Έκθεση ιδεών :)))))))))))))))))

Ανάθεμα και αν με πάρει ο ύπνος πάλι απόψε.
Μετά από ενδελεχές διάβασμα περιοδικού εκλαικευμένης επιστημονικής γνώσης και προσπάθειας 1 ώρας να "τελειώσω" το "Scary Scavenger Hunt" με το γάτο Garfield στο Friv - ποιος είναι, ρε γαμώτο, ο συνδυασμός για το θησαυροφυλάκιο του παλιόγατου, οεοεοεο?- θυμήθηκα ότι σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στη σχολή και είπα να γράψω τις εντυπώσεις μου.
Χμμ! ....Χμμ!! ... το απόλυτο τίποτε!
"Σαν να μην πέρασε μια μέρα" που λέει και ο Δημητριάδης. Όλα ίδια και απαράλλαχτα. Θα ήμουν βεβαίως μεγάλη ψεύτρα αν έλεγα πως περίμενα ότι κάτι θα άλλαζε ...χε χε χε! Ξεκούραστα από το ραχάτι, τα μπάνια και τον καλοκαιρινό ήλιο πρόσωπα. Χαρούμενες φάτσες και μη. Τίποτε περισσότερο. Σε κάποια φάση απλά όλοι κοιτιόμαστε αμήχανα, αφού τα "ει!- οπ" και "καλή χρονιά" και "πού πήγες και πώς τα πέρασες" τέλειωσαν. Είχαμε όλοι ένα ξεχασμένο χαμόγελο λες και μόλις είχαμε βγει από τη "Μελωδία της ευτυχίας" ή μήπως απλά χαιρόμαστε βουβά που τους την κάναμε και φέτος και γλιτώσαμε την επιστροφή μας στα σχολεία λόγω της αναθεματισμένης τεχνητής κρίσης?
Ποιος να ξέρει; Ίσως πάλι και να νιώθουμε απλά λίγο έως πολύ "εκλεκτοί"!!!
Προσωπικά, είχα ανάμικτα συναισθήματα για το θέμα. Από τη μια χαίρομαι που για μία ακόμα χρονιά δεν θα είμαι σε σχολείο αλλά από την άλλη το ήθελα κιόλας γιατί βαριέμαι αυτό το τίποτε. Γενικά, βαριέμαι εύκολα και απογοητεύομαι οικτρά κυρίως από τον εαυτό μου! Με πόσα χρόνια ψυχοθεραπείας θα το ξεπεράσω άραγε?
Για μια μικρή στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να επιθυμεί όλη αυτή τη βλαχοκιτς κατάσταση του παπά να μουρμουράει και να καταβρέχει άνευ λόγου κι αιτίας παιδιά, δασκάλους και γονείς. Αυτόν τον αγιασμό, γενικά όχι μόνο το σχολικό, δεν τον κατάλαβα ποτέ. Σχολικό έτος χωρίς στραβές, μιζέρια, τσακωμούς και προβλήματα δεν έχω ζήσει ποτέ.
Και όσο σκέφτομαι το Δράκο να ισχυρίζεται ότι "στο δασκαλικό τομέα δεν υπάρχει διαφθορά". Σίγουρα, δεν τα "παίρνουμε" αλλά πόσες "μπηχτές" πέφτουν κάθε χρόνο, πόσα "αδειάσματα" γίνονται ανάμεσα στα μέλη λυκοφιλιών που αναπτύσσονται κατά κόρο μέσα στους διδασκαλικούς συλλόγους, πόσα παιδιά δεν αφήνουμε στραβάδια ή "καταστρέφουμε" λόγω άγνοιας ή/και κυρίως δασκαλικής βλακείας?
Τώρα εδώ θα μου πεις κολλάει ένα "αλλά την αγαπάω αυτή τη δουλειά" - "είμαι λειτουργός εγώ" - " πάντα στον αγώνα, στο μετερίζι" και λοιπές παπαριές !!!
Ας γυρίσω, λοιπόν, στο θέμα μου ... το Μαράσλειοοοοοοο ...
Ακόμα αναρωτιέμαι τι διάολο γυρεύω εγώ εκεί μέσα; Και πέρσι την ίδια απορία είχα. Μήπως η απάντηση είναι προφανής και εγώ αρνούμαι να τη δω; Μήπως η ερώτηση μου είναι ρητορική και δεν πρόκειται να απαντηθεί άμεσα; Μήπως τα έχω για πολλοστή φορά ¨σκατώσει" και δεν θέλω να το παραδεχτώ?Διότι τόση ζωγραφκή, σκιτσάρισμα και στιχογραφία σε μάθημα από ό,τι στου Χρηστάκη δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Κλείνω τα μάτια και μου έρχεται στο μυαλό η πολυκατοικία που έβλεπα από το παράθυρο τόσες ώρες. Μπρρρρρ!!! Τι έχω πάθει?
Διότι το 120% του εαυτού μου δεν το βλέπει να επιδιώκει θέση σε ειδικό σχολείο, τμήμα ένταξης και λοιπά. Αποκλείεται να τα βγάλω πέρα. Δεν έχω ιδέα από τίποτε. Από την άλλη γουστάρω να μαθαίνω, να αποκτώ γνώσεις αλλά δε νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να δουλέψει στην ειδική αγωγή.
Εχω την εντύπωση πως απλό νταουνάκι θα μου φέρουν, με 17 ψυχώσεις και άλλα τόσα σύνδρομα θα φύγει από τα χέρια μου το καημένο.
Από την άλλη θαυμάζω - μου πέφτουν τα σαγόνια από pure θαυμασμό και δέος - για αυτά τα άτομα στη σχολή που θα είναι ό,τι πρέπει για την ειδική αγωγή. Άραγε το ξέρουν? Αυτοσυνειδητοποιούνται? Ως προς την εικόνα που παρουσιάζουν σε μας τους υπολοίπους; Φοβούνται ή νιώθουν αρκετά ασφαλείς με όλα αυτά;
Τώρα που το σκέφτομαι, αν ποτέ δεχόμουν να δουλέψω με ειδικά παιδιά, θα ήθελα να γίνω σιωπηλός βοηθός για καναδυό χρόνια κοντά σε κάποιον που να ξέρει, το τσιράκι του. Και μετά να αποφασίσω αν θα έμενα ή θα άρχιζα τα ΧΑΝΑΧ για να συνέλθω :)))))))))))))))))))
Ας αποφασίσω αργότερα ... Δε χρειάζεται να παίρνω τη ζωή στα σοβαρά. Άλλωστε ούτε και αυτή με θεωρεί σοβαρό άτομο.
Για την ώρα ας επιχειρήσω τον αποψινό σούπερ άθλο να σηκώσω την Μπουρλού από την αγκαλιά μου και να την αποθέσω στο καλάθι της χωρίς φυσικά να την ξυπνήσω και χωρίς να νιώσω τα νύχια της στη σάρκα μου. Αυτό το γατί έπρεπε να το είχα πει Wolverine!

