Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Απόψε τα έχω πάρει χοντρά!
Και δεν είναι η πρώτη φορά, δυστυχώς!
Βαρέθηκα!
Κυριολεκτικά σιχάθηκα να ανέχομαι ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω καμία σχέση πέραν μιας δήθεν τάχα μου φιλίας. Και στο όνομα αυτής της φιλίας αρνούμαι να συνεχίσω να κάνω το βλάκα! Μέχρι εδώ!
Φυσικά και τα έχω με μένα. Αλλά μέχρι εδώ! Δεν πρόκειται ξανά να κάτσω να ασχοληθώ με ανθρώπους που μόνο ό,τι τους νοιάζει και ό,τι τους συμφέρει τους απασχολεί. Ξέρω πώς αυτός και έτσι είναι ο κόσμος μας σήμερα αλλά εγώ δεν θα γίνω μέρος του. Αρνούμαι!
Είναι αηδιαστικό να υποκρίνεσαι, να χρησιμοποιείς ανθρώπους και να τα ντύνεις όλα αυτά με ένα όμορφο κουστουμάκι, με μια πολύ βολική, ντεμέκ λογική εξήγηση ή απλή δικαιολογία και να περιμένεις όχι μόνο οι άλλοι να μη λένε τίποτε - επειδή δεν θέλουν να σε κακοκαρδίσουν - αλλά και να συμφωνούν απόλυτα μαζί σου και να σου δίνουν και δίκιο τρέφοντας έτσι τίποτε περισσότερο παρά τον εγωισμό σου ή έστω την ανάγκη σου να κρυφτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω αυτό. Βαρέθηκα! Ανήκω σε αυτόν τον κόσμο αλλά δεν θα είμαι έτσι. Μπορεί να μην μπορώ με τίποτε να τον
αλλάξω, αλλά μπορώ να κάνω εμένα καλύτερη και τη ζωή μου ευγενικότερη.
Αν κάτι μου δίδαξε η ζωή τη χρονιά που πέρασε είναι ότι η ευτυχία είναι κάτι τόσο πολύ απλό που έτσι να κάνεις την έχασες, πως όλοι είμαστε μόνοι μας, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όμως έχουμε τεράστια δύναμη μέσα μας και μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε καλά με μας τους ίδιους. Και ίσως και πιο ελεύθεροι τότε.
Ανέκαθεν τα κατάφερνα μόνη μου. Ανεξάρτητη οικονομικά από τα 20 μου - αν και τότε μέτραγα και το τάληρο και λούφαζα άμα δεν είχα για να βγω - δεν ζήτησα όμως ποτέ και τίποτε. Δεν ήμουν ποτέ βάρος σε κανέναν. (Μόνο σε έναν άνθρωπο έγινα άθελά μου βάρος και αυτή μου την ηλιθιότητα θα την μετανιώνω μια ζωή.) Δεν μου έτυχαν κληρονομιές, ούτε μου χαρίστηκε τίποτε. Και ξέρω σε αυτή την ηλικία που είμαι πως ούτε πρόκειται και ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο. Έχω την ευτυχία να έχω πετύχει αρκετά πράγματα και νιώθω προσωπικά περήφανη για όλα αυτά που έχω. Αλλά ποτέ δεν εξαρτήθηκα από αυτά.
Οπότε γιατί αναλώνομαι σε ηλίθιες παρέες; Ξέρω πολύ καλά σε αυτήν την ηλικία που είμαι πως φίλους δεν κάνει κανείς. Γνωστούς ναι, φίλους όχι. Και αυτοί οι φίλοι που υπάρχουν τόσα χρόνια αγαπημένοι θεωρούνται αλλά δυστυχώς όλοι μας αλλάζουμε και πλέον βλέπω πως δεν μπορώ να συνυπάρξω με κανέναν.
Συνεπώς, μόνη μου! Μόνη μου, ολομόναχη ήμουν και πέρσι περνώντας ένα χειμώνα καθισμένη στον καναπέ μου και αγναντεύοντας επί ώρες σε πλήρη κατατονία τον απέναντι τοίχο. Ποιος νοιάστηκε αν ζω ή αν πέθανα; Από ό,τι θυμάμαι ουδείς. Σκληρό μεν αλλά απόλυτα αληθινό. Έτσι, από εδώ και πέρα μονάχη μου! Άλλωστε ποτέ δεν είχα πρόβλημα να πάω μόνη μου θέατρο ή σινεμά ή για ένα καφέ. Μπορώ να συνεχίσω να το κάνω άνετα. Και να μην έχω να ανέχομαι την γκρίνια του καθενός.
Γιατί πάνω από όλα δεν θέλω να χάσω ποτέ ξανά το χαμόγελό μου. Μου φτάνει μια ολόκληρη περσινή χρονιά για όλη μου τη ζωή. Θέλω να είμαι το χαρωπό και γεμάτο ζωή πλάσμα που ήμουν κάποτε. Να πηγαίνω στο γυμναστήριο και να χορεύω στο διάδρομο αντί να αθλούμαι σκληρά ή να ξεχνιέμαι στο ποδήλατο, επειδή με έχει απορροφήσει το βιβλίο που διαβάζω ή να λουφάρω την ώρα των κοιλιακών και ας μείνω με λίγα κιλάκια επιπλέον. Να απολαμβάνω τις παιδικές ταινίες της Disney, σαν τη χθεσινοβραδινή, τις "Αριστογάτες". Να ακούω δυνατά τη μουσική που θέλω στο αυτοκίνητό μου και να χάνω τη στροφή για το ίδιο μου το σπίτι! Να παίζω με την Μπουρλού μου και να πίνω το καφεδάκι που μου έχει ψήσει η γειτόνισσά μου αργά και σπαστικά γι΄ αυτήν που πάντα ανυπομονεί να τον τελειώσω για να μου τον "πει", αν και πάντα καταλήγουμε να της λέω ότι την τύχη μου την είδα και το joker δεν πρόκειται ποτέ να το κερδίσω. Να προσπαθώ να μεγαλώσω μια ροδιά σε μια γλάστρα και μετά 2 μήνες αποτισιάς να τη βρίσκω θεόξερη και να με σκυλοβρίζω.
Δεν θέλω πολλά από αυτή τη ρημαδοζωή. Δεν διεκδικώ το παραμικρό, απλά γιατί έμαθα πως τίποτε δεν σου έρχεται και όσα ποθεί ο άνθρωπος αυτά και χάνει.
Όμως πιστεύω ακόμα στο καλό των ανθρώπων, ίσως γιατί κάνοντας τον απολογισμό μου συνειδητοποιώ πως οι άνθρωποι γύρω μου πάντα μου φέρθηκαν καλά. Και αυτό είναι μεγάλη τύχη και ταυτόχρονα η πιο θετική σκέψη που έχω κάνει τελευταία.
Και αν οι αποφάσεις ζωής παίρνονται συνήθως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, εγώ θεωρώ ότι μπορώ να πάρω τις δικές μου απόψε και να συνεχίσω να είμαι αυτό που πάντα ήμουν, ένα καλό και συμπαθητικό άτομο, τίποτε το ιδιαίτερο, κοντά τους όταν θα με χρειάζονται και μακριά τους όλο τον υπόλοιπο καιρό για το δικό μου το καλό!




Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Δεν είναι και γαμώ τους στίχους;

Είχα χρόνια πολλά να το ακούσω.
Καλύτερα και πιο σωστά, είχα πολύ καιρό να το ακούσω
δίνοντας προσοχή στους στίχους το.
Και άκουσα ό,τι πιο όμορφο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό!

Nothing you confess
could make me love you less
(Pretenders - Stand by you)

Χαίρομαι που το έκανα!