Έκθεση ιδεών :)))))))))))))))))

Ανάθεμα και αν με πάρει ο ύπνος πάλι απόψε.
Μετά από ενδελεχές διάβασμα περιοδικού εκλαικευμένης επιστημονικής γνώσης και προσπάθειας 1 ώρας να "τελειώσω" το "Scary Scavenger Hunt" με το γάτο Garfield στο Friv - ποιος είναι, ρε γαμώτο, ο συνδυασμός για το θησαυροφυλάκιο του παλιόγατου, οεοεοεο?- θυμήθηκα ότι σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στη σχολή και είπα να γράψω τις εντυπώσεις μου.
Χμμ! ....Χμμ!! ... το απόλυτο τίποτε!
"Σαν να μην πέρασε μια μέρα" που λέει και ο Δημητριάδης. Όλα ίδια και απαράλλαχτα. Θα ήμουν βεβαίως μεγάλη ψεύτρα αν έλεγα πως περίμενα ότι κάτι θα άλλαζε ...χε χε χε! Ξεκούραστα από το ραχάτι, τα μπάνια και τον καλοκαιρινό ήλιο πρόσωπα. Χαρούμενες φάτσες και μη. Τίποτε περισσότερο. Σε κάποια φάση απλά όλοι κοιτιόμαστε αμήχανα, αφού τα "ει!- οπ" και "καλή χρονιά" και "πού πήγες και πώς τα πέρασες" τέλειωσαν. Είχαμε όλοι ένα ξεχασμένο χαμόγελο λες και μόλις είχαμε βγει από τη "Μελωδία της ευτυχίας" ή μήπως απλά χαιρόμαστε βουβά που τους την κάναμε και φέτος και γλιτώσαμε την επιστροφή μας στα σχολεία λόγω της αναθεματισμένης τεχνητής κρίσης?
Ποιος να ξέρει; Ίσως πάλι και να νιώθουμε απλά λίγο έως πολύ "εκλεκτοί"!!!
Προσωπικά, είχα ανάμικτα συναισθήματα για το θέμα. Από τη μια χαίρομαι που για μία ακόμα χρονιά δεν θα είμαι σε σχολείο αλλά από την άλλη το ήθελα κιόλας γιατί βαριέμαι αυτό το τίποτε. Γενικά, βαριέμαι εύκολα και απογοητεύομαι οικτρά κυρίως από τον εαυτό μου! Με πόσα χρόνια ψυχοθεραπείας θα το ξεπεράσω άραγε?
Για μια μικρή στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να επιθυμεί όλη αυτή τη βλαχοκιτς κατάσταση του παπά να μουρμουράει και να καταβρέχει άνευ λόγου κι αιτίας παιδιά, δασκάλους και γονείς. Αυτόν τον αγιασμό, γενικά όχι μόνο το σχολικό, δεν τον κατάλαβα ποτέ. Σχολικό έτος χωρίς στραβές, μιζέρια, τσακωμούς και προβλήματα δεν έχω ζήσει ποτέ.
Και όσο σκέφτομαι το Δράκο να ισχυρίζεται ότι "στο δασκαλικό τομέα δεν υπάρχει διαφθορά". Σίγουρα, δεν τα "παίρνουμε" αλλά πόσες "μπηχτές" πέφτουν κάθε χρόνο, πόσα "αδειάσματα" γίνονται ανάμεσα στα μέλη λυκοφιλιών που αναπτύσσονται κατά κόρο μέσα στους διδασκαλικούς συλλόγους, πόσα παιδιά δεν αφήνουμε στραβάδια ή "καταστρέφουμε" λόγω άγνοιας ή/και κυρίως δασκαλικής βλακείας?
Τώρα εδώ θα μου πεις κολλάει ένα "αλλά την αγαπάω αυτή τη δουλειά" - "είμαι λειτουργός εγώ" - " πάντα στον αγώνα, στο μετερίζι" και λοιπές παπαριές !!!
Ας γυρίσω, λοιπόν, στο θέμα μου ... το Μαράσλειοοοοοοο ...
Ακόμα αναρωτιέμαι τι διάολο γυρεύω εγώ εκεί μέσα; Και πέρσι την ίδια απορία είχα. Μήπως η απάντηση είναι προφανής και εγώ αρνούμαι να τη δω; Μήπως η ερώτηση μου είναι ρητορική και δεν πρόκειται να απαντηθεί άμεσα; Μήπως τα έχω για πολλοστή φορά ¨σκατώσει" και δεν θέλω να το παραδεχτώ?Διότι τόση ζωγραφκή, σκιτσάρισμα και στιχογραφία σε μάθημα από ό,τι στου Χρηστάκη δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Κλείνω τα μάτια και μου έρχεται στο μυαλό η πολυκατοικία που έβλεπα από το παράθυρο τόσες ώρες. Μπρρρρρ!!! Τι έχω πάθει?
Διότι το 120% του εαυτού μου δεν το βλέπει να επιδιώκει θέση σε ειδικό σχολείο, τμήμα ένταξης και λοιπά. Αποκλείεται να τα βγάλω πέρα. Δεν έχω ιδέα από τίποτε. Από την άλλη γουστάρω να μαθαίνω, να αποκτώ γνώσεις αλλά δε νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να δουλέψει στην ειδική αγωγή.
Εχω την εντύπωση πως απλό νταουνάκι θα μου φέρουν, με 17 ψυχώσεις και άλλα τόσα σύνδρομα θα φύγει από τα χέρια μου το καημένο.
Από την άλλη θαυμάζω - μου πέφτουν τα σαγόνια από pure θαυμασμό και δέος - για αυτά τα άτομα στη σχολή που θα είναι ό,τι πρέπει για την ειδική αγωγή. Άραγε το ξέρουν? Αυτοσυνειδητοποιούνται? Ως προς την εικόνα που παρουσιάζουν σε μας τους υπολοίπους; Φοβούνται ή νιώθουν αρκετά ασφαλείς με όλα αυτά;
Τώρα που το σκέφτομαι, αν ποτέ δεχόμουν να δουλέψω με ειδικά παιδιά, θα ήθελα να γίνω σιωπηλός βοηθός για καναδυό χρόνια κοντά σε κάποιον που να ξέρει, το τσιράκι του. Και μετά να αποφασίσω αν θα έμενα ή θα άρχιζα τα ΧΑΝΑΧ για να συνέλθω :)))))))))))))))))))
Ας αποφασίσω αργότερα ... Δε χρειάζεται να παίρνω τη ζωή στα σοβαρά. Άλλωστε ούτε και αυτή με θεωρεί σοβαρό άτομο.
Για την ώρα ας επιχειρήσω τον αποψινό σούπερ άθλο να σηκώσω την Μπουρλού από την αγκαλιά μου και να την αποθέσω στο καλάθι της χωρίς φυσικά να την ξυπνήσω και χωρίς να νιώσω τα νύχια της στη σάρκα μου. Αυτό το γατί έπρεπε να το είχα πει Wolverine!