Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Όταν τρέχει το μυαλό ...

Είναι κάποιες φορές που το μυαλό μου τρέχει. Τότε που η δουλειά τελειώνει και οι αντιστάσεις μου πέφτουν. Τότε είναι ελεύθερο να σκεφτεί ό,τι θέλει. Ενεργεί αφ' εαυτού. Χωρίς να το θέλω, πλημμυρίζει με σκέψεις. Γυρίζει σε παρελθόντα χρόνο και αναπολεί.

Και το άτιμο δεν σκέφτεται παρά μόνο τα όμορφα πράγματα που έζησα έστω και αν αυτά κράτησαν μόνο μια στιγμή, αν σκεφτούμε πόσο σχετικό πράγμα είναι ο χρόνος. Σε αυτά γυρίζει και εκεί κολλάει. Εκεί σταματάει ο χρόνος και όλα είναι για μια απόλυτη στιγμή στο χρόνο τέλεια, απόλυτα σωστά και εναρμονισμένα. Σαν τότε να είχε μπει σε απόλυτη ισορροπία το σύμπαν.

Η προσωπική ευχαρίστηση η μέγιστη. Τα συναισθήματα να χτυπούν κόκκινο και οι αισθήσεις σε τέτοια εγρήγορση που δε σου επιτρέπουν σκέψεις. Λες και ξαφνικά τα πάντα τριγύρω να είχαν σταματήσει και εγώ, το άτομο εγώ, να ένιωθα πλήρως και να καταλάβαινα κάθε κύτταρο του σώματός μου, ακόμα και το πιο ασήμαντο. Όλα μα όλα τα καταλάβαινα εκτός του τι γινόταν στον κόσμο γύρω μου.

Τέτοια ευτυχία ομολογώ δεν έχω ξαναζήσει. Η απόλυτη ευτυχία του να αγαπάς και να αγαπιέσαι την ίδια στιγμή. Να νιώθεις και να μη θέλεις να σταματήσεις να νιώθεις. Σαν ξαφνικά το μυαλό να καθάρισε από όλες τις σκέψεις, ώστε να αφήσει το άτομο να νιώσει ...


Και ξάφνου το μυαλό μου αρνείται να συνεχίσει, μπλοκάρει και στέκεται στην καταστροφή. Σχίζεται στα δύο και τρομάζει. Πονάει μα δεν μπορεί να νιώσει τίποτε. Σαν δύο πυρηνικές κεφαλές μεγατόνων ξαφνικά να συγκρούστηκαν και να ισοπέδωσαν τα πάντα...

Μόνο θλίψη... απέραντη θλίψη που δεν μπορεί να εκτονωθεί ...

Δεν μπορώ να καταλάβω, ειλικρινά δεν μπορώ, τι κάνει τον άνθρωπο να τα διαλύει όλα. Ακόμα και απόψε, μισό μήνα μετά, με ανατριχιάζει το γεγονός. Γιατί τέτοια άσκοπη καταστροφή? Γιατί τόση αναίτια παρεξήγηση και τόσος πόνος?

Μακάρι, χίλιες φορές το έχω ευχηθεί, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω. θα τα άλλαζα όλα. Τον τρόπο μου, τη στάση μου, τα λόγια μου, όλα μα όλα. Τώρα ξέρω πως πρέπει να αφήνεις τον άλλον ελεύθερο! Η τραγική ειρωνία είναι πως το ξέρω τώρα μόνο που δεν μπορώ να κάνω τίποτε.

Μου φαίνεται αστείο, τρομαχτικά και σατανικά αστείο να το λέω αυτό για μένα, όταν όλη μου τη ζωή δεν είχα ζητήσει ποτέ τίποτε, δεν απαίτησα ποτέ από κανέναν και τίποτε, δεν καταπίεσα κανέναν. Ό,τι έχω, το έχω αποκτήσει με προσωπική θυσία και δουλειά. Πάντοτε πίστευα πως η ζωή δε σου χαρίζεται ούτε σου χαρίζει τίποτε. Δε σου υπόσχεται και δε σου χρωστάει τίποτε.

Μα όσο και να το συνειδητοποιώ αυτό δεν είναι πια στο χέρι μου τίποτε, μα τίποτε απολύτως!
Νιώθω σαν να έχω πιαστεί σε ένα δίχτυ- μήπως εγώ το ύφανα τελικά?- και δεν μπορώ πια να απελευθερωθώ.

θα ήθελα να ξανάβλεπα εκείνα τα μάτια, να ξανάβρισκα εκείνη την αγκαλιά ...
Τι θα έλεγα? Τι θα έκανα? Δεν ξέρω!
Μάλλον τίποτε!
Ακόμα και τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά- ας το πούμε αποστασιοποιημένη - ξέρω καλά πως πάλι θα αφηνόμουν. Τίποτε δε θα με ένοιαζε. Η ευτυχία αυτή με ξεπερνά και θα τη ζούσα και πάλι στο έπακρο.

Τελικά, η ευτυχία είναι σαν την άμμο που προσπαθείς ματαίως να κρατήσεις στις χούφτες σου. Δεν μπορείς όσο και να το θέλεις! Σου αρέσει, σε ζεσταίνει, σε κάνει χαρούμενο μα η άμμος δε θέλει να μείνει στα χέρια σου. θέλει να ξαναγίνει άμμος ...

Και όσο εγώ να μεγάλωσα την ευτυχία να κρατήσω δεν μπορώ! Και δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά. Δεν εξαρτάται πια από εμένα.

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

"Μια μέλισσα τον Αύγουστο"


θα προτιμούσα να μη μιλήσω καθόλου απόψε αλλά έχω παραμελήσει το blog μου τις τελευταίες μέρες.

Γενικά, οι βροχερές μέρες δεν είναι το καλύτερό μου. Είναι ό,τι χειρότερο. Μου χαλάνε περαιτέρω τη διάθεση και με κάνουν να σκέφτομαι μόνο τα άσχημα που μου έχουν συμβεί.

Τώρα τα παραλέω και λιγάκι. Κοιτώντας όμως άλλες ζωές ξέρω πως δε μου έχει συμβεί και τίποτε το τραγικό. Δεν μπορώ να πω πως είμαι δυσαρεστημένη από τη ζωή. Μόνο μερικές μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις, στενοχώριες που μου φαίνονται ανυπέρβλητες ενώ δεν είναι.

Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν μεγάλα ζόρια. θρηνούν για ανθρώπους που έχασαν, για σχέσεις που διαλύθηκαν, για αγάπες που χάθηκαν, για ζωές που ξεφτιλίστηκαν στο τίποτε ή από το τίποτε.

Και μέσα σε όλα αυτά αγώνας, αγώνας για τα πάντα. Να ζήσουμε, να επιβιώσουμε, να βγάλουμε χρήματα, να ικανοποιήσουμε ανάγκες και εγώ, να αγαπήσουμε μα κυρίως να αγαπηθούμε.

Προσωπικά, έχω κουραστεί. Δεν θέλω να αγωνιστώ πλέον για τίποτε. θεωρώ ότι είναι μάταιο. Η ζωή πάντα έχει τους δικούς της τρόπους να σου ανατρέπει τα πάντα. Και όλος σου ο αγώνας μοιάζει τότε αστείος, άνευ ουσίας, σχεδόν χωρίς βάση και λόγο ύπαρξης. Όλα για ένα "άδειο πουκάμισο"! Κι εσύ ένα τίποτε. Κάτι που απλά αναπνέει και υπάρχει, χωρίς αξία και χωρίς έλεγχο πάνω στη ζωή και στα συναισθήματά του. και όλα γύρω σου να τρέχουν και να σε τραβάνε. Πού;

Έβλεπα μια ταινία το απόγευμα με έναν τέτοιο τύπο, διχασμένο ανάμεσα στους φόβους του και τα θέλω του. Όλη του τη ζωή υπερίσχυε ο φοβητσιάρης εαυτός του. Τα θέλω του γίνονταν μικρά και πλήγωνε τους ανθρώπους γύρω του. Στην ουσία πλήγωνε τον ίδιο του τον εαυτό.
Χρειάστηκε "μια μέλισσα τον Αύγουστο" για να τον κάνει να ταξιδέψει στο μέσα του και να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από το φοβητσιάρη εαυτό του και να τολμήσει.

