Για τον ανιψιό μου

Σε μια γυάλινη θήκη είδα κάποτε - κάτι λίγο περισσότερο από 6 χρόνια πριν - ένα μαλλιαρό κατακόκκινο πιθηκάκι. Ήταν ο ανιψιός μου. Να σας πω την αλήθεια τον κοίταζα συνεχώς και μου φαινόταν απίθανα άσχημος. Δεν ήθελα να τον αγγίξω καθόλου.

Πολύ αργότερα και στο σπίτι του πια, καθισμένη στο χαλί σταυροπόδι, μου τον έδωσε αγκαλιά η αδερφή μου για να καάνει κάποια άλλη δουλειά κι έφυγε απο το δωμάτιο. την προειδοποίησα να μην αργήσει γιατί δεν ένιωθα άνετα με ένα τόσο πολύ μωρό μόνη μου.

Τον κρατούσα όμως και απλά τον κοίταζα. Ήταν πάντα μικροσκοπικός. Έδειχνε πολύ εύθραυστος αλλά τουλάχιστον δεν έκλαιγε. Στην ουσία δεν έκανε τίποτε το ιδιαίτερο ώστε να με κάνει να θυμάμαι τώρα, χρόνια μετά, εκείνη τη στιγμή.

Σκέφτηκα πόσα μωρά υπήρχαν την ίδια στιγμή με αυτόν σε όλο τον κόσμο, άλλα τυχερά και άλλα εντελώς άτυχα. Και ξαφνικά μέσα μου θύμωσα. θύμωσα με όλους αυτούς που κακοποιούν τέτοια πλασματάκια και πήρα την απόφαση να αγαπάω πάρα πολύ τούτο το μωράκι.
Και το έκανα! Γίναμε αυτοκόλλητοι. Στα χρόνια που ήρθαν παίζαμε μαζί, βλέπαμε αγκαλιά τηλεόραση, με έκανε να βαριέμαι μέχρι θανάτου τις ιστορίες που μου έλεγε όταν πια "λύθηκε η γλώσσα του" και άρχισε ασταμάτητα να μιλάει, με έβγαζε off στο πρώτο μισάωρο αλλά ποτέ μα ποτέ δεν του είπα να μην κατεβεί στο δικό μου σπίτι.

Ακόμα και τώρα γελάω με τον "χαχαρία" του - ένα παιχνίδι που του είχε φέρει ο Αη Βασίλης - και τα γουρλωτά του μάτια, όταν προσπαθούσε να με πείσει πως "τρώει" τα αυτοκινητάκια του.

Πώς να ξεχάσω τη "φάνελα" , τον Μόμπι Ντικ, που βλέπαμε στην τηλεόραση, ή εκείνο το απαίσιο Cartoon με τον Σφουγγαράκη. Έγερνα από τη βαρεμάρα και αυτός με τα χεράκια του μου γύριζε το κεφάλι να δω τι έκανε ο Τετραγωνοπαντελονής.

Την "παλιομύγα" που τον ακολούθησε από το εξοχικό του στην Κερατέα ως το σπίτι μας γιατί δεν ήθελε να είναι μόνη της, την σοβαρότητά του όταν έβλεπε στον υπολογιστή μου παλιές δικές του φωτογραφίες, τότε που ήταν πολύ μικρός, αναστενάζοντας και λέγοντας "ήμουν νέος τότε, ε θεία;"

Αυτό το παιδάκι που πάντα θα λατρεύω, τώρα ξεκινάει την πρώτη τάξη. Και έχει μια δασκάλα, μεγαλούλα σε ηλικία, που στον αγιασμό άπλωσε τα χέρια της σαν φτερούγες και αγκάλιασε όλα τα πρωτάκια της σαν κλωσσομάνα.

Δεν ξέρω τι να σου ευχηθώ, ανιψιέ μου, αληθινά δεν ξέρω. Τι θα ήταν καλύτερο για σένα με ξεπερνά. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι πάντα πολύ χαρούμενος!