2 χρόνια μετά ...

Απλά επειδή είναι ο αγαπημένος μου Κότσιρας...
Απλά επειδή πρόσφατα τον απόλαυσα με το Μαχαιρίτσα σε συναυλία την πιο ζεστή και την πιο υγρή βραδιά τούτου του καλοκαιριού...
Απλά επειδή είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι...
Απλά επειδή ...

Δε λέει η νύχτα να χαράξει
μα η καρδιά μου θα σε ψάξει
μες του μυαλού μου τους κρυψώνες
εκεί που ζούνε οι αγάπες στους αιώνες.

Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι
πλάι σου δε θα 'μαι
κι όμως στο μυαλό μου θα γυρνάς.
Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι
θεέ μου, πώς φοβάμαι
μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς.

Θα 'θελα να 'ξερα πού να 'σαι
κι αν έχεις κάτι να θυμάσαι
και ψιθυρίζω μες το κρύο
τόση αγάπη δεν τελειώνει με ένα αντίο!!!

Ας είναι ...

My new blog

Είναι το www.katoapotonouranoola.blogspot.com

Respect!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να ξανασμίγει ένα ζευγάρι.
Ας τσακώθηκαν για σημαντικό ή ασήμαντο λόγο...
Ας πέρασαν κάποιες μέρες χωριστά, απελπισμένοι, τρελαμένοι από τη δυστυχία τους, με μίζερη και κακόμοιρη διάθεση.
Το ότι ξαναβρίσκονται, γιατί απλά αγαπιούνται,γιατί θέλουν να είναι μαζί, γιατί ίσως δεν μπορούν ο ένας χωρίς τον άλλο είναι σημαντικό. Απλά γιατί μπορούν και συγχωρούν.
Respect!
Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν όλα είναι πάλι καλά. Ακόμα και για μένα που το βίωσα απόψε μέσα από την ευτυχία μιας πολύ καλής μου φίλης.
Είθε να είναι πάντα μαζί και αγαπημένοι.

Ένα ντοκυμαντέρ ... μια ταινία ...