Ίσως είναι καιρός να "φρενάρω". Δεν ξέρω! Ίσως είναι καιρός να μην κάνω τίποτε. Πάλι δεν ξέρω! Το μόνο που ξέρω είναι πως πια έχω την έντονη ανάγκη να τα αλλάξω όλα. Αλλά πρώτα θέλω να χαθώ, να φύγω ...

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Τελικά είμαστε λίγο μικροί, μου φαίνεται, μπροστά στο μεγάλο της ζωής.

Πέρασα ένα σαββατοκύριακο βλέποντας οποιαδήποτε ταινία υπήρχε στην τηλεόραση αρκεί να χαρακτηριζόταν ως ρομαντική κομεντί. Δεν είχα και πολλή όρεξη ούτε την καλύτερη των διαθέσεων για να είμαι ειλικρινής. Ήθελα να δω κάτι ανώδυνο λοιπόν, τόσο ανώδυνο που και φάλαγγα να μου κάνετε σήμερα δεν μπορώ να σας πω με ακρίβεια τι είδα.

Όλες οι ταινίες ήταν σαχλές, με απλοϊκό έως ανύπαρκτο σενάριο. Είχαν όμως όλες τους έναν κοινό παρονομαστή. Όλες μα όλες είχαν happy end, που με έκανε να νιώθω ωραία, δεν μπορώ παρά να το ομολογήσω, στιγμιαία ικανοποιημένη για τη δικαίωση τόσων ερώτων.

Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στις ταινίες και στα βιβλία. Ποτέ στην πραγματική ζωή, αν και προσωπικά πολύ θα ήθελα να συνέβαινε κι εκεί.

Εκεί, στις ταινίες, όλα φτιάχνουν και ας έχουν ειπωθεί φριχτά πράγματα, ας έχουν προδοθεί αγάπες, φιλίες και άνθρωποι, ας έχουν απογοητευθεί όνειρα και προσδοκίες. Κανείς δε φοβάται κανέναν και μετά από μια σπαρακτική εξομολόγηση όλα γίνονται όπως πριν. And they lived happily ever after!

Πάντα μα πάντα το καλό νικά.
Για καθαρά εμπορικούς λόγους θα μου πεις αλλά νικά.

Στην πραγματική ζωή είσαι εσύ και οι πράξεις σου. Δεν έχεις το περιθώριο να διορθώσεις τίποτε. Κανείς δε συγχωρεί κανένα και κανείς δεν ξαναγυρίζει. Φιλίες και σχέσεις διαλύονται για πολύ πιο ασήμαντα πράγματα από όσα συμβαίνουν στις ταινίες.

Αν στην πραγματική ζωή τα "σκατώσεις", δεν υπάρχει περιθώριο για τίποτε μετά. Δεν μπορείς να πάρεις τίποτε πίσω όσο και αν το θέλεις. Και κανείς δεν είναι τόσο ψυχικά μεγαλοδύναμος και γενναιόδωρος ώστε να σε συγχωρέσει ή να μη σου κρατήσει κακία. Η πίκρα, η απογοήτευση και ο εγωισμός κυριαρχούν. Και τίποτε μα τίποτε δε φτιάχνει. Άσε δε που ό,τι και να κάνεις πια, μπορεί να "σκατώσει" περαιτέρω την κατάσταση. Λες και γίνεται να υπάρχει διαβάθμιση στο "σκάτωμα" !!!

Προσωπικά, θα ήθελα να ήταν όλα διαφορετικά. Διότι είμαστε άνθρωποι πάνω από όλα και κάνουμε λάθη. Δε μας αξίζει να υποφέρουμε εξαιτίας τους, ειδικά όταν είναι πολύ εύκολο να διορθωθούν όλα αυτά.

Τελικά είμαστε λίγο μικροί, μου φαίνεται, μπροστά στο μεγάλο της ζωής.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

Για τον ανιψιό μου


Σε μια γυάλινη θήκη είδα κάποτε - κάτι λίγο περισσότερο από 6 χρόνια πριν - ένα μαλλιαρό κατακόκκινο πιθηκάκι. Ήταν ο ανιψιός μου. Να σας πω την αλήθεια τον κοίταζα συνεχώς και μου φαινόταν απίθανα άσχημος. Δεν ήθελα να τον αγγίξω καθόλου.

Πολύ αργότερα και στο σπίτι του πια, καθισμένη στο χαλί σταυροπόδι, μου τον έδωσε αγκαλιά η αδερφή μου για να καάνει κάποια άλλη δουλειά κι έφυγε απο το δωμάτιο. την προειδοποίησα να μην αργήσει γιατί δεν ένιωθα άνετα με ένα τόσο πολύ μωρό μόνη μου.

Τον κρατούσα όμως και απλά τον κοίταζα. Ήταν πάντα μικροσκοπικός. Έδειχνε πολύ εύθραυστος αλλά τουλάχιστον δεν έκλαιγε. Στην ουσία δεν έκανε τίποτε το ιδιαίτερο ώστε να με κάνει να θυμάμαι τώρα, χρόνια μετά, εκείνη τη στιγμή.

Σκέφτηκα πόσα μωρά υπήρχαν την ίδια στιγμή με αυτόν σε όλο τον κόσμο, άλλα τυχερά και άλλα εντελώς άτυχα. Και ξαφνικά μέσα μου θύμωσα. θύμωσα με όλους αυτούς που κακοποιούν τέτοια πλασματάκια και πήρα την απόφαση να αγαπάω πάρα πολύ τούτο το μωράκι.
Και το έκανα! Γίναμε αυτοκόλλητοι. Στα χρόνια που ήρθαν παίζαμε μαζί, βλέπαμε αγκαλιά τηλεόραση, με έκανε να βαριέμαι μέχρι θανάτου τις ιστορίες που μου έλεγε όταν πια "λύθηκε η γλώσσα του" και άρχισε ασταμάτητα να μιλάει, με έβγαζε off στο πρώτο μισάωρο αλλά ποτέ μα ποτέ δεν του είπα να μην κατεβεί στο δικό μου σπίτι.

Ακόμα και τώρα γελάω με τον "χαχαρία" του - ένα παιχνίδι που του είχε φέρει ο Αη Βασίλης - και τα γουρλωτά του μάτια, όταν προσπαθούσε να με πείσει πως "τρώει" τα αυτοκινητάκια του.

Πώς να ξεχάσω τη "φάνελα" , τον Μόμπι Ντικ, που βλέπαμε στην τηλεόραση, ή εκείνο το απαίσιο Cartoon με τον Σφουγγαράκη. Έγερνα από τη βαρεμάρα και αυτός με τα χεράκια του μου γύριζε το κεφάλι να δω τι έκανε ο Τετραγωνοπαντελονής.

Την "παλιομύγα" που τον ακολούθησε από το εξοχικό του στην Κερατέα ως το σπίτι μας γιατί δεν ήθελε να είναι μόνη της, την σοβαρότητά του όταν έβλεπε στον υπολογιστή μου παλιές δικές του φωτογραφίες, τότε που ήταν πολύ μικρός, αναστενάζοντας και λέγοντας "ήμουν νέος τότε, ε θεία;"

Αυτό το παιδάκι που πάντα θα λατρεύω, τώρα ξεκινάει την πρώτη τάξη. Και έχει μια δασκάλα, μεγαλούλα σε ηλικία, που στον αγιασμό άπλωσε τα χέρια της σαν φτερούγες και αγκάλιασε όλα τα πρωτάκια της σαν κλωσσομάνα.

Δεν ξέρω τι να σου ευχηθώ, ανιψιέ μου, αληθινά δεν ξέρω. Τι θα ήταν καλύτερο για σένα με ξεπερνά. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι πάντα πολύ χαρούμενος!

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Ένα ευχαριστώ!

Σε σένα,
που με παρότρυνες τόσο καιρό να φτιάξω ένα Blog!
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς!

Χανιά


Δε θα ξεχάσω ποτέ το ταξίδι μου στα Χανιά.
Μια από τις ωραιότερες πόλεις που έχω δει.

Αλλά δεν ήταν τόσο το παλιό της παλιάς πόλης των Χανίων και του λιμανιού της που με κέρδισε όσο οι άνθρωποί της.

Αν και μόνη μου σε αυτό το ταξίδι δε με άφησαν να νιώσω τη μοναξιά μου. Όπου και να πήγαινα, ό,τι και να επισκεπτόμουν, όπου και να βρισκόμουν, πάντα κάποιος έβρισκε το χρόνο να μου μιλήσει, να κοντοσταθεί και να μου πει δυο κουβέντες.

Και φυσικά οι ρακιές! Πολλές ρακιές!Μα πάρα πολλές για έναν άνθρωπο που δεν πίνει.
Καφέ παράγγελνα, ερχόταν με τη ρακή του.
Ποτό ήθελα; Πρώτα έπρεπε να πιω μια ρακή με το σερβιτόρο ή τον ιδιοκτήτη/υπεύθυνο του μαγαζιού. Μιλάμε για πολλές ρακιές!

Και η ανθρωπιά τους είναι γεγονός. Δεν νοιάζονται για το παραμικρό, δεν ανησυχούν, δεν αγχώνονται, δεν προβληματίζονται. Ή τουλάχιστον ξέρουν τόσο μα τόσο καλά τη δουλειά τους ώστε να μπορούν άνετα να δείχνουν έτσι.

Σε ένα καφέ αποφάσισα να πληρώσω το σερβιτόρο την ώρα που μου τον έφερε, ώστε άμα θελήσω να φύγω βιαστικά να μην το ξεχάσω. Δε δέχτηκε τα χρήματα φυσικά. Χαμογελώντας μου είπε ...
"τι βιάζεσαι κοπελιά; ο ήλιος δεν έχει δύσει ακόμα !"
κι έφυγε για να ξαναέρθει με την καθιερωμένη ρακή.

Σε άλλο καφέ και ψαχουλεύοντας μέσα στη τσάντα μου για το πορτοφόλι μου, έβγαλα από λάθος τη θήκη των γυαλιών μου. Νόμιζα πως είχα ξεχάσει στο δωμάτιό μου το πορτοφόλι μου και το είπα στο σερβιτόρο ιδιαίτερα αγχωμένη. Δεν θορυβήθηκε καθόλου. Μου είπε απλά ...
"Δεν πειράζει! Την επόμενη φορά που θα έρθετε στα Χανιά! "

Αλλά όλους μα όλους τους ξεπέρασε ένας πιτσιρικάς σερβιτόρος.Έέπαιρνα τον πρωινό μου καφέ στο παλιό λιμάνι . Ήταν νωρίς το πρωί και στο καφέ ήμουν εγώ και άλλες 2 παρέες, ξένοι τουρίστες. Δυστυχώς εγώ ήμουν τρομερά στενοχωρημένη, τόσο που δεν ήθελα να βγάλω τα γυαλιά του ηλίου αν και ο ήλιος δεν ήταν ακόμα τόσο μα τόσο ενοχλητικός. Φέρνοντάς μου τον καφέ μου κοντοστάθηκε λέγοντάς μου να του πω αν χρειαστώ κάτι επιπλέον. Δεν χρειαζόμουν τίποτε επιπλέον. Σε λιγάκι ήρθε πάλι κοντά μου και μου είπε εμπιστευτικά ...
"δε χρειάζεται να στενοχωριέστε. Η θάλασσα τα ξεπλένει όλα!"

Και σας ρωτώ, ποιος θα το έλεγε αυτό εδώ στην Αθήνα;

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Πόσοι είστε Ολυμπιακοί;

Έγινε σε δημόσιο δημοτικό σχολείο - το δικό μου - χτες την πρώτη μέρα.
και είναι πέρα για πέρα αληθινό!

