Και μιας και είναι Χριστούγεννα ...

Και ναι τα καταφέραμε! Σαν σχολείο καταφέραμε να μαζέψουμε το ποσό των 614€ για το "Κάνε μια ευχή - Ελλάδας"!!!
Ήταν πολύ όμορφη κίνηση. Στολίσαμε και το μεγάλο δέντρο του σχολείου μας με τα αστέρια. Για πρώτη φορά δεν έδειχνε καρακιτσαριό! Αν μη τι άλλο κάποιοι θα ωφεληθούν από όλους εμάς.
Γενικά, η προσπάθεια είχε τρομερή απήχηση ειδικά σε ένα σχολείο τόσο μικρό σαν το δικό μου, δηλ. των 120 παιδιών. Μπράβο, παιδιά!

Αυτό όμως που μου έχει κάνει εντύπωση και μου θυμίζει πάντα να λέω ένα "δόξα σοι ο Θεός" είναι ο οργανισμός ΖΩΣΠ. Είναι αυτοί οι φοβεροί τύποι που, αν και βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό αναπηρίας, ζωγραφίζουν με το πόδι ή το στόμα. Για δεύτερη χρονιά βρίσκω στο γραμματοκιβώτιό μου ένα φάκελο με τις κάρτες του συλλόγου και μια ταχυδρομική επιταγή για να συνεισφέρω το κατιτίς μου.
Μιλάμε τώρα για εκπληκτικές κάρτες, η μία καλύτερη από την άλλη. Και φέτος υπήρχε μέσα κι ένα εκπληκτικό ημερολόγιο με αντίγραφα πραγματικών δημιουργιών αυτών των ανθρώπων. Είναι πραγματικά αριστουργήματα. Υπέροχες ζωγραφιές, σε έντονα χρώματα και με διάχυτο το συναίσθημα αλλά και την αισιοδοξία που μας χρειάζεται τόσο πολύ.
Δεν ξέρω αλλά αξίζει η προσπάθειά τους. Ειδικά αν σκεφτούμε πως εμείς οι καθ' όλα υγιείς δεν μπορούμε ούτε μια ίσια γραμμή να τραβήξουμε!!!
Για δείτε τους ! Και να θυμάστε πως δεν χρειάζεται να "κλέψετε" τις κάρτες και να πετάξετε μισοσκισμένο το φάκελο. Ας πιείτε ετούτη τη βδομάδα 2 ποτά λιγότερα. Τόσο λίγο θα σας κοστίσει μια βοήθεια. Κάντε λοιπόν ένα ψυχικό, μια φιλοθέη έστω, μέρες που είναι.
Σκεφτείτε το! Γιατί μερικές φορές αξίζει να βοηθάμε! "Δεν είναι ελεημοσύνη", όπως λένε οι ίδιοι καλλιτέχνες αλλά "αυτοσυντήρηση με αξιοπρέπεια".
Βρίσκονται στην οδό Κ. Λουκάρεως 31, Αθήνα 114 75 αλλά και στο τηλ. 2106452947 Πρόκειται για το ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΙ ΕΠΕ.

All i want for Christmas is you

θα έλεγα πως είναι Χριστούγεννα μα δε νομίζω πως είναι κάτι πρωτότυπο. Ούτε και ότι δεν το έχετε πάρει χαμπάρι. Ίσως μόνο εγώ να ζορίζομαι με αυτή τη γιορτή.
Το είχα δει σε μια ταινία, μία από τις αγαπημένες μου ever!!!
Πρόκειται για το "love actually". Σπονδυλωτή ταινία για την αγάπη όπως έρχεται και μας συνεπαίρνει με διάφορες μορφές, πρόσωπα και τρόπους. Εκεί λοιπόν και σε μια σχολική γιορτή ακούγεται το παρακάτω τραγούδι που κατά καιρούς το έχουν πει πολλοί. Δεν ξέρω αρχικά ποιος το πρωτοτραγούδησε ... και όπως έχετε καταλάβει, βαριέμαι και αν το ψάξω ...
θεωρώ πως είναι από τα πιο όμορφα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και πολύ θα ήθελα να το ακούσω διασκευασμένο στα ελληνικά.
Έτσι, είναι στην ταινία ...

Όταν βιώσεις την απώλεια μιας αγάπης ...

Παραθέτω τα παρακάτω λόγια γνωστής ηθοποιού χωρίς σχόλια και πολλές φιοριτούρες.
Όποιος μπορεί και νιώθει ακόμα θα καταλάβει ...

"Επειδή δεν είναι κάτι που μπορώ να το μιλήσω, θα πω ότι, όταν σου συμβεί αυτό που μου συνέβη, αποφασίζεις να ... ξαναμάθεις την αλφάβητο από την αρχή. Και αυτό είναι μια πολύ γενναία απόφαση, γιατί, αν δε μάθεις την καινούρια γλώσσα, δεν έχεις λόγο να ζεις ...
Αν, λοιπόν, η ζωή σου επιβάλει τη συνέχειά της, όπως και η υπόσχεση που έχεις δώσει στους ανθρώπους που αγάπησες και στο τι πιστεύεις μέσα σου, τότε ξεκινάς από την αρχή. Κι έχεις ν' αντιμετωπίσεις καινούρια αντικρίσματα, καινούριες αναφορές του σώματος και της ψυχής.
Τι μου λείπει πιο πολύ από τον .........; Μου λείπει ολόκληρη η ζωή μου ...."

Και σε μένα το ίδιο!

Η φωτεινή πλευρά της ζωής

Μα είναι ποτέ δυνατόν αν το βάζουμε κάτω; Ίσως ό,τι πιο χαρούμενο έχω δει και έχω ακούσει τώρα τελευταία.
Μακρινά ξαδέρφια - Η φωτεινή πλευρά της ζωής


Έτσι, γιατί πρέπει να έχουμε πάντα κάτι να μας φτιάχνει τη διάθεση!!!

Πρόσφατα διάβασα αυτό το εκπληκτικό ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη. Αν και δεν είμαι και πολύ της ποίησης, πιστεύω πώς μόνο ένα ποίημα έχει την απόλυτη δυνατότητα να εκφράζει τόσο εύκολα και τόσο βαθιά αυτό που όλοι μας έχουμε νιώσει.

ΓΙΑΤΙ Μ’ ΑΓΑΠΗΣΕΣ

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
- μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο ...

Άκουγα ξανά τις προάλλες αυτό το τραγούδι, δηλ. το "οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο" από τους Πυξ Λαξ και αναρωτιόμουν ...
Αν όλα αυτά που λέει είναι σωστά, τότε εσύ πού πας;
Παύεις να αγαπάς; Σταματάς να νιώθεις; Ευνουχίζεσαι με κάποιο τρόπο; Τι απογίνεσαι;
Κι έπειτα τι? Περνάνε όλα στη λήθη; Όλα είναι απλά και μόνο μια καλή ή κακή ανάμνηση; Κάτι που δε σε πληγώνει πια; Που δεν το σκέφτεσαι? Που περνάει φευγαλέα από το μυαλό σου; Που στιγμιαία σε κάνει να "χάνεσαι" αλλά επανέρχεσαι αμέσως;
Τι είναι αυτό που κάνει τις αγάπες παλιές, ενώ λίγο καιρό πιο πριν ήταν έντονες και ζωντανές; Είναι τόσο πια εύκολο να διαγράφεις τόση αγάπη; Σαν να μην υπήρξε ποτέ; Σαν να μην ένιωσες ποτέ τίποτε;
Είναι τόσο διαχειρίσιμο από τον οργανισμό και την ψυχοσύνθεση κάποιου να μπορεί πλέον να μη νιώθει τίποτε; Να διατάζει τόσο εύκολα τον εαυτό του να σταματήσει να γυρίζει στην αγάπη του για να μην πονάει;
Πώς γίνεται να είναι τόσο εύκολο;
Και αν δεν είναι, τότε τι συμβαίνει; Λοβοτομείς τον εαυτό σου σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεσαι, να φαίνεσαι ή έστω να συμπεριφέρεσαι ψυχρά; Και πλέον πού είναι η δική σου ψυχή; Δε νιώθει πια; Περνάει η ανάγκη της σε δεύτερη μοίρα; Την νεκρώνεις χειρουργικά ώστε να μη νιώθει;
Και οι άνθρωποι γύρω σου; Νέοι και παλιοί γνώριμοι, φίλοι και μη, πώς σε βλέπουν; Τι διαβάζουν στο πρόσωπό σου; Τι τους επιτρέπεις εσύ να δουν σε σένα; Πώς σε αντιμετωπίζουν; Κρατιούνται μακριά σου αφήνοντάς σε στην ψυχρότητά σου;
Και ο τοίχος που έχεις χτίσει είναι διαπερατός; Και ποιοι τον περνούν; Εσύ; Περνάς απέναντι; Έχεις έστω τη διάθεση να περάσεις απέναντι; Τι φιλτράρεται και τι περνά στην πρωτόλεια μορφή του; Τι βλέπεις εσύ;
Σε ποιον καθρέφτη μπορείς να σταθείς και να σε δεις πραγματικά πέραν κάθε είδους συναισθηματισμό; Και όλο αυτό είναι αρραγές; Σπάει ποτέ; Καταστρέφεται; Γυρίζεις ποτέ σε αυτό που ήσουν πριν;
Αναρωτιέμαι πώς καταφέρνεις να συνεχίζεις να υπάρχεις; Ποιον λόγο βρίσκεις για να ζεις;
Κι εγώ γιατί τελικά δεν τα καταφέρνω με τίποτε;

Το μόνο που πάντα ήθελα ήταν μια ήρεμη ζωή, χωρίς κόντρες και χωρίς να έρχομαι σε επαφή με ενοχλητικά για να μην πω αηδιαστικά άτομα.

Ε! Δεν το κατεφέρνω με τίποτε αυτό! Σαν να τους τραβάω πάνω μου.

Και όταν αυτά τα άτομα δεν είναι της επιλογής μου - πώς άλλωστε να ήταν; - αλλά βρίσκομαι κατ' ανάγκη στον ίδιο χώρο, και ειδικά στον επαγγελματικό, νιώθω σαν να ασφυκτιώ.

Μου παίρνουν το οξυγόνο μου,τη χαρά μου να ζω, με μιαίνουν με τη βρώμα τους, με την απανθρωπιά και τη συγκαλυμμένη κακία τους. Γιατί αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που υποτίθεται πως διαθέτει κάποια μόρφωση, κάποια εμπειρία ζωής να φέρεται ηλιθιωδώς και με τόση εμπάθεια για το συνάδελφό του.
Πρέπει ή να είναι βαθύτατα ηλίθιος ή απλά μέχρι το μεδούλι πορωμένα κακός.

Έτσι, λοιπόν, σήμερα ξαναθυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά , το "The quiet American" του Graham Green.

Σαν να ζωντάνεψε και πάλι μπροστά μου ο κεντρικός του ήρωας ολοζώντανος με όλα του τα χαρακτηριστικά ατόφια και ωμά. Σαν να το διάβαζα εκείνη τη στιγμή.

Είχα μπροστά μου ξανά τον ίδιο "ήσυχο" μα τόσο εγκληματικά επικίνδυνο άνθρωπο.
Ένα άτομο που δεν έχει να προσφέρει τίποτε παρά ατόφιο και στυγνό υπολογισμό, που "κλαίγεται" όλη την ώρα και για όλα, ζει σε αφόρητη μιζέρια που, επειδή ακριβώς δεν την αντέχει μόνος του/της, θέλει να την απαλύνει φέρνοντας σε μιζέρια και όσους δεν χωνεύει. Που συνεχώς θεωρεί πως θίγεται, που οργανώνεται σε κλίκες και σε λυκοφιλίες και πολεμά τι? Μάλλον τον ίδιο του/της εαυτό.

Με τόσες ανεπάρκειες και τόση ρηχότητα ψυχής αναλώνεται σε αψυχολόγητες ενέργειες νομίζει πως φέρνει σε δύσκολη θέση ανθρώπους που δεν του έχουν κάνει τίποτε και που στην ουσία ένα και μόνο ένα πράγμα θέλουν. Και αυτό είναι να μην έχουν οποιαδήποτε μορφή σχέσης μαζί του/της.

Και είναι ίσως αυτό ακριβώς που τον/την τρελαίνει, το ότι οι άλλοι δεν του/της δίνουν καμία σημασία, ότι φανερά του/της δείχνουν με τη στάση τους ότι τους αηδιάζει, τον/την περιφρονούν και επειδή δε θέλουν να "λερωθούν" από τη βρώμα που αναδίνει αδιαφορούν και απομακρύνονται.

Με ένα τέτοιο άτομο αναγκάζομαι να βρίσκομαι σε καθημερινή βάση κι εγώ. Ένα άτομο που έχει φυσικά, έντονο το φασιστικό στοιχείο της λογοκρισίας. Δεν πρέπει ποτέ και κανείς να τον/την αμφισβητήσει. Αλίμονό του έτσι και σηκώσει κάποιος κεφάλι! Μόνο να τον/την γλείφουν θέλει κι επιθυμεί.

Αν αυτό δε γίνεται, τότε φέρεται εκδικητικά. Λειτουργεί σαν το όρνιο, χτυπά και κατασπαράζει. Τώρα τι κερδίζει από αυτό, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Ίσως το εγώ του/της απλά να ικανοποιείται. Ίσως κάπου στο διεστραμμένο του/της μυαλό να νιώθει σημαντικός/ή. Μόνο αυτός/ή μετά από χρόνων ψυχοθεραπείας μπορεί να πει.


Και φυσικά ποτέ δε φέρει καμία ευθύνη. Άλλωστε υπάρχουν όλοι οι άλλοι τριγύρω του για να επωμιστούν τις δικές του/της ευθύνες. Αυτός/ή γιατί να νοιαστεί; Άλλωστε κατά την ταπεινή - πάντα - προσωπική του γνώμη είναι υπεράνω. Και αυτό δεν αμφισβητείται ε; Μην τρελαθούμε κιόλας!

Η ύπαρξη τέτοιων ανθρώπων με θυμώνει αφάνταστα. Δεν μπορώ να τους αντέξω με τίποτε. Δεν αντέχω τόση αηδία! Με πληγώνει!

My thoughts exactly!

Τώρα τελευταία έχω κολλήσει με ένα πολύ όμορφο τραγούδι ...

Lizz Wright - My heart

My heart my head my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am to you
My heart my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am
When you're gonna pick up the phone and call me
Tell me I can come over
I got my ticket and my bags are packed
Μy coat is hangin' over my shoulder
Time is passing and it's getting late
This heart of mine just can't wait
And after all that we've been through
I maybe get there and I'll give it to you baby

My heart my head my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am to you
Μy heart my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am

Standing by the window and lookin' out
My heart is turning I want to shout
You're complicated I don't want to complain
The way you're acting can you explain
Why all this love is wasted on you
Can I live with all that is you
You say you love me silence I can't hear
All I want is to be near you baby

My heart my head my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am to you
My heart my mind my soul
My feelings over you
My tears my touch remember all that I am

I'm looking for a reason to stay true
Looking for our love
Looking at me and looking at you
And even if I could turn away and then
I see that I'm falling in love again

Some times I wanna give you up
Some times I want to leave you alone
Some times I want to run away
And some times I want you to come back home
Come home to me yeah yeah baby
I know I know you'll be good for me
Come home come home
Yeah baby
I'm right here baby
Come home to me
Yes I'm right here baby

Yeah all I am to you
I know you feel me baby
Yeah yeah
Come on come on
Home to me.

Εκφράζει ό,τι σκέφτομαι και νιώθω αυτόν τον καιρό.

You are the being I will miss forever

Είχα πολύ καιρό να μπω στο blog μου. Δεν είναι ότι δεν είχα τίποτε να πω αλλά ότι δεν μπορώ να πω αυτά που θέλω.
Η αληθινή ζωή δυστυχώς δεν επιτρέπει να ασχολείσαι με ό,τι σου αρέσει. Αντίθετα σε αναγκάζει να ασχολείσαι με πιο trivial θέματα.
Ας είναι!
Ζωή είναι και θα περάσει!

Απόψε κατάφερα να ξεπεράσω την κακή μου διάθεση, να υπερνικήσω τη θολούρα στο μυαλό μου, να οπλιστώ με δύναμη ψυχική, αρκετή ώστε να μη διαλυθώ και άκουσα ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που υπάρχουν.

Και αυτό χάριν μιας Σοφίας.

Και φυσικά κόλλησα με το τραγούδι. Είναι το "Να με αγαπάς" από τους Τρίφωνο. Υπέροχα λόγια και υπέροχο συναίσθημα αισιοδοξίας ειδικά όταν τίποτε δεν πάει καλά.

Έχω κρατήσει μόνο μία φράση από αυτό ...

" για να 'χει όνειρα να κάνει ο ενικός"

Και αυτό τα λέει όλα!

Όταν όλα συντρίβονται γύρω σου, όταν χωρίς να σε λάβουν υπόψη τους σου παύουν το δικαίωμα να ονειρεύεσαι, όταν απλά περνάς ώρες κοιτώντας τον απέναντι τοίχο, τότε και μόνο τότε ανακαλύπτεις πως ο εαυτός σου δεν έχει σταματήσει να υπάρχει και πως ονειρεύεται ακόμα ...

Όταν το μόνο που θέλεις είναι να χαθείς, να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, να χωθείς στον πιο βαθύ και σκοτεινό τάφο - τύφλα να έχουν οι emo! - να βρεις τον πιο κακοτράχαλο γκρεμό και να φύγεις με το αυτοκίνητο από αυτόν - το έχω δει σε ταινία και ποτέ δεν συμφώνησα με αυτή τη λύση - όταν τίποτε δεν έχει πια σημασία , τότε φτάνει μόνο ένα τραγούδι να σε κάνει να αναθεωρήσεις, να βρεις ένα λόγο να υπάρξεις και την επόμενη μέρα ...

Χωρίς πολλές φιοριτούρες ή μεγάλα και βαθυστόχαστα λόγια σε γαληνεύει και σου ζητά απλά και ώριμα να βρεις κουράγιο να συνεχίσεις, να μην σταματήσεις ...

Μόνο που πια θα ξέρεις πως είσαι μόνος σου, όπως ήσουν πάντα μόνος σου.

Δύσκολο ε?

Όμως τώρα ξέρεις πως, αν και ο Ηράκλειτος είχε τελικά άδικο και "ουδέν - τελικά - ρει", μέσα σε όλο αυτό το χάος εσύ είσαι εσύ και όλα γύρω σου είναι μέρος σου!

Τίποτε δεν χάνεται αρκεί εσύ να μη θελήσεις ποτέ να το αφήσεις να χαθεί.

Γιατί πέρα και πάνω από όλα ...

"Υou are the being I will miss forever!"
(από την ταινία "Νύφες")

Όταν τρέχει το μυαλό ...

Είναι κάποιες φορές που το μυαλό μου τρέχει. Τότε που η δουλειά τελειώνει και οι αντιστάσεις μου πέφτουν. Τότε είναι ελεύθερο να σκεφτεί ό,τι θέλει. Ενεργεί αφ' εαυτού. Χωρίς να το θέλω, πλημμυρίζει με σκέψεις. Γυρίζει σε παρελθόντα χρόνο και αναπολεί.

Και το άτιμο δεν σκέφτεται παρά μόνο τα όμορφα πράγματα που έζησα έστω και αν αυτά κράτησαν μόνο μια στιγμή, αν σκεφτούμε πόσο σχετικό πράγμα είναι ο χρόνος. Σε αυτά γυρίζει και εκεί κολλάει. Εκεί σταματάει ο χρόνος και όλα είναι για μια απόλυτη στιγμή στο χρόνο τέλεια, απόλυτα σωστά και εναρμονισμένα. Σαν τότε να είχε μπει σε απόλυτη ισορροπία το σύμπαν.

Η προσωπική ευχαρίστηση η μέγιστη. Τα συναισθήματα να χτυπούν κόκκινο και οι αισθήσεις σε τέτοια εγρήγορση που δε σου επιτρέπουν σκέψεις. Λες και ξαφνικά τα πάντα τριγύρω να είχαν σταματήσει και εγώ, το άτομο εγώ, να ένιωθα πλήρως και να καταλάβαινα κάθε κύτταρο του σώματός μου, ακόμα και το πιο ασήμαντο. Όλα μα όλα τα καταλάβαινα εκτός του τι γινόταν στον κόσμο γύρω μου.

Τέτοια ευτυχία ομολογώ δεν έχω ξαναζήσει. Η απόλυτη ευτυχία του να αγαπάς και να αγαπιέσαι την ίδια στιγμή. Να νιώθεις και να μη θέλεις να σταματήσεις να νιώθεις. Σαν ξαφνικά το μυαλό να καθάρισε από όλες τις σκέψεις, ώστε να αφήσει το άτομο να νιώσει ...


Και ξάφνου το μυαλό μου αρνείται να συνεχίσει, μπλοκάρει και στέκεται στην καταστροφή. Σχίζεται στα δύο και τρομάζει. Πονάει μα δεν μπορεί να νιώσει τίποτε. Σαν δύο πυρηνικές κεφαλές μεγατόνων ξαφνικά να συγκρούστηκαν και να ισοπέδωσαν τα πάντα...

Μόνο θλίψη... απέραντη θλίψη που δεν μπορεί να εκτονωθεί ...

Δεν μπορώ να καταλάβω, ειλικρινά δεν μπορώ, τι κάνει τον άνθρωπο να τα διαλύει όλα. Ακόμα και απόψε, μισό μήνα μετά, με ανατριχιάζει το γεγονός. Γιατί τέτοια άσκοπη καταστροφή? Γιατί τόση αναίτια παρεξήγηση και τόσος πόνος?

Μακάρι, χίλιες φορές το έχω ευχηθεί, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω. θα τα άλλαζα όλα. Τον τρόπο μου, τη στάση μου, τα λόγια μου, όλα μα όλα. Τώρα ξέρω πως πρέπει να αφήνεις τον άλλον ελεύθερο! Η τραγική ειρωνία είναι πως το ξέρω τώρα μόνο που δεν μπορώ να κάνω τίποτε.

Μου φαίνεται αστείο, τρομαχτικά και σατανικά αστείο να το λέω αυτό για μένα, όταν όλη μου τη ζωή δεν είχα ζητήσει ποτέ τίποτε, δεν απαίτησα ποτέ από κανέναν και τίποτε, δεν καταπίεσα κανέναν. Ό,τι έχω, το έχω αποκτήσει με προσωπική θυσία και δουλειά. Πάντοτε πίστευα πως η ζωή δε σου χαρίζεται ούτε σου χαρίζει τίποτε. Δε σου υπόσχεται και δε σου χρωστάει τίποτε.

Μα όσο και να το συνειδητοποιώ αυτό δεν είναι πια στο χέρι μου τίποτε, μα τίποτε απολύτως!
Νιώθω σαν να έχω πιαστεί σε ένα δίχτυ- μήπως εγώ το ύφανα τελικά?- και δεν μπορώ πια να απελευθερωθώ.

θα ήθελα να ξανάβλεπα εκείνα τα μάτια, να ξανάβρισκα εκείνη την αγκαλιά ...
Τι θα έλεγα? Τι θα έκανα? Δεν ξέρω!
Μάλλον τίποτε!
Ακόμα και τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά- ας το πούμε αποστασιοποιημένη - ξέρω καλά πως πάλι θα αφηνόμουν. Τίποτε δε θα με ένοιαζε. Η ευτυχία αυτή με ξεπερνά και θα τη ζούσα και πάλι στο έπακρο.

Τελικά, η ευτυχία είναι σαν την άμμο που προσπαθείς ματαίως να κρατήσεις στις χούφτες σου. Δεν μπορείς όσο και να το θέλεις! Σου αρέσει, σε ζεσταίνει, σε κάνει χαρούμενο μα η άμμος δε θέλει να μείνει στα χέρια σου. θέλει να ξαναγίνει άμμος ...

Και όσο εγώ να μεγάλωσα την ευτυχία να κρατήσω δεν μπορώ! Και δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά. Δεν εξαρτάται πια από εμένα.

"Μια μέλισσα τον Αύγουστο"

θα προτιμούσα να μη μιλήσω καθόλου απόψε αλλά έχω παραμελήσει το blog μου τις τελευταίες μέρες.

Γενικά, οι βροχερές μέρες δεν είναι το καλύτερό μου. Είναι ό,τι χειρότερο. Μου χαλάνε περαιτέρω τη διάθεση και με κάνουν να σκέφτομαι μόνο τα άσχημα που μου έχουν συμβεί.

Τώρα τα παραλέω και λιγάκι. Κοιτώντας όμως άλλες ζωές ξέρω πως δε μου έχει συμβεί και τίποτε το τραγικό. Δεν μπορώ να πω πως είμαι δυσαρεστημένη από τη ζωή. Μόνο μερικές μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις, στενοχώριες που μου φαίνονται ανυπέρβλητες ενώ δεν είναι.

Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν μεγάλα ζόρια. θρηνούν για ανθρώπους που έχασαν, για σχέσεις που διαλύθηκαν, για αγάπες που χάθηκαν, για ζωές που ξεφτιλίστηκαν στο τίποτε ή από το τίποτε.

Και μέσα σε όλα αυτά αγώνας, αγώνας για τα πάντα. Να ζήσουμε, να επιβιώσουμε, να βγάλουμε χρήματα, να ικανοποιήσουμε ανάγκες και εγώ, να αγαπήσουμε μα κυρίως να αγαπηθούμε.

Προσωπικά, έχω κουραστεί. Δεν θέλω να αγωνιστώ πλέον για τίποτε. θεωρώ ότι είναι μάταιο. Η ζωή πάντα έχει τους δικούς της τρόπους να σου ανατρέπει τα πάντα. Και όλος σου ο αγώνας μοιάζει τότε αστείος, άνευ ουσίας, σχεδόν χωρίς βάση και λόγο ύπαρξης. Όλα για ένα "άδειο πουκάμισο"! Κι εσύ ένα τίποτε. Κάτι που απλά αναπνέει και υπάρχει, χωρίς αξία και χωρίς έλεγχο πάνω στη ζωή και στα συναισθήματά του. και όλα γύρω σου να τρέχουν και να σε τραβάνε. Πού;

Έβλεπα μια ταινία το απόγευμα με έναν τέτοιο τύπο, διχασμένο ανάμεσα στους φόβους του και τα θέλω του. Όλη του τη ζωή υπερίσχυε ο φοβητσιάρης εαυτός του. Τα θέλω του γίνονταν μικρά και πλήγωνε τους ανθρώπους γύρω του. Στην ουσία πλήγωνε τον ίδιο του τον εαυτό.
Χρειάστηκε "μια μέλισσα τον Αύγουστο" για να τον κάνει να ταξιδέψει στο μέσα του και να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από το φοβητσιάρη εαυτό του και να τολμήσει.

Ίσως είναι καιρός να "φρενάρω". Δεν ξέρω! Ίσως είναι καιρός να μην κάνω τίποτε. Πάλι δεν ξέρω! Το μόνο που ξέρω είναι πως πια έχω την έντονη ανάγκη να τα αλλάξω όλα. Αλλά πρώτα θέλω να χαθώ, να φύγω ...

Τελικά είμαστε λίγο μικροί, μου φαίνεται, μπροστά στο μεγάλο της ζωής.

Πέρασα ένα σαββατοκύριακο βλέποντας οποιαδήποτε ταινία υπήρχε στην τηλεόραση αρκεί να χαρακτηριζόταν ως ρομαντική κομεντί. Δεν είχα και πολλή όρεξη ούτε την καλύτερη των διαθέσεων για να είμαι ειλικρινής. Ήθελα να δω κάτι ανώδυνο λοιπόν, τόσο ανώδυνο που και φάλαγγα να μου κάνετε σήμερα δεν μπορώ να σας πω με ακρίβεια τι είδα.

Όλες οι ταινίες ήταν σαχλές, με απλοϊκό έως ανύπαρκτο σενάριο. Είχαν όμως όλες τους έναν κοινό παρονομαστή. Όλες μα όλες είχαν happy end, που με έκανε να νιώθω ωραία, δεν μπορώ παρά να το ομολογήσω, στιγμιαία ικανοποιημένη για τη δικαίωση τόσων ερώτων.

Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στις ταινίες και στα βιβλία. Ποτέ στην πραγματική ζωή, αν και προσωπικά πολύ θα ήθελα να συνέβαινε κι εκεί.

Εκεί, στις ταινίες, όλα φτιάχνουν και ας έχουν ειπωθεί φριχτά πράγματα, ας έχουν προδοθεί αγάπες, φιλίες και άνθρωποι, ας έχουν απογοητευθεί όνειρα και προσδοκίες. Κανείς δε φοβάται κανέναν και μετά από μια σπαρακτική εξομολόγηση όλα γίνονται όπως πριν. And they lived happily ever after!

Πάντα μα πάντα το καλό νικά.
Για καθαρά εμπορικούς λόγους θα μου πεις αλλά νικά.

Στην πραγματική ζωή είσαι εσύ και οι πράξεις σου. Δεν έχεις το περιθώριο να διορθώσεις τίποτε. Κανείς δε συγχωρεί κανένα και κανείς δεν ξαναγυρίζει. Φιλίες και σχέσεις διαλύονται για πολύ πιο ασήμαντα πράγματα από όσα συμβαίνουν στις ταινίες.

Αν στην πραγματική ζωή τα "σκατώσεις", δεν υπάρχει περιθώριο για τίποτε μετά. Δεν μπορείς να πάρεις τίποτε πίσω όσο και αν το θέλεις. Και κανείς δεν είναι τόσο ψυχικά μεγαλοδύναμος και γενναιόδωρος ώστε να σε συγχωρέσει ή να μη σου κρατήσει κακία. Η πίκρα, η απογοήτευση και ο εγωισμός κυριαρχούν. Και τίποτε μα τίποτε δε φτιάχνει. Άσε δε που ό,τι και να κάνεις πια, μπορεί να "σκατώσει" περαιτέρω την κατάσταση. Λες και γίνεται να υπάρχει διαβάθμιση στο "σκάτωμα" !!!

Προσωπικά, θα ήθελα να ήταν όλα διαφορετικά. Διότι είμαστε άνθρωποι πάνω από όλα και κάνουμε λάθη. Δε μας αξίζει να υποφέρουμε εξαιτίας τους, ειδικά όταν είναι πολύ εύκολο να διορθωθούν όλα αυτά.

Τελικά είμαστε λίγο μικροί, μου φαίνεται, μπροστά στο μεγάλο της ζωής.

Για τον ανιψιό μου

Σε μια γυάλινη θήκη είδα κάποτε - κάτι λίγο περισσότερο από 6 χρόνια πριν - ένα μαλλιαρό κατακόκκινο πιθηκάκι. Ήταν ο ανιψιός μου. Να σας πω την αλήθεια τον κοίταζα συνεχώς και μου φαινόταν απίθανα άσχημος. Δεν ήθελα να τον αγγίξω καθόλου.

Πολύ αργότερα και στο σπίτι του πια, καθισμένη στο χαλί σταυροπόδι, μου τον έδωσε αγκαλιά η αδερφή μου για να καάνει κάποια άλλη δουλειά κι έφυγε απο το δωμάτιο. την προειδοποίησα να μην αργήσει γιατί δεν ένιωθα άνετα με ένα τόσο πολύ μωρό μόνη μου.

Τον κρατούσα όμως και απλά τον κοίταζα. Ήταν πάντα μικροσκοπικός. Έδειχνε πολύ εύθραυστος αλλά τουλάχιστον δεν έκλαιγε. Στην ουσία δεν έκανε τίποτε το ιδιαίτερο ώστε να με κάνει να θυμάμαι τώρα, χρόνια μετά, εκείνη τη στιγμή.

Σκέφτηκα πόσα μωρά υπήρχαν την ίδια στιγμή με αυτόν σε όλο τον κόσμο, άλλα τυχερά και άλλα εντελώς άτυχα. Και ξαφνικά μέσα μου θύμωσα. θύμωσα με όλους αυτούς που κακοποιούν τέτοια πλασματάκια και πήρα την απόφαση να αγαπάω πάρα πολύ τούτο το μωράκι.
Και το έκανα! Γίναμε αυτοκόλλητοι. Στα χρόνια που ήρθαν παίζαμε μαζί, βλέπαμε αγκαλιά τηλεόραση, με έκανε να βαριέμαι μέχρι θανάτου τις ιστορίες που μου έλεγε όταν πια "λύθηκε η γλώσσα του" και άρχισε ασταμάτητα να μιλάει, με έβγαζε off στο πρώτο μισάωρο αλλά ποτέ μα ποτέ δεν του είπα να μην κατεβεί στο δικό μου σπίτι.

Ακόμα και τώρα γελάω με τον "χαχαρία" του - ένα παιχνίδι που του είχε φέρει ο Αη Βασίλης - και τα γουρλωτά του μάτια, όταν προσπαθούσε να με πείσει πως "τρώει" τα αυτοκινητάκια του.

Πώς να ξεχάσω τη "φάνελα" , τον Μόμπι Ντικ, που βλέπαμε στην τηλεόραση, ή εκείνο το απαίσιο Cartoon με τον Σφουγγαράκη. Έγερνα από τη βαρεμάρα και αυτός με τα χεράκια του μου γύριζε το κεφάλι να δω τι έκανε ο Τετραγωνοπαντελονής.

Την "παλιομύγα" που τον ακολούθησε από το εξοχικό του στην Κερατέα ως το σπίτι μας γιατί δεν ήθελε να είναι μόνη της, την σοβαρότητά του όταν έβλεπε στον υπολογιστή μου παλιές δικές του φωτογραφίες, τότε που ήταν πολύ μικρός, αναστενάζοντας και λέγοντας "ήμουν νέος τότε, ε θεία;"

Αυτό το παιδάκι που πάντα θα λατρεύω, τώρα ξεκινάει την πρώτη τάξη. Και έχει μια δασκάλα, μεγαλούλα σε ηλικία, που στον αγιασμό άπλωσε τα χέρια της σαν φτερούγες και αγκάλιασε όλα τα πρωτάκια της σαν κλωσσομάνα.

Δεν ξέρω τι να σου ευχηθώ, ανιψιέ μου, αληθινά δεν ξέρω. Τι θα ήταν καλύτερο για σένα με ξεπερνά. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι πάντα πολύ χαρούμενος!

Ένα ευχαριστώ!

Σε σένα,
που με παρότρυνες τόσο καιρό να φτιάξω ένα Blog!
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς!

Χανιά

Δε θα ξεχάσω ποτέ το ταξίδι μου στα Χανιά.
Μια από τις ωραιότερες πόλεις που έχω δει.

Αλλά δεν ήταν τόσο το παλιό της παλιάς πόλης των Χανίων και του λιμανιού της που με κέρδισε όσο οι άνθρωποί της.

Αν και μόνη μου σε αυτό το ταξίδι δε με άφησαν να νιώσω τη μοναξιά μου. Όπου και να πήγαινα, ό,τι και να επισκεπτόμουν, όπου και να βρισκόμουν, πάντα κάποιος έβρισκε το χρόνο να μου μιλήσει, να κοντοσταθεί και να μου πει δυο κουβέντες.

Και φυσικά οι ρακιές! Πολλές ρακιές!Μα πάρα πολλές για έναν άνθρωπο που δεν πίνει.
Καφέ παράγγελνα, ερχόταν με τη ρακή του.
Ποτό ήθελα; Πρώτα έπρεπε να πιω μια ρακή με το σερβιτόρο ή τον ιδιοκτήτη/υπεύθυνο του μαγαζιού. Μιλάμε για πολλές ρακιές!

Και η ανθρωπιά τους είναι γεγονός. Δεν νοιάζονται για το παραμικρό, δεν ανησυχούν, δεν αγχώνονται, δεν προβληματίζονται. Ή τουλάχιστον ξέρουν τόσο μα τόσο καλά τη δουλειά τους ώστε να μπορούν άνετα να δείχνουν έτσι.

Σε ένα καφέ αποφάσισα να πληρώσω το σερβιτόρο την ώρα που μου τον έφερε, ώστε άμα θελήσω να φύγω βιαστικά να μην το ξεχάσω. Δε δέχτηκε τα χρήματα φυσικά. Χαμογελώντας μου είπε ...
"τι βιάζεσαι κοπελιά; ο ήλιος δεν έχει δύσει ακόμα !"
κι έφυγε για να ξαναέρθει με την καθιερωμένη ρακή.

Σε άλλο καφέ και ψαχουλεύοντας μέσα στη τσάντα μου για το πορτοφόλι μου, έβγαλα από λάθος τη θήκη των γυαλιών μου. Νόμιζα πως είχα ξεχάσει στο δωμάτιό μου το πορτοφόλι μου και το είπα στο σερβιτόρο ιδιαίτερα αγχωμένη. Δεν θορυβήθηκε καθόλου. Μου είπε απλά ...
"Δεν πειράζει! Την επόμενη φορά που θα έρθετε στα Χανιά! "

Αλλά όλους μα όλους τους ξεπέρασε ένας πιτσιρικάς σερβιτόρος.Έέπαιρνα τον πρωινό μου καφέ στο παλιό λιμάνι . Ήταν νωρίς το πρωί και στο καφέ ήμουν εγώ και άλλες 2 παρέες, ξένοι τουρίστες. Δυστυχώς εγώ ήμουν τρομερά στενοχωρημένη, τόσο που δεν ήθελα να βγάλω τα γυαλιά του ηλίου αν και ο ήλιος δεν ήταν ακόμα τόσο μα τόσο ενοχλητικός. Φέρνοντάς μου τον καφέ μου κοντοστάθηκε λέγοντάς μου να του πω αν χρειαστώ κάτι επιπλέον. Δεν χρειαζόμουν τίποτε επιπλέον. Σε λιγάκι ήρθε πάλι κοντά μου και μου είπε εμπιστευτικά ...
"δε χρειάζεται να στενοχωριέστε. Η θάλασσα τα ξεπλένει όλα!"

Και σας ρωτώ, ποιος θα το έλεγε αυτό εδώ στην Αθήνα;

Πόσοι είστε Ολυμπιακοί;

Έγινε σε δημόσιο δημοτικό σχολείο - το δικό μου - χτες την πρώτη μέρα.
και είναι πέρα για πέρα αληθινό!

Σε μια τάξη Ε΄δημοτικού όπου υποτίθεται πως τα παιδιά είναι μεγάλα και πλέον καθόλου ψαρούκλες η δασκάλα τους, δηλ. εγώ, και για την καθαρή πλάκα του θέματος, τους ρωτάει ...

"Πόσοι είστε ολυμπιακοί εδώ μέσα;"

Φυσικό επακόλουθο - αναμενόμενο για τη δασκάλα που ΦΥΣΙΚΑ και ΔΕΝ υποστηρίζει την προαναφερθείσα ομάδα - να σηκώσει η μισή τάξη τα χέρια της.

Απογοήτευση στην ψυχή της! Πού πάει ο κόσμος; Τι έχει ο κόσμος και χαίρεται, πατέρα; Λοιπές και διάφορες φιλοσοφικές αναρωτήσεις που δεν επιδέχονται απάντηση, αναπτύχθηκαν στο μυαλό της δασκάλας.

Ένας πιτσιρίκος, στη συνέχεια, ρωτάει τη δασκάλα την ανάλογη ερώτηση για να πάρει την απάντηση πως μόνο μία ομάδα υπάρχει αυτή του Παναθηναϊκού! Στην επιμονή, δε του πιτσιρικά να αλλάξει η δασκάλα του ομάδα για να είναι με τους πρωταθλητές , η δασκάλα μισοαστεία μισοσοβαρά του απαντάει ...

"Πόσεχε τι λες, παδί μου! θα θέλεις βαθμούς στο τρίμηνο!"

Πολύ αργότερα και ενώ κυλούσε η μέρα με ξεχασμένο το επεισόδιο - για την ίδια μόνο - ξαναρωτάει η δασκάλα ...

"Τελικά πόσοι είστε οι ολυμπιακοί εδώ μέσα;"

... για να σηκώσει χέρι μόνο ένας !!!!!!!!!!

Λοιπές και διάφορες φιλοσοφικές αναρωτήσεις που δεν επιδέχονται απάντηση, αναπτύχθηκαν εκ νέου στο μυαλό της δύσμοιρης πλέον δασκάλας ...

"θα την παλέψω"

Σας έχει συμβεί συχνά πυκνά να αναρωτιέστε τι στο καλό - για να μην πω τίποτε άλλο βρίσκεται στο μυαλό σας ή τέλος πάντων στο μυαλό των άλλων?

Εμένα πάλι τώρα τελευταία αυτό είναι ένα θέμα που με απασχολεί πάρα πολύ.
Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το κατά πόσο γίνομαι καθαρή και αντιληπτή με σαφήνεια από το συνομιλητή μου. Μοιάζει σαν άλλα να λέω και άλλα να εννοώ. Μήπως τελικά το Αλτζχάιμερ δεν είναι και πολύ μακριά;

Ειδικά στα πιο σημαντικά πράγματα, στα πιο απλά αν θέλετε, δύσκολα γίνομαι κατανοητή.
Σαν να θέλω άλλα να πω και άλλα να βγαίνουν από το στόμα μου ή από το σώμα μου. Και αυτό γίνεται ανεξέλεγκτα χωρίς να συνειδητοποιώ τι κάνω ή τι λέω. Απλά γίνεται.

Ξέρετε πως η γλώσσα του σώματος δε βοηθάει και πολύ ειδικά όταν το μυαλό είναι σε πλήρη σύγχυση ή όταν θέλει από ντροπή ή από άγχος, από απειρία και ανασφάλεια να κρύψει ό,τι το δυσκολεύει.

Και θα ήταν όλα καλά, αν δεν υπήρχαν συνέπειες. Και μάλιστα σοβαρές.

Γιατί τι φταίει και ο άλλος που δε σε καταλαβαίνει?
θα μου πείτε τίποτε. Ας πρόσεχε!

Όμως είναι έτσι?
Ή μήπως απαιτούμε από τον άλλον περισσότερα από όσα μπορεί.
Και αφού αυτό το γνωρίζουμε, τότε γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να αναγνωρίσουμε αυτή μας την αδυναμία; Γιατί δεν προσπαθούμε περισσότερο;

Δεν ξέρω για σας, αναγνώστες μου, (τώρα μεταξύ μας αμφιβάλλω αν με διαβάζει και κανείς) αλλά εγώ τρελαίνομαι να μην μπορεί ο άλλος να καταλάβει πλήρως αυτό που θέλω να του πω. Είναι σαν να μιλώ σε τοίχο, σαν να χτυπάω πάνω σε τοίχο.

Και αυτό όσο να 'ναι δεν είναι καλό. Χάνεις ανθρώπους από κοντά σου ή τσακώνεσαι μαζί τους χωρίς σοβαρό λόγο, χωρίς κανείς από τους συνομιλούντες να έχει καταλάβει πραγματικά και με σιγουριά τι θέλει ο άλλος να του πει.

Γι' αυτό και τα περισσότερα συνέδρια δεν καταλήγουν πουθενά. Δεν είμαστε εξασκημένοι να ακούμε τον άλλον, δε δίνουμε σημασία στο τι ακούει ο άλλος, μόνο στο τι θέλουμε να πούμε εμείς.

Είναι και που στο μυαλό του καθενός από εμάς κυριαρχούν προιδέες, στερεότυπα, τόσο έντονα εντυπωμένα που από ένα σημείο κι έπειτα χάνεις το νόημα και κατακλύζεται ο εγκέφαλός σου από άσχετες ιδέες, εικόνες, απόψεις και σκέψεις που αν τις σκεφτείς πιο λογικά- αυτό πάντα συμβαίνει πολύ αργότερα - σιγουρεύεσαι για το πόσο ανόητα ήταν όλα αυτά που σκεφτόσουν. Αλλά μερικές φορές αν όχι πάντα είναι πια πολύ αργά να αλλάξεις ο,τιδήποτε.

Γιατί ειλικρινείς όντες ποιος από εμάς, τα ταπεινά αλλά τόσο υπερφίαλα ανθρωπάκια, έχουμε το ψυχικό σθένος να πάρουμε πίσω ό,τι κάναμε ή να παραδεχτούμε απλά και ανθρώπινα πως ήμασταν λάθος; Ποιος;

Αποτέλεσμα? Να χάνουμε ευκαιρίες ή να μη δίνουμε ευκαιρίες στον άλλον να μας αποδείξει πως τελικά δεν είναι ελέφαντας. Να αποξενωνόμαστε, να σηκώνουμε ακόμα πιο ψηλά τον τοίχο που πριν προσπαθούσαμε να ρίξουμε για να έρθουμε κοντά.

Μήπως κατά πολύ βάθος δε θέλουμε να γνωρίσουμε κανέναν πραγματικά? Γιατί αυτό σημαίνει πως θα δούμε τη δική του γύμνια μαζί με τη δική μας. Πως θα μας γνωρίσει και αυτός ουσιαστικά όπως κι εμείς και πως ίσως μας απορρίψει.

Και αυτό είναι που τελικά φοβόμαστε περισσότερο και "τελειώνουμε" καταστάσεις προτού αυτές δυσκολέψουν και μας φέρουν σε αδιέξοδο, αν μας φέρουν και ποτέ. Προεξοφλούμε αυτήν την κατάληξη αποδεικνύοντας το τρωτό της φύσης μας, την απαισιοδοξία μας, την αδυναμία μας, την κούρασή μας από τη ζωή, την απελπισία μας, το λίγο μας μπροστά στο μεγάλο και την ανικανότητά μας να παλέψουμε.

Και δεν είναι αυτό η πιο συνηθισμένη φράση μας? "θα την παλέψω" λέμε. Το κάνουμε όμως?

Πολύ μπλα μπλα και ... ακόμα λίγο

Γεια σε όλους!

θα είναι ένα ιστολόγιο με ιστορίες για όλους.