Η ψυχή δεν ξεχνάει τελικά ποτέ.
Προσπαθεί μάταια το μυαλό αλλά αυτή δεν τα καταφέρνει. Και δεν είναι ότι δε σε αφήνει να προχωρήσεις με τη ζωή σου - γιατί η ζωή σε σέρνει μαζί της και αν έχεις έστω κι ένα δράμι μυαλό προσπαθείς να τη ζήσεις, λάθος ή σωστά δεν ξέρω, η προσπάθεια γίνεται πάντως - αλλά το ότι σου θυμίζει το πόσο βλάκας ή καλύτερα το πόσο μεγάλο χαιβάνι έχεις υπάρξει.
Χρειάζεται ένα απλό, άνευρο ντοκυμαντέρ με εικόνες από έναν τόπο που δεν πρόκειται ποτέ ξανά να επισκεφτείς ακριβώς γιατί δεν το αντέχεις ψυχολογικά, γιατί σε κάνει κομμάτια και μόνο η αναφορά στο όνομά του και γιατί σε τελική ανάλυση δε σου φταίει σε τίποτε ο άλλος ο άνθρωπος για τη δική σου και μόνο αδυναμία. Και όμως ... νάτος εκεί στα καρέ της οθόνης ολοζώντανος σαν να ήταν χθες που κι εσύ τον περπάταγες, που έζησες πάνω του, που στενοχωρέθηκες, που ένιωσες τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σου, που απογοητεύθηκες, που ξαναγύρισες για να ξορκίσεις φαντάσματα που στοίχειωσαν και καιροφυλακτούν ήρεμα ακόμα τόσο καιρό μετά στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Αρκεί μια πολύ αγαπημένη ταινία, για να θυμηθείς συζητήσεις και αυτήν σαν δώρο κατεβασμένη από το Διαδίκτυο, γιατί άρεσε σε σένα μόνο πάρα πολύ και ήθελε να στην προσφέρει.
Αρκεί μια συζήτηση, ένα αγαπημένο τραγούδι, μια φρασούλα ασήμαντη και τετριμμένη να σου θυμίζει ...
Πότε σταματάνε όλα αυτά;
Τι χρειάζεται για να τα περάσει κανείς στη λήθη; Να μη θυμάται, να μη νιώθει, να μην έχει αναμνήσεις ...
Τόση προσπάθεια να ζήσεις, να μάθεις τον εαυτό σου να ζει μονάχος και δεν φτάνει...
Γιατί δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην σκέφτομαι, που να μην αναρωτιέμαι για το πραγματικό γιατί, που να μην έχω λυπηθεί για τόσα κι άλλα τόσα.
Δεν έχει υπάρξει πρωινό που να ξύπνησα και να μην ευχήθηκα να μην το είχα κάνει.
Δεν υπάρχει τίποτε από όσα κάνω που να με ικανοποιεί, από το οποίο να αντλώ μια κάποια ευτυχία, που να χαμογελώ αβίαστα και να νιώθω γαλήνη, απλή χαρά ...
τίποτε ... τίποτε...

Να 'σαι πάντοτε καλά!

Για δυο υπέροχα μάτια που μου έχουν λείψει. Να ' σαι πάντοτε καλά, ευτυχισμένος κάθε νέο χρόνο της ζωής σου, ικανοποιημένος με ό,τι κάνεις και χαρούμενος όπου και να είσαι.

'Οταν θα νιώσεις μοναξιά, όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο
θα ' χεις εμένα συντροφιά και θα σου δίνω εγώ κουράγιο

Όταν μαυρίζει ο ουρανός, όταν παγώνει η αγκαλιά σου
κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός, εγώ θα έρχομαι κοντά σου

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μη δω στα μάτια σου ούτε ένα δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι μάτια μου καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου

Αν σου ραγίζει την καρδιά κι αν μόνο θέλει να σ' αφήσει
πες της πως κάποιος μια φορά αληθινά σ' είχε αγαπήσει.

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μη δω στα μάτια σου ούτε ένα δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι μάτια μου καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου.
Γιάννης Κότσιρας

Ο "psycho" Μάνος Ξυδούς

Είχα την τύχη να τον δω χρόνια πριν όταν έπαιζε σε ένα μπαράκι μικρό στο Μενίδι με τους Πυξ Λαξ. Είχα την ευτυχία να τον απολαύσω 2-3 χρόνια πριν στο Λυκαβηττό στη συναυλία του Φιλ. Πλιάτσικα με πολλούς άλλους φίλους τους.
Στην πίσω σειρά από εμένα κάθονταν δύο παλικάρια, που τον θαύμαζαν επίσης. Θυμάμαι χαρατηρστικά πώς, όταν τέλειωσε το τραγούδι του - νομίζω πως ήταν το "Εσύ εκεί" - είπαν για αυτόν "Psycho, τελείως τρελαμένος, θεός!"
Και πράγματι αυτό ήταν. Ένα νεύρο πάνω στη σκηνή, απόλυτα δοσμένος στο ρυθμό και στη μουσική, να γέρνει αγκαλιαστός με το μικρόφωνο και την επόμενη στιγμή να χορεύει ρόκικα και να σε τρελαίνει, να νιώθεις να ηλεκτρίζεσαι από τον ερωτισμό που απέπνεε, να θέλεις να μην τελειώσει ποτέ, να μην φύγει από τη σκηνή, να μη σταματά να σε διεγείρει με την άγρια απαλοσύνη της φωνής του, να βλέπεις κάθε φλέβα να τσιτώνεται στο λαιμό του και να νομίζεις ότι δεν θα βγάλει το τραγούδι, πως θα εκραγεί και να θέλεις διακαώς να το κάνει για να σε πάρει μαζί του, να γίνεις κι εσύ αστρική σκόνη, αφού σίγουρα από κάτι τέτοιο πρέπει αυτός ο άνθρωπος να ήταν φτιαγμένος ...
Αντίο από όλους εμάς που πολύ θέλαμε να σου μοιάζουμε. Δεν το καταφέραμε. Μόνο κατιτίς λιγοστό μα τόσο ανείπωτα δυνατό μοιραζόμασταν μαζί σου! Όπου και να είσαι, συνέχισε να φτιάχνεισ μουσική. Ερχόμαστε σε λίγο κι εμείς να σε ξανακούσουμε ...

Χαίρομαι να τα ακούω ξανά και ξανά ...

