Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

"θα την παλέψω"

Σας έχει συμβεί συχνά πυκνά να αναρωτιέστε τι στο καλό - για να μην πω τίποτε άλλο βρίσκεται στο μυαλό σας ή τέλος πάντων στο μυαλό των άλλων?

Εμένα πάλι τώρα τελευταία αυτό είναι ένα θέμα που με απασχολεί πάρα πολύ.
Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το κατά πόσο γίνομαι καθαρή και αντιληπτή με σαφήνεια από το συνομιλητή μου. Μοιάζει σαν άλλα να λέω και άλλα να εννοώ. Μήπως τελικά το Αλτζχάιμερ δεν είναι και πολύ μακριά;

Ειδικά στα πιο σημαντικά πράγματα, στα πιο απλά αν θέλετε, δύσκολα γίνομαι κατανοητή.
Σαν να θέλω άλλα να πω και άλλα να βγαίνουν από το στόμα μου ή από το σώμα μου. Και αυτό γίνεται ανεξέλεγκτα χωρίς να συνειδητοποιώ τι κάνω ή τι λέω. Απλά γίνεται.

Ξέρετε πως η γλώσσα του σώματος δε βοηθάει και πολύ ειδικά όταν το μυαλό είναι σε πλήρη σύγχυση ή όταν θέλει από ντροπή ή από άγχος, από απειρία και ανασφάλεια να κρύψει ό,τι το δυσκολεύει.

Και θα ήταν όλα καλά, αν δεν υπήρχαν συνέπειες. Και μάλιστα σοβαρές.

Γιατί τι φταίει και ο άλλος που δε σε καταλαβαίνει?
θα μου πείτε τίποτε. Ας πρόσεχε!

Όμως είναι έτσι?
Ή μήπως απαιτούμε από τον άλλον περισσότερα από όσα μπορεί.
Και αφού αυτό το γνωρίζουμε, τότε γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να αναγνωρίσουμε αυτή μας την αδυναμία; Γιατί δεν προσπαθούμε περισσότερο;

Δεν ξέρω για σας, αναγνώστες μου, (τώρα μεταξύ μας αμφιβάλλω αν με διαβάζει και κανείς) αλλά εγώ τρελαίνομαι να μην μπορεί ο άλλος να καταλάβει πλήρως αυτό που θέλω να του πω. Είναι σαν να μιλώ σε τοίχο, σαν να χτυπάω πάνω σε τοίχο.

Και αυτό όσο να 'ναι δεν είναι καλό. Χάνεις ανθρώπους από κοντά σου ή τσακώνεσαι μαζί τους χωρίς σοβαρό λόγο, χωρίς κανείς από τους συνομιλούντες να έχει καταλάβει πραγματικά και με σιγουριά τι θέλει ο άλλος να του πει.

Γι' αυτό και τα περισσότερα συνέδρια δεν καταλήγουν πουθενά. Δεν είμαστε εξασκημένοι να ακούμε τον άλλον, δε δίνουμε σημασία στο τι ακούει ο άλλος, μόνο στο τι θέλουμε να πούμε εμείς.

Είναι και που στο μυαλό του καθενός από εμάς κυριαρχούν προιδέες, στερεότυπα, τόσο έντονα εντυπωμένα που από ένα σημείο κι έπειτα χάνεις το νόημα και κατακλύζεται ο εγκέφαλός σου από άσχετες ιδέες, εικόνες, απόψεις και σκέψεις που αν τις σκεφτείς πιο λογικά- αυτό πάντα συμβαίνει πολύ αργότερα - σιγουρεύεσαι για το πόσο ανόητα ήταν όλα αυτά που σκεφτόσουν. Αλλά μερικές φορές αν όχι πάντα είναι πια πολύ αργά να αλλάξεις ο,τιδήποτε.

Γιατί ειλικρινείς όντες ποιος από εμάς, τα ταπεινά αλλά τόσο υπερφίαλα ανθρωπάκια, έχουμε το ψυχικό σθένος να πάρουμε πίσω ό,τι κάναμε ή να παραδεχτούμε απλά και ανθρώπινα πως ήμασταν λάθος; Ποιος;

Αποτέλεσμα? Να χάνουμε ευκαιρίες ή να μη δίνουμε ευκαιρίες στον άλλον να μας αποδείξει πως τελικά δεν είναι ελέφαντας. Να αποξενωνόμαστε, να σηκώνουμε ακόμα πιο ψηλά τον τοίχο που πριν προσπαθούσαμε να ρίξουμε για να έρθουμε κοντά.

Μήπως κατά πολύ βάθος δε θέλουμε να γνωρίσουμε κανέναν πραγματικά? Γιατί αυτό σημαίνει πως θα δούμε τη δική του γύμνια μαζί με τη δική μας. Πως θα μας γνωρίσει και αυτός ουσιαστικά όπως κι εμείς και πως ίσως μας απορρίψει.

Και αυτό είναι που τελικά φοβόμαστε περισσότερο και "τελειώνουμε" καταστάσεις προτού αυτές δυσκολέψουν και μας φέρουν σε αδιέξοδο, αν μας φέρουν και ποτέ. Προεξοφλούμε αυτήν την κατάληξη αποδεικνύοντας το τρωτό της φύσης μας, την απαισιοδοξία μας, την αδυναμία μας, την κούρασή μας από τη ζωή, την απελπισία μας, το λίγο μας μπροστά στο μεγάλο και την ανικανότητά μας να παλέψουμε.

Και δεν είναι αυτό η πιο συνηθισμένη φράση μας? "θα την παλέψω" λέμε. Το κάνουμε όμως?

Δεν υπάρχουν σχόλια: