Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Για τον κυρ Μπάμπη

Έχω ένα γείτονα, μεγάλο σε ηλικία, κάπου 80 χρονών αλλά πολύ καλοστεκούμενο. Τον αγαπάω ιδιαίτερα, γιατί αν και τυπικά αμμόρφωτος και πολύ "δουλεμένος" άνθρωπος - τον έφαγε η χαλυβυργική καια υτόν - είχε πάντα κάτι να μου πει.
Έχει χτίσει μόνος του και διακοσμήσει ένα υπέροχο εξοχικό. Διάβαζε στα βιβλία για τους αρχαίους όπως έλεγε και επειδή "πιάνουν τα χέρια του" τους ζωγράφισε στο σπίτι του.
Στο σαλόνι του έχει ζωγραφίσει από την Κνωσσό, τη Σαντορίνη, από διάφορα αγγεία.
Έξω και περιμετρικά του εξωτερικού τοίχου του σπιτιού έχει ζωγραφίσει όλους τους θεούς. Μη φανταστείτε τίποτε το τρομαχτικό ή κιτς. Απλές ζωγραφιές - οι θεοί όπως είναι στα σχολικά βιβλία. Και σε μια εσοχή στο τοιχάκι της σκάλας που οδηγεί στο σπίτι του έχει κατασκευάσει με μέταλλο και ξύλο μια τριήρη. Κάθε κουπί της είναι από μέταλλο και το έφτιαξε μόνος του ένα προς ένα.
Δε λέω ότι είναι το τέλειο σπίτι αλλά εμένα μου άρεσε πολύ.
Ο γείτονάς μου πάσχει εδώ κι ένα χρόνο από Αλτζχάιμερ. Έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Οι γιατροί του δίνουν κάποια ηρεμιστικά, γιατί έχει πολλά νεύρα και έτσι έχει αποκτήσει ένα πρήξιμο στο πρόσωπο και μια ροδαλότητα θυμίζοντάς μου μικρό παιδί.
Και αυτό είναι τελικά. Τώρα πια δεν έχει διαύγεια. Έχει μείνει στα παλιά.
Για το τριήμερο θα πήγαινε με τη γυναίκα του και φίλους του στην Κεφαλλονιά. Αυτός όμως ήθελε να πάει στο νησί του, τη Ζάκυνθο. Εκεί, μου έλεγε και ήταν σίγουρος γι' αυτό, θα έβλεπε κοπέλες με κρινολίνα να κάνουν περαντζάδα και νέους σε άλογα να τις χαιρετάνε υποκλινόμενοι και βγάζοντας το καπέλο τους. Πίστευε πως θα ακούσει ξανά τις παρέες να τριγυρίζουν τα βράδια στα καλντερίμια για να κάνουν καντάδα στις κοπελιές ...
Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Καθόμουν ώρα πολλή και τον άκουγα ενώ αυτός έτρωγε το "υποβρύχιό" του. Τι να του πω;
Δεν ξέρω αν είναι κατάντια αυτή η αρρώστια ή ευλογία; Ξέρω πως έχει άσχημη εξέλιξη και πολλές φορές και ραγδαία. Ίσως όμως είναι και κάποια ευλογία αφού γυρίζεις στα παλιά και δε σε ενδιαφέρει τίποτε, ξεχνάς όσα σε απασχολούν και πια τίποτε δε σε πονάει.
Πέραν τούτου μου θύμισε πόσο κοντά είναι στο φευγιό άνθρωποι πολύ αγαπημένοι που είναι γύρω μου. Και δε γουστάρω άλλες απώλειες στη ζωή μου ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: