400683682532010-02-18T16:24:00.001-08:002010-02-18T16:31:40.161-08:00Απανθρωπιά ...Το διάβασα μόλις τώρα σε ένα περιοδικό τηλεόρασης και έφριξα.<br /> "<span style="font-style: italic;">Κάποιος σιχαμένος άνθρωπος στην Αρχαία Ολυμπία έδεσε το άλογό του </span><br /><span style="font-style: italic;"> στο αυτοκίνητό του, το έσυρε, φαντάζομαι, για αρκετά χλμ. για να το αφήσει </span><br /><span style="font-style: italic;"> τελικά μισοπεθαμένο σε χαντάκι στην άκρη του δρόμου με κατασπασμένα </span><br /><span style="font-style: italic;"> τα πόδια του και ανοιγμένη την κοιλιά του ..."</span><br />Είναι δυνατόν? Πώς μπόρεσε ο βρωμόβλαχος να το κάνει? Τι σκατοψυχή κουβαλάει?<br />Γιατί? Για να σπάσει πλάκα? Για να δει τα όρια του ζώου? Γιατί δεν είχε τι να κάνει?<br />Υποθέτω πως ποτέ δεν θα βρεθεί ο ένοχος αλλά αν βρισκόταν μόνο μια τιμωρία θα του άξιζε. Να του κάνουν ό,τι ακριβώς έκανε και αυτός στο ζώο. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται το θεωρώ δίκαιο.Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-75078574255936190992010-02-18T16:01:00.000-08:002010-02-18T16:12:00.313-08:00Ο αγαπημένος μου ...Απόψε βγήκε η σελήνη<br />στους δρόμους σαν τρελή κι εκείνη<br />και με δυο μάτια δακρυσμένα<br />μου είπε πως δεν τη ρωτάς ποτέ για μένα.<br />Θα 'θελα να ' ξερα που να ' σαι<br />κι αν έχεις κάτι να θυμάσαι<br />και ψιθυρίζω μες το κρύο<br />τόση αγάπη δεν τελειώνει μ΄ ένα αντίο.<br /><br />Σε θυμάμαι, πάντα <a href="http://www.youtube.com/watch?v=PQSdBJAeGBc">σε θυμάμαι</a><br />πλάι σου δε θα ' μαι<br />όμως στο μυαλό μου θα γυρνάς.<br />Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι<br />Θεέ μου, πώς φοβάμαι<br />μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς.<br /><br />Δε λέει η νύχτα να χαράξει,<br />μα η καρδιά μου θα σε ψάξει<br />μες του μυαλού μου τις κρυψώνες<br />εκεί που ζούνε οι αγάπες στους αιώνες.<br /><br />Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι<br />πλάι σου δε θα ' μαι<br />όμως στο μυαλό μου θα γυρνάς.<br />Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι<br />Θεέ μου, πώς φοβάμαι<br />μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς.<br /><br />Θα 'θελα να ' ξερα που να ' σαι<br />κι αν έχεις κάτι να θυμάσαι<br />και ψιθυρίζω μες το κρύο<br />τόση αγάπη δεν τελειώνει μ΄ ένα αντίο.<br /><br />Το ξέρω πως είναι λιγάκι μελό και ίσως και "καψούρικο" αλλά είναι Κότσιρας και ό,τι και να πει αυτός ο άνθρωπος πάντα θα μου αρέσει.Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-65164499313101893142009-12-06T15:47:00.000-08:002009-12-06T15:51:38.159-08:00Προς σκέψην ...Διάβασα και αυτά ...<br /><br /><div style="text-align: center;">I love you and you love me<br />but sometimes we must let it be ...<br />Roy Orbinson - In the rear world (1989)<br /><br /><br /><div style="text-align: left;">και από μία κινέζικη παροιμία/ ρητό ...<br /><br /><div style="text-align: center;">"Αυτό που σου αρέσει, σου αρέσει. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό!"<br /></div></div></div>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-43539213423995057182009-12-06T15:37:00.001-08:002009-12-06T15:46:32.060-08:00Καλό ε;Το διάβασα κάπου εδώ μέσα ...<br /><br />Θρησκευτικός σε λύκειο, αφού έχει δώσει τα θέματα για το πρόχειρο διαγώνισμα, ζωγραφίζει στον πίνακα ένα τεράστιο μάτι και λέει : " Παιδιά, αυτό είναι το μάτι του Θεού. Αν αντιγράψετε, ο Θεός θα το δει και θα σας τιμωρήσει. Εγώ πάω για καφέ τώρα ..."<br /><br />Άψογος ε;Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-26807893404425858042009-12-06T15:06:00.000-08:002009-12-06T15:53:43.399-08:00Βδομάδα κι αυτή!!!Αει σιχτίρ! Αρρώστησα! Κι έλεγα πως φέτος θα τη γλιτώσω. Μακριά από σχολεία και τις ιώσεις των παιδιών, μαθητριούλα για άλλη μια φοράστη ζωή μου στο Μαράσλειο, πίστευα η ηλίθια πως θα τη γλιτώσω. Καλά, εγώ πάντα πολλά πίστευα, σε αυτό θα κόλλαγα, θα μου πέιτε...<br />Λες, ρε γαμώτο, να έχω τη νέα γρίπη? Από προχτές είμαι τα χάλια μου με καταρροή αλλά τίποτε άλλο. Ούτε πυρετός ούτε πόνους. Μόνο στενοχώρια και διάθεση για παραίτηση! Λες να μου είναι γραμμένο να πάω από τη νέα γρίπη; Σκασίλα μου, βέβαια! Δεν αφήνω τίποτε πίσω μου και σίγουρα δε θα λείψω από κανέναν. Αλλά από γρίπη! Δηλ. θα γίνω άλλο ένα στατιστικό δεδομένο. Αίσχος! Άσε, που δεν θέλω να ταλαιπωρούμαι. Ένας γρήγορος θάνατος θα ήταν ό,τι καλύτερο. Σιχαίνομαι να αρρωσταίνω. Κλουβιαίνει το μυαλό μου και φοβάμαι πως θα πεθάνω. Πού να είναι, άραγε, μια ψυχή που κάθε φορά που αρρώσταινα με διαβεβαίωνε με τον πιο απλό τρόπο ότι δεν πρόκειται να πάθω τίποτε γιατί αν πάθω κάτι, θα με σκότωνε ο ίδιος! Τι γέλιο έριχνα! Και πανούκλα να είχα δε με ένοιαζε πια! Ας είναι, όμως ...<br />Γενικά, σκατά βδομάδα ήταν! Κουράστηκα στα πήγαινε έλα, σχολή, μαθήματα ... Την Παρασκευή βγήκα από το σπίτι μου απλά και μόνο γιατί είχε τελειώσει το φαγητό της γάτας και σκεφτόμουν πως αν αρρωστήσω περισσότερο, δεν θα υπήρχε κανείς να κάνει έστω αυτή τη δουλειά. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να γράψω μια διαθήκη. Πλάκα πλάκα πρέπει να εξασφαλίσω μια καλή ζωή στην "κόρη" μου, αν τυχόν εγώ φύγω νωρίς.<br />Και μέσα σε όλα αυτά η καλή μου φίλη ξανάσπασε το πόδι που μόλις είχε αρχίσει να πηγαίνει καλά μετά τόσα χειρουργεία!!!Αυτό κι αν είναι από τα απίστευτα. Κόντεψα να μείνω την Τετάρτη το βράδυ που με πήρε τηλέφωνο από το νοσοκομείο. Δεν το πίστευα! Με τίποτε! Τόσα χειρουργεία, τόσος πόνος και προσπάθεια για να ξανασπάσει το ίδιο κόκκαλο στο ίδιο ακριβώς σημείο. Τι σκατά κάνει πια αυτός ο Θεός; Ουδέν έλεος!<br />Και φυσικά το χαρούμενο των ημερών. Παντού να ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια, όλων των ειδών και διαθέσεων. Και εγώ να οδηγώ και να τραγουδάω "πέφτει το χιόνι απαλά ..." Τελικά, δεν έχω αποφασίσει αν τις θέλω αυτές τις γιορτές! Είναι φρίκη για όλους όσοι δεν έχουν να γιορτάσουν τίποτε. Από την άλλη, όμως, η συναισθηματική φόρτιση ίσως και να είναι αναγκαία για να μας τραντάζει. Ας μην είναι όλα ίδια, ας μην τα σκεφτόμαστε όλα βαριά και άδικα, έστω και αν την επομένη των γιορτών η ζωή μας αποδείξει για ακόμα μια φορά πως έτσι είναι, όλα μαύρα κι άραχνα είναι, γιατί "έχουμε ξεχάσει την όψη των πατέρων μας" και γιατί " ο κόσμος έχει προχωρήσει παραπέρα" που λέει και ο τρελάρας - αν αυτός δεν είναι θεόμουρλος ή εντελώς σαλεμένος ... - Στίβεν Κιγκ.<br />Τι κάθομαι και τα σκέφτομαι; Ζωή είναι και θα περάσει! Έτσι, δεν έλεγε ο Αρκάς; Ή μήπως ήταν αιωνιότητα; Δεν θυμάμαι! Τελικά, δεν πάσχω από τη νέα γρίπη, μάλλον από αλτζχάιμερ!!Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-56930492302966230622009-11-14T11:13:00.000-08:002009-11-14T11:43:49.674-08:00Άθλιοι άνθρωποι!!!Ντρέπομαι που τριγύρω μου ζουν τόσο άθλιοι άνθρωποι που τα βάζουν με ανυπεράσπιστα ζώα.<br />Τι σόι άνθρωποι είναι; Δεν έχουν μέσα τους καμία λύπηση, κανένα έλεος, καμία ανοχή; Μόνο για το τομάρι τους, το τόσο άχρηστο νοιάζονται;<br />Πώς τους πάει η καρδιά να δολοφονούν τόσο εύκολα και τόσο ελαφρά τη καρδία ζωάκια που για κάποιους είναι η συντροφιά τους; Το κάνουν από κακία, για την πλάκα τους, για ποιο λόγο;<br />Σήμερα ξύπνησα από το κλάμα ενός μωρού-γατιού, που είχε χάσει τη μάνα του. Δεν το θεώρησα τίποτε σοβαρό κι έφυγα για κάποιες δουλειές. Γυρίζοντας σπίτι βλέπω το γείτονά μου με το φτυάρι να μαζεύει τα πτώματα δύο μικρών γατιών. Επειδή ξέρει πως έχω γάτα, με πιάνει με ήρεμο τρόπο να με ρωτήσει αν ξέρω πού είναι η γάτα μου. Πάνιασα! Ανέβηκα σφαίρα σπίτι μου. Σε δευτερόλεπτα στο μυαλό μου είχε σφηνωθεί η εικόνα της "κόρης" μου τουμπανιασμένης να κείτεται κάπου σε κάποιο χωράφι. Ευτυχώς η δική μου κοιμόταν μακαρίως μέσα στο καλάθι της.<br />Ξανακατέβηκα στο δρόμο να βοηθήσω να βρούμε τη γάτα του γείτονα, τη Μελίνα, τη μαμά των νεκρών μωρών-γατιών. Ψάξαμε αρκετή ώρα, για να τη βρούμε τελικά ψόφια και κοκκαλιασμένη κάτω από τον κάδο των απορριμμάτων.<br />Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Ποιον ενοχλούσε τόσο πολύ το ζωντανό; Ερχόταν στο σπίτι του γείτονα με τα μωρά της, έτρωγε, χαιδιολογόταν από την κόρη του γείτονά μου κι έφευγε. Ποιο το όφελος από το θάνατό της; Και με τέτοιο τρόπο μάλιστα. Με τόσο πόνο κι αγωνία.<br />Έχω κι εγώ μια γάτα. Την έχω πολλά χρόνια και την αγαπάω όσο τίποτε άλλο. Την έχω κυρά κι αρχόντισσα, συντροφιά και παρηγοριά. Πέρσι το χειμώνα που μου κρύωσε κι αρρώστησε με πυρετό, την κράταγα αγκαλιά όλο το βράδυ και την πότιζα νεράκι με το κουταλάκι για να μην αφυδατωθεί. Ξέρω πώς κάποια μέρα θα πεθάνει, όπως όλοι μας άλλωστε. Δεν είμαι σίγουρη πως θα μπορέσω να το χειριστώ, όταν κάποτε συμβεί. Μπορώ να το καταλάβω, όμως, και να το δεχτώ ως κάτι φυσιολογικό. Αλλά δεν μπορώ σαν ανθρώπινο πλάσμα να διανοηθώ το γεγονός να μου "φύγει" από φόλα. Με τίποτε! Δεν είναι δίκαιο.<br />Τι θα γίνει αν αύριο είναι η δική της σειρά; Άλλωστε είναι ζωάκι και δεν μπορώ να την περιορίσω μέσα στο σπίτι. Ούτε και καταλαβαίνει η ίδια, ώστε να μη φάει από τη φόλα.<br />Δεν μπορώ να ξέρω ποιος το έκανε αυτό και γιατί. Νιώθω ανήμπορη και αυτό με τρελαίνει.<br />Δεν είναι δίκαιο ... με τίποτε!!!Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-72827358925865429752009-10-31T14:46:00.000-07:002009-10-31T15:30:22.875-07:00<span style="font-size:100%;"><span style="font-family: courier new;">Απόψε τα έχω πάρει χοντρά!<br />Και δεν είναι η πρώτη φορά, δυστυχώς!<br />Βαρέθηκα!<br />Κυριολεκτικά σιχάθηκα να ανέχομαι ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω καμία σχέση πέραν μιας δήθεν τάχα μου φιλίας. Και στο όνομα αυτής της φιλίας αρνούμαι να συνεχίσω να κάνω το βλάκα! Μέχρι εδώ!<br />Φυσικά και τα έχω με μένα. Αλλά μέχρι εδώ! Δεν πρόκειται ξανά να κάτσω να ασχοληθώ με ανθρώπους που μόνο ό,τι τους νοιάζει και ό,τι τους συμφέρει τους απασχολεί. Ξέρω πώς αυτός και έτσι είναι ο κόσμος μας σήμερα αλλά εγώ δεν θα γίνω μέρος του. Αρνούμαι!<br />Είναι αηδιαστικό να υποκρίνεσαι, να χρησιμοποιείς ανθρώπους και να τα ντύνεις όλα αυτά με ένα όμορφο κουστουμάκι, με μια πολύ βολική, ντεμέκ λογική εξήγηση ή απλή δικαιολογία και να περιμένεις όχι μόνο οι άλλοι να μη λένε τίποτε - επειδή δεν θέλουν να σε κακοκαρδίσουν - αλλά και να συμφωνούν απόλυτα μαζί σου και να σου δίνουν και δίκιο τρέφοντας έτσι τίποτε περισσότερο παρά τον εγωισμό σου ή έστω την ανάγκη σου να κρυφτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό.<br />Δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω αυτό. Βαρέθηκα! Ανήκω σε αυτόν τον κόσμο αλλά δεν θα είμαι έτσι. Μπορεί να μην μπορώ με τίποτε να τον<br />αλλάξω, αλλά μπορώ να κάνω εμένα καλύτερη και τη ζωή μου ευγενικότερη.<br />Αν κάτι μου δίδαξε η ζωή τη χρονιά που πέρασε είναι ότι η ευτυχία είναι κάτι τόσο πολύ απλό που έτσι να κάνεις την έχασες, πως όλοι είμαστε μόνοι μας, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όμως έχουμε τεράστια δύναμη μέσα μας και μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε καλά με μας τους ίδιους. Και ίσως και πιο ελεύθεροι τότε.<br />Ανέκαθεν τα κατάφερνα μόνη μου. Ανεξάρτητη οικονομικά από τα 20 μου - αν και τότε μέτραγα και το τάληρο και λούφαζα άμα δεν είχα για να βγω - δεν ζήτησα όμως ποτέ και τίποτε. Δεν ήμουν ποτέ βάρος σε κανέναν. (Μόνο σε έναν άνθρωπο έγινα άθελά μου βάρος και αυτή μου την ηλιθιότητα θα την μετανιώνω μια ζωή.) Δεν μου έτυχαν κληρονομιές, ούτε μου χαρίστηκε τίποτε. Και ξέρω σε αυτή την ηλικία που είμαι πως ούτε πρόκειται και ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο. Έχω την ευτυχία να έχω πετύχει αρκετά πράγματα και νιώθω προσωπικά περήφανη για όλα αυτά που έχω. Αλλά ποτέ δεν εξαρτήθηκα από αυτά.<br />Οπότε γιατί αναλώνομαι σε ηλίθιες παρέες; Ξέρω πολύ καλά σε αυτήν την ηλικία που είμαι πως φίλους δεν κάνει κανείς. Γνωστούς ναι, φίλους όχι. Και αυτοί οι φίλοι που υπάρχουν τόσα χρόνια αγαπημένοι θεωρούνται αλλά δυστυχώς όλοι μας αλλάζουμε και πλέον βλέπω πως δεν μπορώ να συνυπάρξω με κανέναν.<br />Συνεπώς, μόνη μου! Μόνη μου, ολομόναχη ήμουν και πέρσι περνώντας ένα χειμώνα καθισμένη στον καναπέ μου και αγναντεύοντας επί ώρες σε πλήρη κατατονία τον απέναντι τοίχο. Ποιος νοιάστηκε αν ζω ή αν πέθανα; Από ό,τι θυμάμαι ουδείς. Σκληρό μεν αλλά απόλυτα αληθινό. Έτσι, από εδώ και πέρα μονάχη μου! Άλλωστε ποτέ δεν είχα πρόβλημα να πάω μόνη μου θέατρο ή σινεμά ή για ένα καφέ. Μπορώ να συνεχίσω να το κάνω άνετα. Και να μην έχω να ανέχομαι την γκρίνια του καθενός.<br />Γιατί πάνω από όλα δεν θέλω να χάσω ποτέ ξανά το χαμόγελό μου. Μου φτάνει μια ολόκληρη περσινή χρονιά για όλη μου τη ζωή. Θέλω να είμαι το χαρωπό και γεμάτο ζωή πλάσμα που ήμουν κάποτε. Να πηγαίνω στο γυμναστήριο και να χορεύω στο διάδρομο αντί να αθλούμαι σκληρά ή να ξεχνιέμαι στο ποδήλατο, επειδή με έχει απορροφήσει το βιβλίο που διαβάζω ή να λουφάρω την ώρα των κοιλιακών και ας μείνω με λίγα κιλάκια επιπλέον. Να απολαμβάνω τις παιδικές ταινίες της Disney, σαν τη χθεσινοβραδινή, τις "Αριστογάτες". Να ακούω δυνατά τη μουσική που θέλω στο αυτοκίνητό μου και να χάνω τη στροφή για το ίδιο μου το σπίτι! Να παίζω με την Μπουρλού μου και να πίνω το καφεδάκι που μου έχει ψήσει η γειτόνισσά μου αργά και σπαστικά γι΄ αυτήν που πάντα ανυπομονεί να τον τελειώσω για να μου τον "πει", αν και πάντα καταλήγουμε να της λέω ότι την τύχη μου την είδα και το joker δεν πρόκειται ποτέ να το κερδίσω. Να προσπαθώ να μεγαλώσω μια ροδιά σε μια γλάστρα και μετά 2 μήνες αποτισιάς να τη βρίσκω θεόξερη και να με σκυλοβρίζω.<br />Δεν θέλω πολλά από αυτή τη ρημαδοζωή. Δεν διεκδικώ το παραμικρό, απλά γιατί έμαθα πως τίποτε δεν σου έρχεται και όσα ποθεί ο άνθρωπος αυτά και χάνει.<br />Όμως πιστεύω ακόμα στο καλό των ανθρώπων, ίσως γιατί κάνοντας τον απολογισμό μου συνειδητοποιώ πως οι άνθρωποι γύρω μου πάντα μου φέρθηκαν καλά. Και αυτό είναι μεγάλη τύχη και ταυτόχρονα η πιο θετική σκέψη που έχω κάνει τελευταία.<br />Και αν οι αποφάσεις ζωής παίρνονται συνήθως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, εγώ θεωρώ ότι μπορώ να πάρω τις δικές μου απόψε και να συνεχίσω να είμαι αυτό που πάντα ήμουν, ένα καλό και συμπαθητικό άτομο, τίποτε το ιδιαίτερο, κοντά τους όταν θα με χρειάζονται και μακριά τους όλο τον υπόλοιπο καιρό για το δικό μου το καλό!<br /><br /><br /><br /><br /></span></span>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-74540407586072320022009-10-08T12:01:00.000-07:002009-10-08T12:08:12.815-07:00Δεν είναι και γαμώ τους στίχους;<div style="text-align: center;">Είχα χρόνια πολλά να το ακούσω.<br />Καλύτερα και πιο σωστά, είχα πολύ καιρό να το ακούσω<br />δίνοντας προσοχή στους στίχους το.<br />Και άκουσα ό,τι πιο όμορφο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό!<br /><br />Nothing you confess<br />could make me love you less<br />(Pretenders - Stand by you)<br /><br />Χαίρομαι που το έκανα!<br /><br /></div>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-1385851308773415462009-09-25T02:13:00.000-07:002009-09-25T02:51:31.948-07:00<span style="color: rgb(51, 51, 51);"><span style="font-style: italic;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:arial;">Είναι μέρες τώρα που δεν μπορώ να διατηρήσω την αισιοδοξία μου με τίποτε.<br />Προσπάθησα να είναι όλα διαφορετικά στη ζωή μου φέτος και εν μέρει τα κατάφερα. Δε ζω τους ρυθμούς του σχολείου. Έχω ξαναγίνει φοιτήτρια, χωρίς πάσο αλλά με πλήρεις αποδοχές. Σε μία σχολή άκρως ενδιαφέρουσα, που αδημονώ - ο φύτουλας!!! - να ξεκινήσει μαθήματα.<br />Αποδέχτηκα ότι για πολλά πράγματα δεν μπορώ να κάνω τίποτε, για άλλα για τα οποία νιώθω κάποιες ενοχές ότι δεν τα χειρίστηκα σωστά, πάλι δεν είναι στο χέρι μου να τα διορθώσω. Να γυρίσω το χρόνο πίσω που λένε και οι Onirama είναι λιγάκι δύσκολο.Ούτε καν "να κλείσω τη σκέψη σε ένα μαύρο κουτί" (Στρατής) δεν μπορώ πια. Οπότε αποφάσισα να είμαι αυτή που θέλω στα πλαίσια που μπορώ. Για όλα τα άλλα θα αδιαφορώ. Γιατί όπως λέει και ο Steven King "ο κόσμος έχει προχωρήσει παραπέρα" και τον τελευταίο χρόνο με άφησε σαφώς πολύ πίσω του.<br />Δεν θα έλεγα πως είμαι η ευτυχία προσωποποιημένη αλλά πως προσπαθώ. Άλλωστε, ποιος είναι;<br />Η ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς σε τραβά μαζί της, για να μην πω σε σέρνει, ακόμα και όταν εύχεσαι να πεθάνεις. Και αργά ή γρήγορα σε κάνει να βρίσκεις ένα λόγο να υπάρχεις, σε ταρακουνάει όταν όλα νομίζεις πως έχουν ισοπεδωθεί. Φτάνει ένα αστείο από κάποιο φιλαράκι, μια καλή κουβέντα ενός αγνώστου, μια νέα φιλία, ένας καφές χαζεύοντας τη θάλασσα να σε κάνει να θέλεις να ζεις ακόμα και όταν δεν βρίσκεις κανένα νόημα σε αυτό.<br />Και τότε που χαμογελάς, που νιώθεις για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό καλά με τον εαυτό σου έρχεται κάτι που τα ανατρέπει όλα. Συμβαίνει κάτι και νομίζεις πως δεν αξίζει για τίποτε να προσπαθείς. Είναι ανατριχιαστικό το πόσο σε διαλύει η ζωή ορισμένες φορές, πόσο πολύ εύκολα σου αποδεικνύει πως είναι δυνατότερη από εσένα.<br />Μήπως το ότι ζούμε είναι από μόνο του ένας άθλος;<br />Πρόσφατα, γνωστή γνωστού μου, 25 χρονών κοπέλα, πανέμορφη, νιόπαντρη με όλη τη ζωή μπροστά της έκανε πολύ λεπτή εγχείρηση 11 ωρών αφαίρεσης όγκου από το κεφάλι και είναι αυτή τη στιγμή κλινικά νεκρή.<br />Καινούρια μου φίλη, ένα εξαιρετικά ήρεμο και ευγενικό πλάσμα έχασε ξαφνικά από ανακοπή τον άντρα της πέρσι το καλοκαίρι. Έχουν 3 παιδιά. Έμεινα ξερή όταν μου το είπε. Προσπάθησε να μου το απαλύνει - όχι για εκείνη που σαφώς ήταν χάσιμο της γης κάτω από τα πόδια της αλλά για μένα, επειδή με είδε να χάνω το χρώμα μου.<br />Τελικά δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστώ με την απώλεια ανθρώπων που αγαπώ είτε αυτό λέγεται θάνατος είτε χωρισμός. Πάντα θα με πονάνε όλα. Ακριβώς γιατί δεν το καταλαβαίνω. Ποιος ο λόγος να συμβαίνουν όλα αυτά;<br />Τι σκοπό πληρούσε ο θάνατος αυτού του ανθρώπου, που είχε την οικογένειά του, ήταν αγαπημένοι και τον χρειάζονταν όλοι και τους χρειαζόταν κι εκείνος;<br />Αυτή η φράση, η τόσο δήθεν τάχα μου παρηγορητική, "μπορεί να είναι και για καλό" πολύ μου τη σπάει.<br />Ποιο καλό;<br />Πού είναι αυτό το καλό;<br />Και δεν ήταν καλό και όμορφο αυτό που είχες;<br />Γιατί πρέπει να βιώνεις τόσο οριστικές απώλειες και να βρίσκεσαι ξαφνικά απελπισμένος και ανήμπορος να κάνεις το οτιδήποτε;<br />Γιατί;<br />Για να αποδείξεις στον εαυτό σου ή στους άλλους ότι είσαι δυνατός;<br />Οι άλλοι μπορεί να σε βλέπουν έτσι, άκρως δυνατό να τα αντέχεις όλα. Στον εαυτό σου όμως μπορείς να κρυφτείς;<br /><br /><br /></span></span></span></span>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-68493090029441190502009-09-14T13:46:00.000-07:002010-02-22T13:53:57.048-08:00Οι άνθρωποι γύρω μας<span style="color: rgb(102, 51, 255);"><span style="font-style: italic;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:webdings;"><span style="color: rgb(51, 0, 51);">Πώς τα φέρνει όμως η ζωή ε?</span><br /><span style="color: rgb(51, 0, 51);">Μας απομακρύνει από ανθρώπους που αγαπάμε και μας κρατά κοντά σε αυτούς που ούτε να τους αντικρίζουμε δεν αντέχουμε. Και για τους δεύτερους καρφάκι δε μας καίγεται. Για τους πρώτους όμως αναρωτιόμαστε συνεχώς ένα γιατί. Όχι, ότι δεν το ξέρουμε. Απλά ποτέ δεν είμαστε σίγουροι για αυτό το ρημαδογιατί. Μόνο να υποθέτουμε μπορούμε. Ίσως γιατί δεν "ήταν γραφτό" να μείνουν κοντά μας ή και ίσως δεν άντεχαν να είναι τόσο κοντά άνθρωποι με έντονη προσωπικότητα, με ή και χωρίς πολλές φορές έντονα και κυριαρχικά συναισθήματα. Και άλλα πολλά και διάφορα περνάνε από το μυαλουδάκι μας ... μα καμιά σιγουριά! Όπως και να 'χει το κενό από την έλλειψή τους υπάρχει πάντα και δυστυχώς - αφού υποφέρουμε εμμέσως - ή και ευτυχώς - γιατί ίσως μας κάνει καλύτερους ανθρώπους η συνειδητοποίηση συγκεκριμένων πραγμάτων για τον εαυτό μας - αυτό φαίνεται στην απλή καθημερινότητά μας και δεν αναπληρώνεται με τίποτε.</span><br /><span style="color: rgb(51, 0, 51);">Άλλες πάλι φορές η ζωή μάς ξαναφέρνει ανθρώπους αγαπητούς από άλλες στιγμές της ζωής μας που χωρίς λόγο χαθήκαμε και θα ξαναχαθούμε μόλις τελειώσει και αυτή η στιγμή για να ξαναβρεθούμε - άραγε ποιος ξέρει; - σε ανύποπτο χρόνο και χώρο και πάλι.</span><br /><span style="color: rgb(51, 0, 51);">Προσωπικά, χαίρομαι όταν συναντώ παλιούς γνωστούς και καταλαβαίνω ότι με θυμούνται και δεν έχουν πάψει να με συμπαθούν. Χαίρομαι να ανακαλύπτω πως είναι καλά και ευτυχισμένοι και ότι το παλεύουν, όπως άλλωστε κάνουμε όλοι μας.</span><br /><br /><br /><br /></span></span></span></span>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9004247580195542224.post-75907362403642473642009-09-13T14:35:00.000-07:002009-09-13T15:13:26.971-07:00Βολτάροντας στην Αθήνα ...<div style="text-align: justify;"><span style="color: rgb(51, 0, 0);"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:trebuchet ms;">Δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο από μια βόλτα στο κέντρο της πόλης ένα σχεδόν καλοκαιρινό απόγευμα σαν και το σημερινό. Και λέγοντας κέντρο, πάντα εννοώ την περιοχή του Μοναστηρακίου και του Θησείου.<br />Εύκολη η πρόσβαση πλέον με το μετρό, ντάλα ο χαμηλός απογευματινός ήλιος να σε χτυπάει ανελέητα και να σε ιδρώνει, να τυφλώνει τα μάτια σου ακόμα και πίσω από την προστασία των γυαλιών σου. Εγώ όμως εκεί! Να επιμένω μαζί με εκατοντάδες άλλους Αθηναίους να σουλατσάρω πέρα δώθε το εμπορικό κέντρο, χωρίς να έχω κάτι το ιδιαίτερο στο μυαλό μου να αγοράσω. Απλά για χάζεμα, βόλτα και περπάτημα ...<br />Και μετά από ικανή ώρα να αναρωτιέμαι μήπως κάτι δεν πάει καλά με μένα, μήπως είμαι μία ηλίθια μαζόχα Αθηναία, που δεν μπορεί να περάσει αλλιώς το απόγευμά της και συνωστίζεται άνευ λόγου κι αιτίας στο αποπνικτικό και υγρό κλεινόν άστυ!<br />Σίγουρα όλα τα παραπάνω ισχύουν.<br />Όμως σαν φτάσω στα πλακόστρωτα δρομάκια στο Μοναστηράκι με τις τουριστικές παγίδες, τα αέναα στοιβαγμένα χίπικα σανδάλια και τα παντός τύπου και μεγέθους τσολιαδάκια, ανασαίνω. Ίδια κι απαράλλαχτα από τότε που ήμουν μικρή και με έσερνε γκρινιάζοντας η μάνα μου για τα καθιερωμένα οικογενειακά ψώνια στις εκπτώσεις. Τι decadence ήταν αυτό τότε! Το θυμάμαι με τρόμο.<br />Όμως, τώρα μου αρέσει εκεί. Ένα στρίψιμο αριστερά και μπορείς να πιεις τον καφέ σου στους Αέρηδες στην Πλάκα, να βολτάρεις δίπλα στα αρχαία μνημεία, να χαζολογήσεις τους τουρίστες χωρίς σκοπό. Ούτε καν αυτοί δεν έχουν αλλάξει με τα χρόνια :))))))))))))<br />Λίγο παρακάτω και χωμένη πια βαθιά μέσα στο Γιουσουρούμ δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθώ να χαζεύω μπιχλιμπίδια ή και βεβαιότατα πολύ όμορφα πράγματα, κομπολόγια και χάντρες, φτηνά δίπλα σε πανάκριβα κοσμήματα, αρώματα και μπαχαρικά, παραδοσιακά τάβλια και τουριστικά μπλουζάκια - it's all greek to me!- παλιά πράγματα, άχρηστα ή και μεταποιήσιμα, αν βρεθούν στα κατάλληλα καλλιτεχνικά και/ή μαστορικά χέρια, βιβλία σχεδόν διαλυμένα από το χρόνο και τη χρήση, προσφορές και παζάρια με/από το μαύρο πωλητή, που έχει απλώσει την πραμάτεια του σε ένα βρωμερό σεντόνι πάνω στις πλάκες του δρόμου.<br />Ποτέ δεν κατάφερα να πάω με παρέα στο Μοναστηράκι. Κάποτε είχα σκοπό να κάνω αυτή τη βόλτα με κάποιο πολύ αγαημένο πρόσωπο για να δει με τα δικά μου μάτια και με την αγάπη μου αυτό το κομμάτι της Αθήνας. Δεν το καταφέραμε ποτέ.<br />Ας είναι ...<br />Έτσι, παραμένει για μένα μία από τις πιο αγαπημένες μοναχικές μου βόλτες, μια προσωπική ιδιαίτερη απόλαυση που δεν μπορω και δεν έχω - η αλήθεια είναι αυτή - τη διάθεση να τη μοιραστώ με κανέναν. Σαν άνθρωπος, σαβουρολάτρης και με ρομαντική ψυχή, θέλω να είναι αυτή η βόλτα ολόδική μου.<br />Και σαν πέσει ο ήλιος, να κάτσω σε ένα από τα τραπεζάκια στο πλακόστρωτο πίσω από το Θησείο, απέναντι από τις παλιές γραμμές του ηλεκτρικού, με θέα την Ακρόπολη φωτισμένη και έχοντας πίσω μου τις αιώνιες ανασκαφές κάποιων αρχαίων ερεπείων, που μέχρι και σήμερα δεν έχω αξιωθεί να μάθω τι ακριβώς είναι. Εκεί θέλω να απολαύσω τον καφέ μου ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό είτε απλά χαζολογώντας ό,τι και όποιον περνάει από εκεί. Και μετά να γυρίσω στην πλατεία στο Μοναστηράκι, να αγοράσω ένα θεικό σουβλάκι από του "Θανάση" και να το καταβροχθίσω παρακολουθώντας με περιέργεια ανάμεικτη με θαυμασμό τους υπαίθριους θεατρίνους κι ακούγοντας ταυτόχρονα τους μουσικούς του δρόμου στις πρόχειρες συναυλίες τους να προσπαθούν να πουλήσουν χειροποίητα κοσμήματα και ονειροπαγίδες ή απλά τα Cds τους.<br />Πάντα υπάρχει κάποιος να παίζει μουσική εκεί. Κι αν είμαι τυχερή και είναι παραδοσιακή μουσική από το Περού ή έστω fake ινδιάνικη, τόσο μεγαλύτερη είναι η απόλαυσή μου.<br />Αυτή είναι άλλωστε η Αθήνα που λατρεύω!<br /><br /></span></span></span></div>Πολύ μπλα μπλα ... και ακόμα λίγοhttp://www.blogger.com/profile/02255532612264377146noreply@blogger.com0