Να 'σαι πάντοτε καλά!

Για δυο υπέροχα μάτια που μου έχουν λείψει. Να ' σαι πάντοτε καλά, ευτυχισμένος κάθε νέο χρόνο της ζωής σου, ικανοποιημένος με ό,τι κάνεις και χαρούμενος όπου και να είσαι.

'Οταν θα νιώσεις μοναξιά, όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο
θα ' χεις εμένα συντροφιά και θα σου δίνω εγώ κουράγιο

Όταν μαυρίζει ο ουρανός, όταν παγώνει η αγκαλιά σου
κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός, εγώ θα έρχομαι κοντά σου

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μη δω στα μάτια σου ούτε ένα δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι μάτια μου καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου

Αν σου ραγίζει την καρδιά κι αν μόνο θέλει να σ' αφήσει
πες της πως κάποιος μια φορά αληθινά σ' είχε αγαπήσει.

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μη δω στα μάτια σου ούτε ένα δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι μάτια μου καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου.
Γιάννης Κότσιρας

Ο "psycho" Μάνος Ξυδούς

Είχα την τύχη να τον δω χρόνια πριν όταν έπαιζε σε ένα μπαράκι μικρό στο Μενίδι με τους Πυξ Λαξ. Είχα την ευτυχία να τον απολαύσω 2-3 χρόνια πριν στο Λυκαβηττό στη συναυλία του Φιλ. Πλιάτσικα με πολλούς άλλους φίλους τους.
Στην πίσω σειρά από εμένα κάθονταν δύο παλικάρια, που τον θαύμαζαν επίσης. Θυμάμαι χαρατηρστικά πώς, όταν τέλειωσε το τραγούδι του - νομίζω πως ήταν το "Εσύ εκεί" - είπαν για αυτόν "Psycho, τελείως τρελαμένος, θεός!"
Και πράγματι αυτό ήταν. Ένα νεύρο πάνω στη σκηνή, απόλυτα δοσμένος στο ρυθμό και στη μουσική, να γέρνει αγκαλιαστός με το μικρόφωνο και την επόμενη στιγμή να χορεύει ρόκικα και να σε τρελαίνει, να νιώθεις να ηλεκτρίζεσαι από τον ερωτισμό που απέπνεε, να θέλεις να μην τελειώσει ποτέ, να μην φύγει από τη σκηνή, να μη σταματά να σε διεγείρει με την άγρια απαλοσύνη της φωνής του, να βλέπεις κάθε φλέβα να τσιτώνεται στο λαιμό του και να νομίζεις ότι δεν θα βγάλει το τραγούδι, πως θα εκραγεί και να θέλεις διακαώς να το κάνει για να σε πάρει μαζί του, να γίνεις κι εσύ αστρική σκόνη, αφού σίγουρα από κάτι τέτοιο πρέπει αυτός ο άνθρωπος να ήταν φτιαγμένος ...
Αντίο από όλους εμάς που πολύ θέλαμε να σου μοιάζουμε. Δεν το καταφέραμε. Μόνο κατιτίς λιγοστό μα τόσο ανείπωτα δυνατό μοιραζόμασταν μαζί σου! Όπου και να είσαι, συνέχισε να φτιάχνεισ μουσική. Ερχόμαστε σε λίγο κι εμείς να σε ξανακούσουμε ...

Χαίρομαι να τα ακούω ξανά και ξανά ...

Σαν υγρασία πρωινή με ζωντανεύεις
στο αστραφτερό σου πουθενά με τριγυρνάς
με ρίχνεις στη φωτιά από ένα όνειρο και με ξυπνάς
γέμισε χώμα ο αέρας που αναπνέεις
το τελευταίο σου τσιγάρο έγινε σκόνη
πέρασε δίπλα μου η νύχτα σου αμίλητη σε μια οθόνη

όμως εγώ θα είμαι δίπλα σου κι ας άργησα
θα σε προλάβω στο λιμάνι ξημερώματα
θα πέφτουν γύρω μας μικρά βεγγαλικά
χιλιάδες χρώματα ...

από την εκπληκτική Ελεωνόρα Ζουγανέλη

Ατέλειωτο βράδυ τρυπάς το σκοτάδι
τρυπάς την ψυχή και αφήνεις σημάδι
σε ένοχη μνήμη ο χρόνος με κλείνει
παίρνει πολλά λίγα μ' αφήνει

Αν μ' αγαπάς θα με θυμάσαι
κάθε στιγμή σε κάθε σου βλέμμα
Αν μ' αγαπάς θα περνάς
το ίδιο δύσκολα με μένα
Αν μ' αγαπάς θα με θυμάσαι
κάθε στιγμή σε κάθε ψέμα
Αν μ' αγαπάς θα περνάς
το ίδιο δύσκολα με μένα ...