Σαν υγρασία πρωινή με ζωντανεύεις
στο αστραφτερό σου πουθενά με τριγυρνάς
με ρίχνεις στη φωτιά από ένα όνειρο και με ξυπνάς
γέμισε χώμα ο αέρας που αναπνέεις
το τελευταίο σου τσιγάρο έγινε σκόνη
πέρασε δίπλα μου η νύχτα σου αμίλητη σε μια οθόνη

όμως εγώ θα είμαι δίπλα σου κι ας άργησα
θα σε προλάβω στο λιμάνι ξημερώματα
θα πέφτουν γύρω μας μικρά βεγγαλικά
χιλιάδες χρώματα ...

από την εκπληκτική Ελεωνόρα Ζουγανέλη

Ατέλειωτο βράδυ τρυπάς το σκοτάδι
τρυπάς την ψυχή και αφήνεις σημάδι
σε ένοχη μνήμη ο χρόνος με κλείνει
παίρνει πολλά λίγα μ' αφήνει

Αν μ' αγαπάς θα με θυμάσαι
κάθε στιγμή σε κάθε σου βλέμμα
Αν μ' αγαπάς θα περνάς
το ίδιο δύσκολα με μένα
Αν μ' αγαπάς θα με θυμάσαι
κάθε στιγμή σε κάθε ψέμα
Αν μ' αγαπάς θα περνάς
το ίδιο δύσκολα με μένα ...

από τους Όναρ

απόψε μοιάζει ο ουρανός γαλάζια ξένη φυλακή
μικρό ταξίδι ο προορισμός που σε κανέναν δεν αρκεί
αρχή και τέλος η σιωπή
από πανύψηλο μπετόν και από παράθυρα κλειστά
φτιάχνει παγίδες το παρόν και καταστρέφει το μετά
ο χρόνος δέντρο στη φωτιά

Μα εγώ είμαι εδώ και σ' αγαπώ
χωρίς να ξέρω το γιατί
λίγο το φως μες την καρδιά
μα αυτό το λίγο μου αρκεί
να έχω έναν λόγο για να πω
όταν γυρίσεις να σε δω
το σ' αγαπώ όπως κανείς δε στο ' χει πει

Σεντόνι μαύρο και σατέν είναι της νύχτας η αγκαλιά
τα χείλη σμίγοντας θα βρουν αγκάθι πάνω στα φιλιά
μικρό το μέλλον μια γουλιά

Μα εγώ είμαι εδώ και σ' αγαπώ
χωρίς να ξέρω το γιατί
λίγο το φως μες την καρδιά
μα αυτό το λίγο μου αρκεί
να έχω έναν λόγο για να πω
όταν γυρίσεις να σε δω
το σ' αγαπώ όπως κανείς δε στο ' χει πει

από τον πολύ αγαπημένο μου Δημήτρη Κοργιαλά

Τις προάλλες είχα βγει στη γειτονιά μου για περπάτημα. Είναι κάτι που συνηθίζω. Με χαλαρώνει, αν και όχι πάντα καθώς σκέφτομαι διάφορα όσο περπατάω και ίσως και να φορτώνω το μυαλό μου με περισσότερα τελικά. 'Αλλες πάλι φορές είμαι τόσο μα τόσο αδιάφορη ή και τόσο απορροφομένη στα δικά μου που το πιο πιθανό είναι να στουκάρω σε καμιά κολόνα ή να πέσω σε κάποια λακούβα. Όχι, ότι δεν το έχω πάθει!
Όπως και να έχει μου αρέσει πολύ να περπατάω.
Χτες όμως τυχαία βρέθηκα μπροστά σε κάτι που ακόμα κι εγώ η τόσο πια αδιάφορη, δεν μπορούσα να αγνοήσω.
Από την αντίθετη κατεύθυνση ερχόταν πεζός ένας μαύρος τυπάκος με το baseball καπελάκι του και ένα σάκο στον ώμο του. Ξαφνικά από μια πάροδο πετάχτηκαν 2 αστυνομικές μηχανές, τον κύκλωσαν και παρατάχθηκαν τριγύρω του με τέτοιο τρόπο που ακόμα και εγώ το χαιβάνι κατάλαβα πως οι 2 τον έλεγχαν - ένας τον έψαχνε και ο άλλος έλεγχε τα χαρτιά του - και οι άλλοι δύο αστυνομικοί απλά στέκονταν κοντά του ο ένας παρατηρώντας τον με το χέρι στο όπλο του και ο άλλος μάλλον προσέχοντας τη μία από τις δύο μηχανές που ήταν έτσι παρκαρισμένες ώστε να διαφεντεύουν τους δύο πιθανούς δρόμους διαφυγής.
Τυπικά, οι αστυνομικοί ήταν εντάξει. Ήρεμοι έκαναν τη δουλειά τους.
Όμως σε μας τους τριγύρω δεν ξέρω κάπως φαινόταν όλο αυτό. Σε μια χώρα τυπικά ειρηνική μου φάνηκε άσχημο το να σταματάνε κάποιον επειδή απλά είναι μαύρος έστω για εξακρίβωση στοιχείων.Κι ας ακούγονται τόσα για τους οικονομικούς μετανάστες, παράνομους και νόμιμους, σχετικά με την εγκληματικότητά τους.
Παρόλα αυτά εμένα μου φάνηκε σκληρό! Ντροπιαστικό, πολύ ταπεινωτικό για αυτόν τον άνθρωπο, που έπρεπε να δώσει λόγο για το ποιος είναι. Ούτε καν του επετράπη να ανοίξει μόνος του το σάκο του - πιθανώς για λόγους ασφαλείας.
Αν εκείνη την ώρα έκαναν έλεγχο σε μένα δεν θα μπορούσα να αποδείξω ποια είμαι. Είχα μαζί μου απλά το κινητό μου και τα κλειδιά του σπιτιού μου.
Το πώς θα ένιωθα σε μια τέτοια περίπτωση είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα ...

θυμήθηκα τότε που μου έδειχνες ένα αστέρι
και μου ' λεγες φέρ' το εδώ κάτω αν μπορείς
και ξέρεις εγώ προσπάθησα, ξέρεις
να το φέρω κοντά να τ' αγγίξεις κι εσύ
μα τρόμαξες τόσο από το φως και τη σκόνη
κι έτρεξες γρήγορα κάπου να κρυφτείς ...

Γιώργος Δημητριάδης - Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Ελπίζω να θυμάμαι σωστά τους στίχους του και να μην έχω γράψει καμιά πατάτα. Όπως και να έχει τα λέει όλα!

Κοιτώντας το φεγγάρι ...

Πάντα μου άρεσε να κοιτώ το φεγγάρι, ειδικά όταν αυτό είναι γεμάτο και χαμηλά. Αναβιώνουν στο μυαλό μου όλα εκείνα τα παγανιστικά που κατά καιρούς έχω ακούσει και διαβάσει για αυτό. Μοιάζει ζωντανό, σαν να κρύβει μια μυστηριακή δύναμη ... και να σκεφτεί κανείς πως ξέρω πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ετερόφωτος δορυφόρος, τόσο δα μικρούλης και ασήμαντος μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος ή καλύτερα των συμπάντων όλων.
Κι όμως σε μένα πάντα φάνταζε ονειρικό. Ίσως γιατί όλοι μας ανεξάρτητα το πού κατοικούμε και ποιοι είμαστε βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι. Ίσως την ίδια στιγμή που εγώ σηκώνω τα μάτια και το ατενίζω, το ίδιο να κάνουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι και ζώα στον κόσμο. Και αυτό μας ενώνει, μας κάνει λιγότερο μοναχούς ...
Είναι, λοιπόν, κάτι που υπάρχει εκεί ψηλά, που δεν μπορώ να πιάσω, που ο καθένας μας το εκτιμά και διαφορετικά, άλλοι βλέποντάς το ρομαντικά, άλλοι επιστημονικά, άλλοι αστρολογικά και άνθρωποι σαν κι εμένα απλά σαν ένα φωτεινό στρόγγυλο πράγμα στον σκοτεινό ουρανό. Ειδικά όταν ο ουρανός δεν είναι καθαρός και έχει λίγα ή και πολλά γκρίζα ή μπαμπακένια σύννεφα μου αρέσει πιο πολύ. Παίρνει έναν ιδιαίτερο φωτισμό, χάνεται και εμφανίζεται πάλι και πάλι αλλά ξέρω πως είναι ορατό από όποιον μπει στον κόπο να του αφιερώσει μια ματιά, από όποιον διαθέτει το χρόνο να το θαυμάσει, από όποιον έχει κάποιο σοβαρό ή και ασόβαρο λόγο να το κοιτάει.
Ίσως κάποια μάτια να το κοιτούν και να αναρωτιούνται για πράγματα της ζωής τους, για το τι κάνουν οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή τους και αγαπήθηκαν ή όχι, λίγο ή και περισσότερο, που ξεχάστηκαν ή που δεν μπορούν να ξεχαστούν έστω και αν η φόρα της ζωής τους έχει πάρει μακριά, για γεγονότα που θέλησαν να αλλάξουν μα δεν μπόρεσαν, για λάθη που έγιναν ασυναίσθητα, για λόγια που ειπώθηκαν ελαφριά τη καρδία ή και επίτηδες, για τόσα όσα μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου ...
Μα πάνω από όλα το φεγγάρι έχει ένα φως, μια παγερή ομορφιά που σε καλεί να του μιλήσεις, ίσως γιατί έτσι προσπαθείς να το κάνεις λιγότερο μακρινό και περισσότερο φιλικό. Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω, γιατί τόσο μου αρέσει και γιατί τόσο με επηρεάζει. Από τη μ ια με κάνει και στενοχωριέμαι και από την άλλη σαν να θέλει να ακούσει και να φυλάξει κάθε μου επιθυμία, ευχή και μυστικό.
Αφήνομαι να του πω όσα δεν θα έλεγα ποτέ στο ξύπνιο μου εννοώντας τις φωτεινές ώρες της ημέρας - από εγωισμό; από ντροπή; από απογοήτευση; από πίκρα; επειδή δε μου είναι μπορετό; επειδή δε μου επιτρέπεται πια; επειδή δεν είναι αυτό το σωστό; επειδή όταν ξημερώνει πρέπει να προχωράω πάντα μπροστά;
Τι θα έλεγα το λοιπόν; Μόνο μια ευχή, από καρδιάς και καθόλα ειλικρινή. Να είσαι καλά! Όπου και να είσαι, ό,τι και να κάνεις, με όποιους και να είσαι, ακόμα και όταν κοιτάς ή όχι τον ίδιον ουρανό!

Παραδεισένια οστά

Μια εκπληκτικά ονειρεμένη ταινία!
Είχα να δω τέτοια ονειρική ταινία από το "Λαβύρινθο του Πάνα".
Μαγευτική φωτογραφία, ευρηματική σκηνοθεσία (Peter Jackson), απλό και μεστό σενάριο -άλλωστε βασίζεται στο ανάλογο βιβλίο - γρήγοροι ρυθμοί σε μια ταινία που δεν κάνει καθόλου κοιλιά, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Παρά το σκληρό θέμα της ταινίας που το ξέρεις από τη στιγμή που επιλέγεις να πας να δεις την ταινία αυτή, κι ενώ είσαι προετοιμασμένος να γίνεις μάρτυρας ενός αποτρόπαιου βιασμού και φόνου, η καταπληκτική επιλογή του σκηνοθέτη - χαίρε μεγάλε! - αυτό για τον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" - δίνει στο θεατή μια άλλη οπτική και φυσικά κάνει ακόμα πιο δραματικό το φονικό - δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το σπαραχτικό ουρλιαχτό της δολοφονημένης μικρής, όταν συνειδητοποιεί ότι έχει χάσει τη ζωή της έτσι άδικα κι εξατμίζεται κυριολεκτικά σα σύννεφο στο κενό. Εκπληκτικό!
Δεν είμαι και πολύ σίγουρη αλλά νομίζω πως η πιτσιρίκα που πρωταγωνιστεί πρέπει να ήταν η ίδια εκείνη η μικρούλα στην "Εξιλέωση". Μπορεί και να κάνω λάθος! Πάντως έχει χαρακτηριστική φάτσα, όχι κλασικά όμορφη αλλά όμορφη. Είναι σαφώς ένα τρομερά γοητευτικό πλάσμα. Και στο ρόλο της άψογη! Λες και το σενάριο ήταν γραμμένο με εκείνη στο μυαλό του συγγραφέα.
Η σκηνογραφία ήταν ακόμα μία έκπληξη. Φοβερά τοπία! Computerized, φυσικά! Απίστευτο όραμα! Τόση ομορφιά που απλά ένιωθες το μυαλό σου να φεύγει. Όταν πεθάνω - με το καλό! - σε ένα τέτοιο παράδεισο θέλω να πάω από όπου θα μπορώ να βλέπω τους αγαπημένους μου ανθρώπους που θα αφήσω στη ζωή.
Αξίζει να δει κάποιος την ταινία μόνο για την εκπληκτικά συγκλονιστική σκηνή του σπασίματος των καραβιών - μοντέλων μέσα σε γυάλινα μπουκάλια από τον καταρρακωμένο πατέρα. Γίνεται σε δύο επίπεδα, αυτό του πραγματικού κόσμου του πατέρα - ο οποίος παίζει εξαιρετικά - και σε εκείνο το παραδεισένιο μέρος μεταξύ γης και παραδείσου όπου και βρίσκεται η πιτσιρίκα.
Απλά δεν υπάρχει!

Στον απόηχο των εξετάσεων

Δεν πα' να είμαστε από 30 έως 50 ετών οι 44 μαζί με μένα μετεκπαιδευόμενοι στο Μαράσλειο, άμα έρχοται οι εξετάσεις γινόμαστε κάτι ανάμεσα σε χαζοεγωιστικούς φοιτητές, αγχωμένα γυμνασιόπαιδα και αδιάφορα κωλολυκειόπαιδα.
Και ό,τι λέω είναι δυστυχώς μια αλήθεια.
Αγχος και γκρίνια να πάρουμε νωρίς τις σημειώσεις στα 6 μαθήματα για να προλάβουμε να διαβάσουμε. Έλεος! Λες και πρόκειται να μας αφήσουν! Τι να μας κάνουν; Μαγιά για του χρόνου;
Πάω στοίχημα πώς όλοι μας με κάποιο δυσκολία και δικαιολογία διαβάσαμε. Σκιστήκαμε θα έλεγα! Άλλος ανάμεσα σε ιδιαίτερα, άλλος ανάμεσα σε ξεσκατίσματα, άλλος ανάμεσα σε πεφτουλοκάμακο αλλά όλοι μας ανεξαιρέτως, λόγω του μικροβίου, του φιλότιμου, να μην πάμε αδιάβαστοι στις εξετάσεις, "επεξεργαστήκαμε το υλικό" ενδελεχώς. Δεν ξέρω ειλικρινά πόσοι από εμάς διαβάσαμε απλά και μόνο γιατί θέλαμε να μάθουμε.
Προσωπικά διάβασα με ευχαρίστηση μόνο 2 μαθήματα. Στα άλλα ήμουν διαδικαστική έως και αδιάφορη. Αλλά στο ένα από αυτά - τις ψυχικές διαταραχές - ειλικρινά απογοητεύτηκα που τέλειωσαν τα 2 "τούβλα" σημειώσεις που είχα πάρει. 'Ηθελα και άλλο. Φοβερό μάθημα!
Ήταν το μόνο μάθημα, τελικά, στο οποίο δεν ήξερα κανένα από τα θέματα που έπεσαν. Και όχι μόνο εγώ, όλο το τμήμα! Και αυτό γιατί, ως εκπαιδευτικοί εστιάσαμε στα είδη, τα αίτια, την κλινική εικόνα, τη θεραπευτική παρέμβαση και το ρόλο του σχολείου και του ειδικού δασκάλου. Δυστυχώς τα θέματα ήταν πολύ πιο γενικά, πιο θεωρητικά, πιο εισαγωγικά να το πω; Ήταν τέτοιου μεγέθους η άγνοιά μας που νομίζαμε ότι τα θέματα δεν ήταν καν μέσα στην ύλη μας! Ζντουπ!!!
Και φυσικά έγινε το έλα να δεις! Αρχικά όλο το τμήμα ήθελε να φύγει. Βέβαια, επιβεβαιώσαμε το πόσο "χέστες" , φανφαρολόγοι και μίζεροι ως κλάδος είμαστε. Κανείς δεν έφυγε. Αφού εκτόνωσαν την οργή και τα νεύρα τους, κάθισαν όλοι κάτω και επιδόθηκαν σε ό,τι όλοι οι φοιτητές ξέρουν πολύ καλά - αυτό πρέπει να είναι πληροφορία καταγεγραμμένη στο DNA μας, δεν εξηγείται αλλιώς! - να κάνουν, την αντιγραφή! Έγινε μπάχαλο! Από παντού ακουγόταν σχίσμο σημειώσεων, όταν κάποιος εντόπιζε το θέμα. Και αυτή η σχισμένη σελίδα έκανε μια υπέροχη και μεγαλειώδη βόλτα από χέρι σε χέρι. Το δύσκολο δεν ήταν να αντιγράψεις αλλά το να προσπαθείς μέσα σε μια απίστευτη βαβούρα να μην γράψεις "φτυστά" ό,τι και ο διπλανός σου. Απίστευτο decadence για δασκάλους αυτού του επιπέδου!
Γεγονός παραμένει ότι σε τέτοιες ηλικίες οι εξετάσεις βιώνονται πολύ βαριά. Είναι δύσκολο να συγκεντρωθείς για να διαβάσεις, αδύνατο να βάλεις στην άκρη υποχρεώσεις και ζωή που τρέχει, ακόμα δυσκολότερο να αποστηθίσεις και για μένα, που όλα αυτά είναι ξένα στην ιδιοσυγκρασία μου, εντελώς βαρετά τα 4 από τα 6 μαθήματα που έδωσα.
Για να μην αναφέρω και το ότι έπρεπε να τα δώσουμε μέσα σε 2 εβδομάδες (2 την πρώτη και 4 την επομένη). Τα είχα παίξει! Στο προτελευταίο πήγα απλά να δώσω τυπικά και έγραψα 1-2 σελίδες γιατί βαριόμουν και ήθελα να τελειώνω με το θέμα και να γυρισω σπίτι μου απλά για να κοιμηθώ. Στο δε τελευταίο, πήγα εντελώς αδιάβαστη με ό,τι θυμόμουν.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν μερικές κοπέλες, οι φύτουλες του τμήματος. Σε όλες τις παρακολουθήσεις του εξαμήνου κάθονταν πάντα στα πρώτα θρανία για να "ακούνε απρόσκοπτα και να συμμετέχουν". Στις εξετάσεις κατέφταναν 1 ώρα νωρίτερα για να πιάσουν τις πίσω πίσω θέσεις, ώστε να "συνεργάζονται και να αντιγράφουν" κρυμμένες στο πλήθος των υπολοίπων. Τι θλιβερά και τελειωμένα άτομα!!!
Και τώρα που έχει ήδη αρχίσει το β΄ εξάμηνο όλα αυτά μου φαίνονται ανόητα και προσδοκώ τις καλοκαιρινές εξετάσεις του Ιουνίου. Ως τότε έχω πολλά λογοτεχνικά, θρίλερς και αστυνομικά να διαβάδω.

