Όταν τρέχει το μυαλό ...

Είναι κάποιες φορές που το μυαλό μου τρέχει. Τότε που η δουλειά τελειώνει και οι αντιστάσεις μου πέφτουν. Τότε είναι ελεύθερο να σκεφτεί ό,τι θέλει. Ενεργεί αφ' εαυτού. Χωρίς να το θέλω, πλημμυρίζει με σκέψεις. Γυρίζει σε παρελθόντα χρόνο και αναπολεί.

Και το άτιμο δεν σκέφτεται παρά μόνο τα όμορφα πράγματα που έζησα έστω και αν αυτά κράτησαν μόνο μια στιγμή, αν σκεφτούμε πόσο σχετικό πράγμα είναι ο χρόνος. Σε αυτά γυρίζει και εκεί κολλάει. Εκεί σταματάει ο χρόνος και όλα είναι για μια απόλυτη στιγμή στο χρόνο τέλεια, απόλυτα σωστά και εναρμονισμένα. Σαν τότε να είχε μπει σε απόλυτη ισορροπία το σύμπαν.

Η προσωπική ευχαρίστηση η μέγιστη. Τα συναισθήματα να χτυπούν κόκκινο και οι αισθήσεις σε τέτοια εγρήγορση που δε σου επιτρέπουν σκέψεις. Λες και ξαφνικά τα πάντα τριγύρω να είχαν σταματήσει και εγώ, το άτομο εγώ, να ένιωθα πλήρως και να καταλάβαινα κάθε κύτταρο του σώματός μου, ακόμα και το πιο ασήμαντο. Όλα μα όλα τα καταλάβαινα εκτός του τι γινόταν στον κόσμο γύρω μου.

Τέτοια ευτυχία ομολογώ δεν έχω ξαναζήσει. Η απόλυτη ευτυχία του να αγαπάς και να αγαπιέσαι την ίδια στιγμή. Να νιώθεις και να μη θέλεις να σταματήσεις να νιώθεις. Σαν ξαφνικά το μυαλό να καθάρισε από όλες τις σκέψεις, ώστε να αφήσει το άτομο να νιώσει ...


Και ξάφνου το μυαλό μου αρνείται να συνεχίσει, μπλοκάρει και στέκεται στην καταστροφή. Σχίζεται στα δύο και τρομάζει. Πονάει μα δεν μπορεί να νιώσει τίποτε. Σαν δύο πυρηνικές κεφαλές μεγατόνων ξαφνικά να συγκρούστηκαν και να ισοπέδωσαν τα πάντα...

Μόνο θλίψη... απέραντη θλίψη που δεν μπορεί να εκτονωθεί ...

Δεν μπορώ να καταλάβω, ειλικρινά δεν μπορώ, τι κάνει τον άνθρωπο να τα διαλύει όλα. Ακόμα και απόψε, μισό μήνα μετά, με ανατριχιάζει το γεγονός. Γιατί τέτοια άσκοπη καταστροφή? Γιατί τόση αναίτια παρεξήγηση και τόσος πόνος?

Μακάρι, χίλιες φορές το έχω ευχηθεί, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω. θα τα άλλαζα όλα. Τον τρόπο μου, τη στάση μου, τα λόγια μου, όλα μα όλα. Τώρα ξέρω πως πρέπει να αφήνεις τον άλλον ελεύθερο! Η τραγική ειρωνία είναι πως το ξέρω τώρα μόνο που δεν μπορώ να κάνω τίποτε.

Μου φαίνεται αστείο, τρομαχτικά και σατανικά αστείο να το λέω αυτό για μένα, όταν όλη μου τη ζωή δεν είχα ζητήσει ποτέ τίποτε, δεν απαίτησα ποτέ από κανέναν και τίποτε, δεν καταπίεσα κανέναν. Ό,τι έχω, το έχω αποκτήσει με προσωπική θυσία και δουλειά. Πάντοτε πίστευα πως η ζωή δε σου χαρίζεται ούτε σου χαρίζει τίποτε. Δε σου υπόσχεται και δε σου χρωστάει τίποτε.

Μα όσο και να το συνειδητοποιώ αυτό δεν είναι πια στο χέρι μου τίποτε, μα τίποτε απολύτως!
Νιώθω σαν να έχω πιαστεί σε ένα δίχτυ- μήπως εγώ το ύφανα τελικά?- και δεν μπορώ πια να απελευθερωθώ.

θα ήθελα να ξανάβλεπα εκείνα τα μάτια, να ξανάβρισκα εκείνη την αγκαλιά ...
Τι θα έλεγα? Τι θα έκανα? Δεν ξέρω!
Μάλλον τίποτε!
Ακόμα και τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά- ας το πούμε αποστασιοποιημένη - ξέρω καλά πως πάλι θα αφηνόμουν. Τίποτε δε θα με ένοιαζε. Η ευτυχία αυτή με ξεπερνά και θα τη ζούσα και πάλι στο έπακρο.

Τελικά, η ευτυχία είναι σαν την άμμο που προσπαθείς ματαίως να κρατήσεις στις χούφτες σου. Δεν μπορείς όσο και να το θέλεις! Σου αρέσει, σε ζεσταίνει, σε κάνει χαρούμενο μα η άμμος δε θέλει να μείνει στα χέρια σου. θέλει να ξαναγίνει άμμος ...

Και όσο εγώ να μεγάλωσα την ευτυχία να κρατήσω δεν μπορώ! Και δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά. Δεν εξαρτάται πια από εμένα.