από τους Όναρ

απόψε μοιάζει ο ουρανός γαλάζια ξένη φυλακή
μικρό ταξίδι ο προορισμός που σε κανέναν δεν αρκεί
αρχή και τέλος η σιωπή
από πανύψηλο μπετόν και από παράθυρα κλειστά
φτιάχνει παγίδες το παρόν και καταστρέφει το μετά
ο χρόνος δέντρο στη φωτιά

Μα εγώ είμαι εδώ και σ' αγαπώ
χωρίς να ξέρω το γιατί
λίγο το φως μες την καρδιά
μα αυτό το λίγο μου αρκεί
να έχω έναν λόγο για να πω
όταν γυρίσεις να σε δω
το σ' αγαπώ όπως κανείς δε στο ' χει πει

Σεντόνι μαύρο και σατέν είναι της νύχτας η αγκαλιά
τα χείλη σμίγοντας θα βρουν αγκάθι πάνω στα φιλιά
μικρό το μέλλον μια γουλιά

Μα εγώ είμαι εδώ και σ' αγαπώ
χωρίς να ξέρω το γιατί
λίγο το φως μες την καρδιά
μα αυτό το λίγο μου αρκεί
να έχω έναν λόγο για να πω
όταν γυρίσεις να σε δω
το σ' αγαπώ όπως κανείς δε στο ' χει πει

από τον πολύ αγαπημένο μου Δημήτρη Κοργιαλά

Τις προάλλες είχα βγει στη γειτονιά μου για περπάτημα. Είναι κάτι που συνηθίζω. Με χαλαρώνει, αν και όχι πάντα καθώς σκέφτομαι διάφορα όσο περπατάω και ίσως και να φορτώνω το μυαλό μου με περισσότερα τελικά. 'Αλλες πάλι φορές είμαι τόσο μα τόσο αδιάφορη ή και τόσο απορροφομένη στα δικά μου που το πιο πιθανό είναι να στουκάρω σε καμιά κολόνα ή να πέσω σε κάποια λακούβα. Όχι, ότι δεν το έχω πάθει!
Όπως και να έχει μου αρέσει πολύ να περπατάω.
Χτες όμως τυχαία βρέθηκα μπροστά σε κάτι που ακόμα κι εγώ η τόσο πια αδιάφορη, δεν μπορούσα να αγνοήσω.
Από την αντίθετη κατεύθυνση ερχόταν πεζός ένας μαύρος τυπάκος με το baseball καπελάκι του και ένα σάκο στον ώμο του. Ξαφνικά από μια πάροδο πετάχτηκαν 2 αστυνομικές μηχανές, τον κύκλωσαν και παρατάχθηκαν τριγύρω του με τέτοιο τρόπο που ακόμα και εγώ το χαιβάνι κατάλαβα πως οι 2 τον έλεγχαν - ένας τον έψαχνε και ο άλλος έλεγχε τα χαρτιά του - και οι άλλοι δύο αστυνομικοί απλά στέκονταν κοντά του ο ένας παρατηρώντας τον με το χέρι στο όπλο του και ο άλλος μάλλον προσέχοντας τη μία από τις δύο μηχανές που ήταν έτσι παρκαρισμένες ώστε να διαφεντεύουν τους δύο πιθανούς δρόμους διαφυγής.
Τυπικά, οι αστυνομικοί ήταν εντάξει. Ήρεμοι έκαναν τη δουλειά τους.
Όμως σε μας τους τριγύρω δεν ξέρω κάπως φαινόταν όλο αυτό. Σε μια χώρα τυπικά ειρηνική μου φάνηκε άσχημο το να σταματάνε κάποιον επειδή απλά είναι μαύρος έστω για εξακρίβωση στοιχείων.Κι ας ακούγονται τόσα για τους οικονομικούς μετανάστες, παράνομους και νόμιμους, σχετικά με την εγκληματικότητά τους.
Παρόλα αυτά εμένα μου φάνηκε σκληρό! Ντροπιαστικό, πολύ ταπεινωτικό για αυτόν τον άνθρωπο, που έπρεπε να δώσει λόγο για το ποιος είναι. Ούτε καν του επετράπη να ανοίξει μόνος του το σάκο του - πιθανώς για λόγους ασφαλείας.
Αν εκείνη την ώρα έκαναν έλεγχο σε μένα δεν θα μπορούσα να αποδείξω ποια είμαι. Είχα μαζί μου απλά το κινητό μου και τα κλειδιά του σπιτιού μου.
Το πώς θα ένιωθα σε μια τέτοια περίπτωση είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.