"Aγάπη μου, την άλλη φορά"

Αν και δεν είναι το στυλ της μουσικής που συνηθίζω να ακούω, αυτό το τραγούδι μου άρεσε. Μελαγχολικό και κάπως απαισιόδοξο, θα έλεγα, σου δίνει, όμως, την αίσθηση του μάταιου, του "πήραμε τη ζωή μας λάθος" αλλά συνάμα και μιας αγάπης απλής καθημερινής χωρίς στολίδια και φιοριτούρες.
Λέει λοιπόν ...

Μπήκαμε σε τρένα που ποτέ δε φύγανε,
πήραμε καράβια που δεν πήγαν πουθενά,
όλα μας τα όνειρα χαμένα πήγανε,
κι ο καιρός περνάει για να περνά,
κι αν ρωτάς για ζωή,
κι αν ρωτάς για χαρά,
αγάπη μου, την άλλη φορά!

Δημήτρης Μητροπάνος

Dan Wilson - Breathless

I'm hunting shadows in the dark
In steaming jungles of the world
Either to kill or to be killed
By creatures never named or heard

I'm lifting wishes to the stars
Their gleaming satellites of time
Orbiting circles overhead
To futures when your love is mine

But you were always pretty reckless with your love
Come with the sun and getting restless when it's gone
And when you go you leave me breathless and alone
You leave me breathless when you close the door
It feels just like you took the air out of the room with you

Your voice is echoing again
Through catacombs inside my mind
And I've been dreaming of revenge
To make you love me more than even you can try
All words converge to where you are
And if I follow I will surely find
The horses gone the fire still warm
And you've moved on an hour before
You like to keep me just one step behind

You were always pretty reckless with your love
Come with the sun and getting restless when it's gone
And when you go you leave me breathless and alone
You leave me breathless when you close the door
It feels just like you took the air out of the room with you
Breathless

Και πάλι εκεί ...

Είχα την τύχη να ξαναβρεθώ τούτα τα Χριστούγεννα σε μια από τις πιο αγαπημένες μου πόλεις, τα Χανιά. Δεν είχα ποτέ ξανά επισκεφθεί την πόλη χειμώνα καιρό. Δεν ήξερα τι θα βρω και τι θα αντικρίσω για να είμαι ειλικρινής.
Με υποδέχτηκε μια πόλη κατάκρυα, παγωμένη, σκοτεινή με κλειστά τα 2/3 των μαγαζιών της παλιάς της πόλης.
Η γοητεία της όμως εξακολουθούσε να υπάρχει. Πανέμορφη η παλιά πόλη στεκόταν αποκαλύπτοντας την παλαιότητα και τη όμορφη πλευρά της. Απαλλαγμένη από τουριστικές παγίδες, κράχτες, θόρυβο και πολυκοσμία ήταν μια πόλη του παρελθόντος.

Επέλεξα να μείνω μόνη μου ανήμερα των Χριστουγέννων και την περπάτησα από άκρη σε άκρη. Τα βήματά μου αντηχούσαν στο πλακόστρωτό της και η σκοτεινιά της με ωθούσε να αφήσω τα καλντερίμια της και να βγω στη θάλασσα. Η θάλασσα φουρτουνιασμένη, άγρια αλλά υπέροχα αναζωογονητική. Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμουν σε ένα παγκάκι κάπου στο Κουμ Καπί και χάζευα τη θάλασσα. Οι σκέψεις έντονες, όλα ίδια και ταυτόχρονα διαφορετικά. Έφυγα μόνο όταν συνειδητοποίησα ότι η αλμύρα της θάλασσας είχε καθίσει παντού πάνω μου ...

θεωρώ τυχερούς όσους μένουν μόνιμα εκεί, όσους έχουν τη δυνατότητα να τη βλέπουν καθημερινά. Εμένα δεν είναι σπίτι μου η Κρήτη και δε θα γίνει και ποτέ. Απλά ήμουν και θα είμαι μια ξένη που για λίγο έζησε στην αγκαλιά της πόλης αυτής και μαγεύτηκε απ' αυτήν.
Δεν μπόρεσα να μείνω πολύ αυτή τη φορά και ίσως τα βήματά μου δε με ξαναφέρουν κοντά της.

Αν όμως κάποιος διαβάζει αυτό το ιστολόγιο, ας πάει έστω μια φορά στη ζωή του εκεί. Ίσως οι δικές του Σειρήνες να τραγουδούν πιο γλυκά, πιο μαγευτικά και να καταφέρει να μείνει για πάντα εκεί. θα ήταν μεγάλη τύχη!