Χτες βράδυ ονειρεύτηκα...
Και ήταν πολύ όμορφα! Ένα όνειρο γλυκό, γεμάτο αγάπη και νοσταλγία. Ένα όνειρο όπου όλα ήταν στη θέση τους - αν και αυτό ακούγεται κάπως. Ναι, όλα μα όλα στη θέση τους, όπως τα ήθελα εγώ να είναι. Εγωιστικό ε? Τσου! Απέχει πολύ από αυτό.
Τόση ομορφιά, τόσο μα τόσο φωτεινό! Ζωντάνια, σαν χάδι, ζεστό και δροσερό. Σαν εκείνες τις ανοιξιάτικες λαμπρές μέρες, που ακόμα κι εγώ που μισώ τον ήλιο, χαίρομαι να είμαι έξω. Καταπληκτική ηρεμία, γαλήνη και μια αίσθηση ασφάλειας με την ψυχή μου όμως τόσο μα τόσο ανάλαφρη σαν να πέταγε ή μάλλον όχι ... όχι ... δεν ήταν αυτή η αίσθηση. Ήταν σαν να κοιμόμουν χωμένη σε ένα πουπουλένιο σύννεφο χαμογελαστή στον ύπνο μου. Και φυσικά, αυτός εκεί ... πάντα εκεί ... να τον νιώθω δίπλα μου και να ξέρω πως θα είναι εκεί και όταν ξυπνήσω. Τι όμορφο που ήταν, να πάρει!!!
Γιατί ήταν μόνο ένα όνειρο, ένα τόσο δα σύντομο όνειρο. Κανείς δεν ήταν εκεί όταν ξύπνησα. Ούτε καν η "κόρη μου", η Μπουρλού!!!
Τίποτε δεν ξεχνιέται και κανένας. Είναι κάτι που το έχω μάθει πια πολύ καλά. Και ας λένε πως με το χρόνο όλα αλλάζουν και χάνονται. Βλακείες!
Έρχονται ξανά και ξανά στις πιο απίθανες στιγμές μας ... όταν είμαστε κουρασμένοι, στενοχωρημένοι, όταν γελαμε, όταν διασκεδάζουμε, με μία ατάκα σε μία ταινία, με μια γκριμάτσα κάποιου αγνώστου, με την άμμο από την Αφρική, όταν κατεβάζουμε ένα τραγούδι, φτιάχνοντας ένα φαγητό, φορώντας ένα ρούχο που μας χαρίστηκε, παρακολουθώντας μια σειρά ... οπουδήποτε και με όποιο τρόπο υπάρχει. Κυρίως, όταν οι άμυνές μας είναι αδύναμες.
Είναι σωστό, όμως αυτό; Χμμμ ... δεν πρέπει να είναι. Ίσως το "ξεπερνώ μια κατάσταση" να μην είναι καθόλου μα καθόλου έτσι, ένα ξεπέρασμα, αλλά το να μάθεις να ζεις με όλα αυτά.
Να ξέρεις, ας πούμε, πως είσαι ικανή να κατεβάσεις ένα τραγούδι αλλά θα προτιμούσες χίλιες φορές να το λάβεις έτοιμο από τον φίλο/αγαπημένο σου, όχι γιατί βαριέσαι ή επειδή θα είναι πιο ασφαλές να το κάνει αυτός αλλά γιατί σου αρέσει να αφήνεσαι, να σε φροντίζουν έστω σε αυτό το μηδαμινό πραγματάκι. Σε ό,τι τέλως πάντων έχει ανάγκη ο καθένας μας ...
Αυτό δεν είναι τελικά που μας χαρίζει ομορφιά στη ζωή μας, γαλήνη στη ψυχή μας και δύναμη να βλέπουμε έστω και λίγότερο σκοτεινό αυτόν τον κόσμο;

Απανθρωπιά ...

Το διάβασα μόλις τώρα σε ένα περιοδικό τηλεόρασης και έφριξα.
"Κάποιος σιχαμένος άνθρωπος στην Αρχαία Ολυμπία έδεσε το άλογό του
στο αυτοκίνητό του, το έσυρε, φαντάζομαι, για αρκετά χλμ. για να το αφήσει
τελικά μισοπεθαμένο σε χαντάκι στην άκρη του δρόμου με κατασπασμένα
τα πόδια του και ανοιγμένη την κοιλιά του ..."
Είναι δυνατόν? Πώς μπόρεσε ο βρωμόβλαχος να το κάνει? Τι σκατοψυχή κουβαλάει?
Γιατί? Για να σπάσει πλάκα? Για να δει τα όρια του ζώου? Γιατί δεν είχε τι να κάνει?
Υποθέτω πως ποτέ δεν θα βρεθεί ο ένοχος αλλά αν βρισκόταν μόνο μια τιμωρία θα του άξιζε. Να του κάνουν ό,τι ακριβώς έκανε και αυτός στο ζώο. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται το θεωρώ δίκαιο.

Ο αγαπημένος μου ...

Απόψε βγήκε η σελήνη
στους δρόμους σαν τρελή κι εκείνη
και με δυο μάτια δακρυσμένα
μου είπε πως δεν τη ρωτάς ποτέ για μένα.
Θα 'θελα να ' ξερα που να ' σαι
κι αν έχεις κάτι να θυμάσαι
και ψιθυρίζω μες το κρύο
τόση αγάπη δεν τελειώνει μ΄ ένα αντίο.

Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι
πλάι σου δε θα ' μαι
όμως στο μυαλό μου θα γυρνάς.
Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι
Θεέ μου, πώς φοβάμαι
μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς.

Δε λέει η νύχτα να χαράξει,
μα η καρδιά μου θα σε ψάξει
μες του μυαλού μου τις κρυψώνες
εκεί που ζούνε οι αγάπες στους αιώνες.

Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι
πλάι σου δε θα ' μαι
όμως στο μυαλό μου θα γυρνάς.
Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι
Θεέ μου, πώς φοβάμαι
μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς.

Θα 'θελα να ' ξερα που να ' σαι
κι αν έχεις κάτι να θυμάσαι
και ψιθυρίζω μες το κρύο
τόση αγάπη δεν τελειώνει μ΄ ένα αντίο.

Το ξέρω πως είναι λιγάκι μελό και ίσως και "καψούρικο" αλλά είναι Κότσιρας και ό,τι και να πει αυτός ο άνθρωπος πάντα θα μου αρέσει.