Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Έκθεση ιδεών :)))))))))))))))))

Ανάθεμα και αν με πάρει ο ύπνος πάλι απόψε.
Μετά από ενδελεχές διάβασμα περιοδικού εκλαικευμένης επιστημονικής γνώσης και προσπάθειας 1 ώρας να "τελειώσω" το "Scary Scavenger Hunt" με το γάτο Garfield στο Friv - ποιος είναι, ρε γαμώτο, ο συνδυασμός για το θησαυροφυλάκιο του παλιόγατου, οεοεοεο?- θυμήθηκα ότι σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στη σχολή και είπα να γράψω τις εντυπώσεις μου.
Χμμ! ....Χμμ!! ... το απόλυτο τίποτε!
"Σαν να μην πέρασε μια μέρα" που λέει και ο Δημητριάδης. Όλα ίδια και απαράλλαχτα. Θα ήμουν βεβαίως μεγάλη ψεύτρα αν έλεγα πως περίμενα ότι κάτι θα άλλαζε ...χε χε χε! Ξεκούραστα από το ραχάτι, τα μπάνια και τον καλοκαιρινό ήλιο πρόσωπα. Χαρούμενες φάτσες και μη. Τίποτε περισσότερο. Σε κάποια φάση απλά όλοι κοιτιόμαστε αμήχανα, αφού τα "ει!- οπ" και "καλή χρονιά" και "πού πήγες και πώς τα πέρασες" τέλειωσαν. Είχαμε όλοι ένα ξεχασμένο χαμόγελο λες και μόλις είχαμε βγει από τη "Μελωδία της ευτυχίας" ή μήπως απλά χαιρόμαστε βουβά που τους την κάναμε και φέτος και γλιτώσαμε την επιστροφή μας στα σχολεία λόγω της αναθεματισμένης τεχνητής κρίσης?
Ποιος να ξέρει; Ίσως πάλι και να νιώθουμε απλά λίγο έως πολύ "εκλεκτοί"!!!
Προσωπικά, είχα ανάμικτα συναισθήματα για το θέμα. Από τη μια χαίρομαι που για μία ακόμα χρονιά δεν θα είμαι σε σχολείο αλλά από την άλλη το ήθελα κιόλας γιατί βαριέμαι αυτό το τίποτε. Γενικά, βαριέμαι εύκολα και απογοητεύομαι οικτρά κυρίως από τον εαυτό μου! Με πόσα χρόνια ψυχοθεραπείας θα το ξεπεράσω άραγε?
Για μια μικρή στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να επιθυμεί όλη αυτή τη βλαχοκιτς κατάσταση του παπά να μουρμουράει και να καταβρέχει άνευ λόγου κι αιτίας παιδιά, δασκάλους και γονείς. Αυτόν τον αγιασμό, γενικά όχι μόνο το σχολικό, δεν τον κατάλαβα ποτέ. Σχολικό έτος χωρίς στραβές, μιζέρια, τσακωμούς και προβλήματα δεν έχω ζήσει ποτέ.
Και όσο σκέφτομαι το Δράκο να ισχυρίζεται ότι "στο δασκαλικό τομέα δεν υπάρχει διαφθορά". Σίγουρα, δεν τα "παίρνουμε" αλλά πόσες "μπηχτές" πέφτουν κάθε χρόνο, πόσα "αδειάσματα" γίνονται ανάμεσα στα μέλη λυκοφιλιών που αναπτύσσονται κατά κόρο μέσα στους διδασκαλικούς συλλόγους, πόσα παιδιά δεν αφήνουμε στραβάδια ή "καταστρέφουμε" λόγω άγνοιας ή/και κυρίως δασκαλικής βλακείας?
Τώρα εδώ θα μου πεις κολλάει ένα "αλλά την αγαπάω αυτή τη δουλειά" - "είμαι λειτουργός εγώ" - " πάντα στον αγώνα, στο μετερίζι" και λοιπές παπαριές !!!
Ας γυρίσω, λοιπόν, στο θέμα μου ... το Μαράσλειοοοοοοο ...
Ακόμα αναρωτιέμαι τι διάολο γυρεύω εγώ εκεί μέσα; Και πέρσι την ίδια απορία είχα. Μήπως η απάντηση είναι προφανής και εγώ αρνούμαι να τη δω; Μήπως η ερώτηση μου είναι ρητορική και δεν πρόκειται να απαντηθεί άμεσα; Μήπως τα έχω για πολλοστή φορά ¨σκατώσει" και δεν θέλω να το παραδεχτώ?Διότι τόση ζωγραφκή, σκιτσάρισμα και στιχογραφία σε μάθημα από ό,τι στου Χρηστάκη δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Κλείνω τα μάτια και μου έρχεται στο μυαλό η πολυκατοικία που έβλεπα από το παράθυρο τόσες ώρες. Μπρρρρρ!!! Τι έχω πάθει?
Διότι το 120% του εαυτού μου δεν το βλέπει να επιδιώκει θέση σε ειδικό σχολείο, τμήμα ένταξης και λοιπά. Αποκλείεται να τα βγάλω πέρα. Δεν έχω ιδέα από τίποτε. Από την άλλη γουστάρω να μαθαίνω, να αποκτώ γνώσεις αλλά δε νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να δουλέψει στην ειδική αγωγή.
Εχω την εντύπωση πως απλό νταουνάκι θα μου φέρουν, με 17 ψυχώσεις και άλλα τόσα σύνδρομα θα φύγει από τα χέρια μου το καημένο.
Από την άλλη θαυμάζω - μου πέφτουν τα σαγόνια από pure θαυμασμό και δέος - για αυτά τα άτομα στη σχολή που θα είναι ό,τι πρέπει για την ειδική αγωγή. Άραγε το ξέρουν? Αυτοσυνειδητοποιούνται? Ως προς την εικόνα που παρουσιάζουν σε μας τους υπολοίπους; Φοβούνται ή νιώθουν αρκετά ασφαλείς με όλα αυτά;
Τώρα που το σκέφτομαι, αν ποτέ δεχόμουν να δουλέψω με ειδικά παιδιά, θα ήθελα να γίνω σιωπηλός βοηθός για καναδυό χρόνια κοντά σε κάποιον που να ξέρει, το τσιράκι του. Και μετά να αποφασίσω αν θα έμενα ή θα άρχιζα τα ΧΑΝΑΧ για να συνέλθω :)))))))))))))))))))
Ας αποφασίσω αργότερα ... Δε χρειάζεται να παίρνω τη ζωή στα σοβαρά. Άλλωστε ούτε και αυτή με θεωρεί σοβαρό άτομο.
Για την ώρα ας επιχειρήσω τον αποψινό σούπερ άθλο να σηκώσω την Μπουρλού από την αγκαλιά μου και να την αποθέσω στο καλάθι της χωρίς φυσικά να την ξυπνήσω και χωρίς να νιώσω τα νύχια της στη σάρκα μου. Αυτό το γατί έπρεπε να το είχα πει Wolverine!

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

2 χρόνια μετά ...

Απλά επειδή είναι ο αγαπημένος μου Κότσιρας...
Απλά επειδή πρόσφατα τον απόλαυσα με το Μαχαιρίτσα σε συναυλία την πιο ζεστή και την πιο υγρή βραδιά τούτου του καλοκαιριού...
Απλά επειδή είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι...
Απλά επειδή ...

Δε λέει η νύχτα να χαράξει
μα η καρδιά μου θα σε ψάξει
μες του μυαλού μου τους κρυψώνες
εκεί που ζούνε οι αγάπες στους αιώνες.

Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι
πλάι σου δε θα 'μαι
κι όμως στο μυαλό μου θα γυρνάς.
Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι
θεέ μου, πώς φοβάμαι
μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς.

Θα 'θελα να 'ξερα πού να 'σαι
κι αν έχεις κάτι να θυμάσαι
και ψιθυρίζω μες το κρύο
τόση αγάπη δεν τελειώνει με ένα αντίο!!!

Ας είναι ...

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

My new blog

Είναι το www.katoapotonouranoola.blogspot.com

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Respect!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να ξανασμίγει ένα ζευγάρι.
Ας τσακώθηκαν για σημαντικό ή ασήμαντο λόγο...
Ας πέρασαν κάποιες μέρες χωριστά, απελπισμένοι, τρελαμένοι από τη δυστυχία τους, με μίζερη και κακόμοιρη διάθεση.
Το ότι ξαναβρίσκονται, γιατί απλά αγαπιούνται,γιατί θέλουν να είναι μαζί, γιατί ίσως δεν μπορούν ο ένας χωρίς τον άλλο είναι σημαντικό. Απλά γιατί μπορούν και συγχωρούν.
Respect!
Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν όλα είναι πάλι καλά. Ακόμα και για μένα που το βίωσα απόψε μέσα από την ευτυχία μιας πολύ καλής μου φίλης.
Είθε να είναι πάντα μαζί και αγαπημένοι.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Ένα ντοκυμαντέρ ... μια ταινία ...

Η ψυχή δεν ξεχνάει τελικά ποτέ.
Προσπαθεί μάταια το μυαλό αλλά αυτή δεν τα καταφέρνει. Και δεν είναι ότι δε σε αφήνει να προχωρήσεις με τη ζωή σου - γιατί η ζωή σε σέρνει μαζί της και αν έχεις έστω κι ένα δράμι μυαλό προσπαθείς να τη ζήσεις, λάθος ή σωστά δεν ξέρω, η προσπάθεια γίνεται πάντως - αλλά το ότι σου θυμίζει το πόσο βλάκας ή καλύτερα το πόσο μεγάλο χαιβάνι έχεις υπάρξει.
Χρειάζεται ένα απλό, άνευρο ντοκυμαντέρ με εικόνες από έναν τόπο που δεν πρόκειται ποτέ ξανά να επισκεφτείς ακριβώς γιατί δεν το αντέχεις ψυχολογικά, γιατί σε κάνει κομμάτια και μόνο η αναφορά στο όνομά του και γιατί σε τελική ανάλυση δε σου φταίει σε τίποτε ο άλλος ο άνθρωπος για τη δική σου και μόνο αδυναμία. Και όμως ... νάτος εκεί στα καρέ της οθόνης ολοζώντανος σαν να ήταν χθες που κι εσύ τον περπάταγες, που έζησες πάνω του, που στενοχωρέθηκες, που ένιωσες τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σου, που απογοητεύθηκες, που ξαναγύρισες για να ξορκίσεις φαντάσματα που στοίχειωσαν και καιροφυλακτούν ήρεμα ακόμα τόσο καιρό μετά στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Αρκεί μια πολύ αγαπημένη ταινία, για να θυμηθείς συζητήσεις και αυτήν σαν δώρο κατεβασμένη από το Διαδίκτυο, γιατί άρεσε σε σένα μόνο πάρα πολύ και ήθελε να στην προσφέρει.
Αρκεί μια συζήτηση, ένα αγαπημένο τραγούδι, μια φρασούλα ασήμαντη και τετριμμένη να σου θυμίζει ...
Πότε σταματάνε όλα αυτά;
Τι χρειάζεται για να τα περάσει κανείς στη λήθη; Να μη θυμάται, να μη νιώθει, να μην έχει αναμνήσεις ...
Τόση προσπάθεια να ζήσεις, να μάθεις τον εαυτό σου να ζει μονάχος και δεν φτάνει...
Γιατί δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην σκέφτομαι, που να μην αναρωτιέμαι για το πραγματικό γιατί, που να μην έχω λυπηθεί για τόσα κι άλλα τόσα.
Δεν έχει υπάρξει πρωινό που να ξύπνησα και να μην ευχήθηκα να μην το είχα κάνει.
Δεν υπάρχει τίποτε από όσα κάνω που να με ικανοποιεί, από το οποίο να αντλώ μια κάποια ευτυχία, που να χαμογελώ αβίαστα και να νιώθω γαλήνη, απλή χαρά ...
τίποτε ... τίποτε...

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Να 'σαι πάντοτε καλά!

Για δυο υπέροχα μάτια που μου έχουν λείψει. Να ' σαι πάντοτε καλά, ευτυχισμένος κάθε νέο χρόνο της ζωής σου, ικανοποιημένος με ό,τι κάνεις και χαρούμενος όπου και να είσαι.

'Οταν θα νιώσεις μοναξιά, όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο
θα ' χεις εμένα συντροφιά και θα σου δίνω εγώ κουράγιο

Όταν μαυρίζει ο ουρανός, όταν παγώνει η αγκαλιά σου
κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός, εγώ θα έρχομαι κοντά σου

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μη δω στα μάτια σου ούτε ένα δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι μάτια μου καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου

Αν σου ραγίζει την καρδιά κι αν μόνο θέλει να σ' αφήσει
πες της πως κάποιος μια φορά αληθινά σ' είχε αγαπήσει.

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μη δω στα μάτια σου ούτε ένα δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι μάτια μου καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου.
Γιάννης Κότσιρας



Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Ο "psycho" Μάνος Ξυδούς

Είχα την τύχη να τον δω χρόνια πριν όταν έπαιζε σε ένα μπαράκι μικρό στο Μενίδι με τους Πυξ Λαξ. Είχα την ευτυχία να τον απολαύσω 2-3 χρόνια πριν στο Λυκαβηττό στη συναυλία του Φιλ. Πλιάτσικα με πολλούς άλλους φίλους τους.
Στην πίσω σειρά από εμένα κάθονταν δύο παλικάρια, που τον θαύμαζαν επίσης. Θυμάμαι χαρατηρστικά πώς, όταν τέλειωσε το τραγούδι του - νομίζω πως ήταν το "Εσύ εκεί" - είπαν για αυτόν "Psycho, τελείως τρελαμένος, θεός!"
Και πράγματι αυτό ήταν. Ένα νεύρο πάνω στη σκηνή, απόλυτα δοσμένος στο ρυθμό και στη μουσική, να γέρνει αγκαλιαστός με το μικρόφωνο και την επόμενη στιγμή να χορεύει ρόκικα και να σε τρελαίνει, να νιώθεις να ηλεκτρίζεσαι από τον ερωτισμό που απέπνεε, να θέλεις να μην τελειώσει ποτέ, να μην φύγει από τη σκηνή, να μη σταματά να σε διεγείρει με την άγρια απαλοσύνη της φωνής του, να βλέπεις κάθε φλέβα να τσιτώνεται στο λαιμό του και να νομίζεις ότι δεν θα βγάλει το τραγούδι, πως θα εκραγεί και να θέλεις διακαώς να το κάνει για να σε πάρει μαζί του, να γίνεις κι εσύ αστρική σκόνη, αφού σίγουρα από κάτι τέτοιο πρέπει αυτός ο άνθρωπος να ήταν φτιαγμένος ...
Αντίο από όλους εμάς που πολύ θέλαμε να σου μοιάζουμε. Δεν το καταφέραμε. Μόνο κατιτίς λιγοστό μα τόσο ανείπωτα δυνατό μοιραζόμασταν μαζί σου! Όπου και να είσαι, συνέχισε να φτιάχνεισ μουσική. Ερχόμαστε σε λίγο κι εμείς να σε ξανακούσουμε ...