Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Προς σκέψην ...

Διάβασα και αυτά ...

I love you and you love me
but sometimes we must let it be ...
Roy Orbinson - In the rear world (1989)


και από μία κινέζικη παροιμία/ ρητό ...

"Αυτό που σου αρέσει, σου αρέσει. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό!"

Καλό ε;

Το διάβασα κάπου εδώ μέσα ...

Θρησκευτικός σε λύκειο, αφού έχει δώσει τα θέματα για το πρόχειρο διαγώνισμα, ζωγραφίζει στον πίνακα ένα τεράστιο μάτι και λέει : " Παιδιά, αυτό είναι το μάτι του Θεού. Αν αντιγράψετε, ο Θεός θα το δει και θα σας τιμωρήσει. Εγώ πάω για καφέ τώρα ..."

Άψογος ε;

Βδομάδα κι αυτή!!!

Αει σιχτίρ! Αρρώστησα! Κι έλεγα πως φέτος θα τη γλιτώσω. Μακριά από σχολεία και τις ιώσεις των παιδιών, μαθητριούλα για άλλη μια φοράστη ζωή μου στο Μαράσλειο, πίστευα η ηλίθια πως θα τη γλιτώσω. Καλά, εγώ πάντα πολλά πίστευα, σε αυτό θα κόλλαγα, θα μου πέιτε...
Λες, ρε γαμώτο, να έχω τη νέα γρίπη? Από προχτές είμαι τα χάλια μου με καταρροή αλλά τίποτε άλλο. Ούτε πυρετός ούτε πόνους. Μόνο στενοχώρια και διάθεση για παραίτηση! Λες να μου είναι γραμμένο να πάω από τη νέα γρίπη; Σκασίλα μου, βέβαια! Δεν αφήνω τίποτε πίσω μου και σίγουρα δε θα λείψω από κανέναν. Αλλά από γρίπη! Δηλ. θα γίνω άλλο ένα στατιστικό δεδομένο. Αίσχος! Άσε, που δεν θέλω να ταλαιπωρούμαι. Ένας γρήγορος θάνατος θα ήταν ό,τι καλύτερο. Σιχαίνομαι να αρρωσταίνω. Κλουβιαίνει το μυαλό μου και φοβάμαι πως θα πεθάνω. Πού να είναι, άραγε, μια ψυχή που κάθε φορά που αρρώσταινα με διαβεβαίωνε με τον πιο απλό τρόπο ότι δεν πρόκειται να πάθω τίποτε γιατί αν πάθω κάτι, θα με σκότωνε ο ίδιος! Τι γέλιο έριχνα! Και πανούκλα να είχα δε με ένοιαζε πια! Ας είναι, όμως ...
Γενικά, σκατά βδομάδα ήταν! Κουράστηκα στα πήγαινε έλα, σχολή, μαθήματα ... Την Παρασκευή βγήκα από το σπίτι μου απλά και μόνο γιατί είχε τελειώσει το φαγητό της γάτας και σκεφτόμουν πως αν αρρωστήσω περισσότερο, δεν θα υπήρχε κανείς να κάνει έστω αυτή τη δουλειά. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να γράψω μια διαθήκη. Πλάκα πλάκα πρέπει να εξασφαλίσω μια καλή ζωή στην "κόρη" μου, αν τυχόν εγώ φύγω νωρίς.
Και μέσα σε όλα αυτά η καλή μου φίλη ξανάσπασε το πόδι που μόλις είχε αρχίσει να πηγαίνει καλά μετά τόσα χειρουργεία!!!Αυτό κι αν είναι από τα απίστευτα. Κόντεψα να μείνω την Τετάρτη το βράδυ που με πήρε τηλέφωνο από το νοσοκομείο. Δεν το πίστευα! Με τίποτε! Τόσα χειρουργεία, τόσος πόνος και προσπάθεια για να ξανασπάσει το ίδιο κόκκαλο στο ίδιο ακριβώς σημείο. Τι σκατά κάνει πια αυτός ο Θεός; Ουδέν έλεος!
Και φυσικά το χαρούμενο των ημερών. Παντού να ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια, όλων των ειδών και διαθέσεων. Και εγώ να οδηγώ και να τραγουδάω "πέφτει το χιόνι απαλά ..." Τελικά, δεν έχω αποφασίσει αν τις θέλω αυτές τις γιορτές! Είναι φρίκη για όλους όσοι δεν έχουν να γιορτάσουν τίποτε. Από την άλλη, όμως, η συναισθηματική φόρτιση ίσως και να είναι αναγκαία για να μας τραντάζει. Ας μην είναι όλα ίδια, ας μην τα σκεφτόμαστε όλα βαριά και άδικα, έστω και αν την επομένη των γιορτών η ζωή μας αποδείξει για ακόμα μια φορά πως έτσι είναι, όλα μαύρα κι άραχνα είναι, γιατί "έχουμε ξεχάσει την όψη των πατέρων μας" και γιατί " ο κόσμος έχει προχωρήσει παραπέρα" που λέει και ο τρελάρας - αν αυτός δεν είναι θεόμουρλος ή εντελώς σαλεμένος ... - Στίβεν Κιγκ.
Τι κάθομαι και τα σκέφτομαι; Ζωή είναι και θα περάσει! Έτσι, δεν έλεγε ο Αρκάς; Ή μήπως ήταν αιωνιότητα; Δεν θυμάμαι! Τελικά, δεν πάσχω από τη νέα γρίπη, μάλλον από αλτζχάιμερ!!