Ο "psycho" Μάνος Ξυδούς

Είχα την τύχη να τον δω χρόνια πριν όταν έπαιζε σε ένα μπαράκι μικρό στο Μενίδι με τους Πυξ Λαξ. Είχα την ευτυχία να τον απολαύσω 2-3 χρόνια πριν στο Λυκαβηττό στη συναυλία του Φιλ. Πλιάτσικα με πολλούς άλλους φίλους τους.
Στην πίσω σειρά από εμένα κάθονταν δύο παλικάρια, που τον θαύμαζαν επίσης. Θυμάμαι χαρατηρστικά πώς, όταν τέλειωσε το τραγούδι του - νομίζω πως ήταν το "Εσύ εκεί" - είπαν για αυτόν "Psycho, τελείως τρελαμένος, θεός!"
Και πράγματι αυτό ήταν. Ένα νεύρο πάνω στη σκηνή, απόλυτα δοσμένος στο ρυθμό και στη μουσική, να γέρνει αγκαλιαστός με το μικρόφωνο και την επόμενη στιγμή να χορεύει ρόκικα και να σε τρελαίνει, να νιώθεις να ηλεκτρίζεσαι από τον ερωτισμό που απέπνεε, να θέλεις να μην τελειώσει ποτέ, να μην φύγει από τη σκηνή, να μη σταματά να σε διεγείρει με την άγρια απαλοσύνη της φωνής του, να βλέπεις κάθε φλέβα να τσιτώνεται στο λαιμό του και να νομίζεις ότι δεν θα βγάλει το τραγούδι, πως θα εκραγεί και να θέλεις διακαώς να το κάνει για να σε πάρει μαζί του, να γίνεις κι εσύ αστρική σκόνη, αφού σίγουρα από κάτι τέτοιο πρέπει αυτός ο άνθρωπος να ήταν φτιαγμένος ...
Αντίο από όλους εμάς που πολύ θέλαμε να σου μοιάζουμε. Δεν το καταφέραμε. Μόνο κατιτίς λιγοστό μα τόσο ανείπωτα δυνατό μοιραζόμασταν μαζί σου! Όπου και να είσαι, συνέχισε να φτιάχνεισ μουσική. Ερχόμαστε σε λίγο κι εμείς να σε ξανακούσουμε ...