Σε μια τάξη Ε΄δημοτικού όπου υποτίθεται πως τα παιδιά είναι μεγάλα και πλέον καθόλου ψαρούκλες η δασκάλα τους, δηλ. εγώ, και για την καθαρή πλάκα του θέματος, τους ρωτάει ...

"Πόσοι είστε ολυμπιακοί εδώ μέσα;"

Φυσικό επακόλουθο - αναμενόμενο για τη δασκάλα που ΦΥΣΙΚΑ και ΔΕΝ υποστηρίζει την προαναφερθείσα ομάδα - να σηκώσει η μισή τάξη τα χέρια της.

Απογοήτευση στην ψυχή της! Πού πάει ο κόσμος; Τι έχει ο κόσμος και χαίρεται, πατέρα; Λοιπές και διάφορες φιλοσοφικές αναρωτήσεις που δεν επιδέχονται απάντηση, αναπτύχθηκαν στο μυαλό της δασκάλας.

Ένας πιτσιρίκος, στη συνέχεια, ρωτάει τη δασκάλα την ανάλογη ερώτηση για να πάρει την απάντηση πως μόνο μία ομάδα υπάρχει αυτή του Παναθηναϊκού! Στην επιμονή, δε του πιτσιρικά να αλλάξει η δασκάλα του ομάδα για να είναι με τους πρωταθλητές , η δασκάλα μισοαστεία μισοσοβαρά του απαντάει ...

"Πόσεχε τι λες, παδί μου! θα θέλεις βαθμούς στο τρίμηνο!"

Πολύ αργότερα και ενώ κυλούσε η μέρα με ξεχασμένο το επεισόδιο - για την ίδια μόνο - ξαναρωτάει η δασκάλα ...

"Τελικά πόσοι είστε οι ολυμπιακοί εδώ μέσα;"

... για να σηκώσει χέρι μόνο ένας !!!!!!!!!!

Λοιπές και διάφορες φιλοσοφικές αναρωτήσεις που δεν επιδέχονται απάντηση, αναπτύχθηκαν εκ νέου στο μυαλό της δύσμοιρης πλέον δασκάλας ...

"θα την παλέψω"

Σας έχει συμβεί συχνά πυκνά να αναρωτιέστε τι στο καλό - για να μην πω τίποτε άλλο βρίσκεται στο μυαλό σας ή τέλος πάντων στο μυαλό των άλλων?

Εμένα πάλι τώρα τελευταία αυτό είναι ένα θέμα που με απασχολεί πάρα πολύ.
Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το κατά πόσο γίνομαι καθαρή και αντιληπτή με σαφήνεια από το συνομιλητή μου. Μοιάζει σαν άλλα να λέω και άλλα να εννοώ. Μήπως τελικά το Αλτζχάιμερ δεν είναι και πολύ μακριά;

Ειδικά στα πιο σημαντικά πράγματα, στα πιο απλά αν θέλετε, δύσκολα γίνομαι κατανοητή.
Σαν να θέλω άλλα να πω και άλλα να βγαίνουν από το στόμα μου ή από το σώμα μου. Και αυτό γίνεται ανεξέλεγκτα χωρίς να συνειδητοποιώ τι κάνω ή τι λέω. Απλά γίνεται.

Ξέρετε πως η γλώσσα του σώματος δε βοηθάει και πολύ ειδικά όταν το μυαλό είναι σε πλήρη σύγχυση ή όταν θέλει από ντροπή ή από άγχος, από απειρία και ανασφάλεια να κρύψει ό,τι το δυσκολεύει.

Και θα ήταν όλα καλά, αν δεν υπήρχαν συνέπειες. Και μάλιστα σοβαρές.

Γιατί τι φταίει και ο άλλος που δε σε καταλαβαίνει?
θα μου πείτε τίποτε. Ας πρόσεχε!

Όμως είναι έτσι?
Ή μήπως απαιτούμε από τον άλλον περισσότερα από όσα μπορεί.
Και αφού αυτό το γνωρίζουμε, τότε γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να αναγνωρίσουμε αυτή μας την αδυναμία; Γιατί δεν προσπαθούμε περισσότερο;

Δεν ξέρω για σας, αναγνώστες μου, (τώρα μεταξύ μας αμφιβάλλω αν με διαβάζει και κανείς) αλλά εγώ τρελαίνομαι να μην μπορεί ο άλλος να καταλάβει πλήρως αυτό που θέλω να του πω. Είναι σαν να μιλώ σε τοίχο, σαν να χτυπάω πάνω σε τοίχο.

Και αυτό όσο να 'ναι δεν είναι καλό. Χάνεις ανθρώπους από κοντά σου ή τσακώνεσαι μαζί τους χωρίς σοβαρό λόγο, χωρίς κανείς από τους συνομιλούντες να έχει καταλάβει πραγματικά και με σιγουριά τι θέλει ο άλλος να του πει.

Γι' αυτό και τα περισσότερα συνέδρια δεν καταλήγουν πουθενά. Δεν είμαστε εξασκημένοι να ακούμε τον άλλον, δε δίνουμε σημασία στο τι ακούει ο άλλος, μόνο στο τι θέλουμε να πούμε εμείς.

Είναι και που στο μυαλό του καθενός από εμάς κυριαρχούν προιδέες, στερεότυπα, τόσο έντονα εντυπωμένα που από ένα σημείο κι έπειτα χάνεις το νόημα και κατακλύζεται ο εγκέφαλός σου από άσχετες ιδέες, εικόνες, απόψεις και σκέψεις που αν τις σκεφτείς πιο λογικά- αυτό πάντα συμβαίνει πολύ αργότερα - σιγουρεύεσαι για το πόσο ανόητα ήταν όλα αυτά που σκεφτόσουν. Αλλά μερικές φορές αν όχι πάντα είναι πια πολύ αργά να αλλάξεις ο,τιδήποτε.

Γιατί ειλικρινείς όντες ποιος από εμάς, τα ταπεινά αλλά τόσο υπερφίαλα ανθρωπάκια, έχουμε το ψυχικό σθένος να πάρουμε πίσω ό,τι κάναμε ή να παραδεχτούμε απλά και ανθρώπινα πως ήμασταν λάθος; Ποιος;

Αποτέλεσμα? Να χάνουμε ευκαιρίες ή να μη δίνουμε ευκαιρίες στον άλλον να μας αποδείξει πως τελικά δεν είναι ελέφαντας. Να αποξενωνόμαστε, να σηκώνουμε ακόμα πιο ψηλά τον τοίχο που πριν προσπαθούσαμε να ρίξουμε για να έρθουμε κοντά.

Μήπως κατά πολύ βάθος δε θέλουμε να γνωρίσουμε κανέναν πραγματικά? Γιατί αυτό σημαίνει πως θα δούμε τη δική του γύμνια μαζί με τη δική μας. Πως θα μας γνωρίσει και αυτός ουσιαστικά όπως κι εμείς και πως ίσως μας απορρίψει.

Και αυτό είναι που τελικά φοβόμαστε περισσότερο και "τελειώνουμε" καταστάσεις προτού αυτές δυσκολέψουν και μας φέρουν σε αδιέξοδο, αν μας φέρουν και ποτέ. Προεξοφλούμε αυτήν την κατάληξη αποδεικνύοντας το τρωτό της φύσης μας, την απαισιοδοξία μας, την αδυναμία μας, την κούρασή μας από τη ζωή, την απελπισία μας, το λίγο μας μπροστά στο μεγάλο και την ανικανότητά μας να παλέψουμε.

Και δεν είναι αυτό η πιο συνηθισμένη φράση μας? "θα την παλέψω" λέμε. Το κάνουμε όμως?

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Πολύ μπλα μπλα και ... ακόμα λίγο

Γεια σε όλους!

θα είναι ένα ιστολόγιο με ιστορίες για όλους.