Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Τις προάλλες είχα βγει στη γειτονιά μου για περπάτημα. Είναι κάτι που συνηθίζω. Με χαλαρώνει, αν και όχι πάντα καθώς σκέφτομαι διάφορα όσο περπατάω και ίσως και να φορτώνω το μυαλό μου με περισσότερα τελικά. 'Αλλες πάλι φορές είμαι τόσο μα τόσο αδιάφορη ή και τόσο απορροφομένη στα δικά μου που το πιο πιθανό είναι να στουκάρω σε καμιά κολόνα ή να πέσω σε κάποια λακούβα. Όχι, ότι δεν το έχω πάθει!
Όπως και να έχει μου αρέσει πολύ να περπατάω.
Χτες όμως τυχαία βρέθηκα μπροστά σε κάτι που ακόμα κι εγώ η τόσο πια αδιάφορη, δεν μπορούσα να αγνοήσω.
Από την αντίθετη κατεύθυνση ερχόταν πεζός ένας μαύρος τυπάκος με το baseball καπελάκι του και ένα σάκο στον ώμο του. Ξαφνικά από μια πάροδο πετάχτηκαν 2 αστυνομικές μηχανές, τον κύκλωσαν και παρατάχθηκαν τριγύρω του με τέτοιο τρόπο που ακόμα και εγώ το χαιβάνι κατάλαβα πως οι 2 τον έλεγχαν - ένας τον έψαχνε και ο άλλος έλεγχε τα χαρτιά του - και οι άλλοι δύο αστυνομικοί απλά στέκονταν κοντά του ο ένας παρατηρώντας τον με το χέρι στο όπλο του και ο άλλος μάλλον προσέχοντας τη μία από τις δύο μηχανές που ήταν έτσι παρκαρισμένες ώστε να διαφεντεύουν τους δύο πιθανούς δρόμους διαφυγής.
Τυπικά, οι αστυνομικοί ήταν εντάξει. Ήρεμοι έκαναν τη δουλειά τους.
Όμως σε μας τους τριγύρω δεν ξέρω κάπως φαινόταν όλο αυτό. Σε μια χώρα τυπικά ειρηνική μου φάνηκε άσχημο το να σταματάνε κάποιον επειδή απλά είναι μαύρος έστω για εξακρίβωση στοιχείων.Κι ας ακούγονται τόσα για τους οικονομικούς μετανάστες, παράνομους και νόμιμους, σχετικά με την εγκληματικότητά τους.
Παρόλα αυτά εμένα μου φάνηκε σκληρό! Ντροπιαστικό, πολύ ταπεινωτικό για αυτόν τον άνθρωπο, που έπρεπε να δώσει λόγο για το ποιος είναι. Ούτε καν του επετράπη να ανοίξει μόνος του το σάκο του - πιθανώς για λόγους ασφαλείας.
Αν εκείνη την ώρα έκαναν έλεγχο σε μένα δεν θα μπορούσα να αποδείξω ποια είμαι. Είχα μαζί μου απλά το κινητό μου και τα κλειδιά του σπιτιού μου.
Το πώς θα ένιωθα σε μια τέτοια περίπτωση είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: