Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Ένα ντοκυμαντέρ ... μια ταινία ...

Η ψυχή δεν ξεχνάει τελικά ποτέ.
Προσπαθεί μάταια το μυαλό αλλά αυτή δεν τα καταφέρνει. Και δεν είναι ότι δε σε αφήνει να προχωρήσεις με τη ζωή σου - γιατί η ζωή σε σέρνει μαζί της και αν έχεις έστω κι ένα δράμι μυαλό προσπαθείς να τη ζήσεις, λάθος ή σωστά δεν ξέρω, η προσπάθεια γίνεται πάντως - αλλά το ότι σου θυμίζει το πόσο βλάκας ή καλύτερα το πόσο μεγάλο χαιβάνι έχεις υπάρξει.
Χρειάζεται ένα απλό, άνευρο ντοκυμαντέρ με εικόνες από έναν τόπο που δεν πρόκειται ποτέ ξανά να επισκεφτείς ακριβώς γιατί δεν το αντέχεις ψυχολογικά, γιατί σε κάνει κομμάτια και μόνο η αναφορά στο όνομά του και γιατί σε τελική ανάλυση δε σου φταίει σε τίποτε ο άλλος ο άνθρωπος για τη δική σου και μόνο αδυναμία. Και όμως ... νάτος εκεί στα καρέ της οθόνης ολοζώντανος σαν να ήταν χθες που κι εσύ τον περπάταγες, που έζησες πάνω του, που στενοχωρέθηκες, που ένιωσες τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σου, που απογοητεύθηκες, που ξαναγύρισες για να ξορκίσεις φαντάσματα που στοίχειωσαν και καιροφυλακτούν ήρεμα ακόμα τόσο καιρό μετά στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Αρκεί μια πολύ αγαπημένη ταινία, για να θυμηθείς συζητήσεις και αυτήν σαν δώρο κατεβασμένη από το Διαδίκτυο, γιατί άρεσε σε σένα μόνο πάρα πολύ και ήθελε να στην προσφέρει.
Αρκεί μια συζήτηση, ένα αγαπημένο τραγούδι, μια φρασούλα ασήμαντη και τετριμμένη να σου θυμίζει ...
Πότε σταματάνε όλα αυτά;
Τι χρειάζεται για να τα περάσει κανείς στη λήθη; Να μη θυμάται, να μη νιώθει, να μην έχει αναμνήσεις ...
Τόση προσπάθεια να ζήσεις, να μάθεις τον εαυτό σου να ζει μονάχος και δεν φτάνει...
Γιατί δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην σκέφτομαι, που να μην αναρωτιέμαι για το πραγματικό γιατί, που να μην έχω λυπηθεί για τόσα κι άλλα τόσα.
Δεν έχει υπάρξει πρωινό που να ξύπνησα και να μην ευχήθηκα να μην το είχα κάνει.
Δεν υπάρχει τίποτε από όσα κάνω που να με ικανοποιεί, από το οποίο να αντλώ μια κάποια ευτυχία, που να χαμογελώ αβίαστα και να νιώθω γαλήνη, απλή χαρά ...
τίποτε ... τίποτε...