Πολύ μπλα μπλα και ... ακόμα λίγο: Η φωτεινή πλευρά της ζωής

Ό,τι αγάπησαν τα αυτιά μου ...

Rous - Εξαιρέσεις
Μύρωνας Στρατής - Πριν μας δει κανείς
Matisse - Today
Guicy Ferreri- Non ti scordar mai di me
Μύρωνας Στρατής - Πάνω από όλα
Stefanie Heinzmann - The unforgiven
Δημήτρης Κοργιαλάς - Το σ'αγαπώ
Beyonce - Halo
Nickelback - Gotta be somebody
Dan Wilson - Breathless
The killers - Human
Γ. Κότσιρας - Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
Reamon - Through the eyes of a child
Beyonce - If I were a boy
Μακρινά Ξαδέρφια - Η φωτεινή πλευρά της ζωής
Mor ve Otesi - Deli
Kid Rock - All summer long
Τρίφωνο - Να μ' αγαπάς
Αντριάννα Μπάμπαλη - Δες καθαρά
Onirama - Κλεψύδρα
Santana - Into the night
Pink - So what!
Christina Aquillera - it keeps getting better
Duffy - Stepping Stone
Lizz Wright - My heart
Cold Play - Viva la vida

Αγαπημένα βιβλία

Σκοτεινός τόπος - Τζίλιαν Φλιν Δεύτερο βιβλίο για μία εξαιρετική συγγρφέα. Αστυνομικό μυθιστόρημα που κινείται στα όρια με τα ψυχολογικά thrillers. Απίστευτα απλή έμπνευση, γρήγορο, φυσιολογικό ξετύλιγμα της πλοκής, απροσδόκητο τέλος που συ αφήνει την αίσθηση του αναπόφευκτου. Το κείμενο κυριολετικά ρουφιέται - το διάβασα σε μία μέρα, στον καναπέ μου αγκαλιά με τη γατα μου, τρώγοντας πρωινό, σε ανιαρό μαρασλειακό μάθημα, παντού - δεν μπορείς με τίποτε να το αφήσεις. Απόλαυση!!!
Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά - Στιγκ Λάρσον Το περίμενα πώς και πώς! Και καλά έκανα. Μία εξαιρετική συνέχεια του πρώτου βιβλίου. Απόλυτη κυριαρχία της ηρωίδας, μιας ασύμβατης, φαινομενικά απροσάρμοστης κοπέλας που όμως ξέρει πολύ καλά τι θέλει και πώς να το αποκτήσει. Εξαιρετική γραφή, μεστός λόγος, γρήγορη εξέλιξη της υπόθεσης μέσα από την οποία ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να θίξει το θέμα του trafficing στη Σουηδία αλλά και των ψυχιάτρων και των διαγνώσεων αυτών, τα ιδρύματα για την αποκατάσταση νέων με ψυχολογικάπροβλήματα. Αδημονώ να κυκλοφορήσει και το τρίτο μέρος της τριλογίας να δω πως θα ολοκληρωθεί, τι θα γίνει τελικά με τη Σαλάντερ αλλά και ποιο θα είναι το κοινωνικό θέμα που θα θίγει αυτή τη φορά ο συγγραφέας. Γιατί, όσο και ιδιόμορφο δίκαιο και αν έχει η Σαλάντερ, όσο και ασύμβατο είναι αυτό με την τρέχουσα γραμμή του "κάθε μορφή βίας είναι ανεπίτρεπτη", πιστεύω πως ο κόσμος μας χρειάζεται πολλές Σαλάντερ!!!
Το κορίτσι με το τατουάζ - Στιγκ Λάρσον Πρότκειται για το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Millenium. Είναι ένα αστυνομικό οικονομικό θρίλερ, εξαιρετικά γραμμένο. Πυκνό και μεστό, παρουσιάζει ενδιαφέρον γιατί ο ήρωας καλείται να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης μιας γυναίκας πριν 40 χρόνια. Αυτό μπορεί να μην εντυπωσιάζει και τόσο. Το βιβλίο όμως έχει δύο βασικούς ήρωες, τον δημοσιογράφο Μίκαελ και την προβληματική ερευνήτριά του, Σαλάντερ, που από μόνοι τους και μέσα από τους βίους τους και το ιδαίτερο του χαρακτήρα τους παρουσιάζουν σε μας τους πολύ μεσογειακούς τύπους μια βορεινή χώρα και έναν τρόπο ζωής και οργάνωσης κοινωνίας πολύ διαφορετικό. Ειλικρινά, περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω και τα υπόλοιπα 2 βιβλία της τριλογίας.
Τα αιχμηρά αντικείμενα – Τζίλιαν Φλιν Ίσως το καλύτερο βιβλίο που διάβασμα φέτος. Φέρει το χαρακτηρισμό του αστυνομικού μυθιστορήματος αλλά είναι στην ουσία ένα ψυχολογικό θρίλερ μέσα σε μια αστυνομική ιστορία. Μια αποτυχημένη δημοσιογράφος επιστρέφει στην πατρίδα της για να καλύψει το φόνο 2 μικρών κοριτσιών και τελικά προσπαθεί σε συνεργασία με τον ντετέκτιβ που έχει αναλάβει την υπόθεση να βρει τον ένοχο. Στην ουσία όμως παλεύει με τον εαυτό της και τα βαριά ψυχικά τραύματα που φέρει στην ψυχή της από την παιδική της ηλικία. Προβληματική και αποκλίνουσα συμπεριφορά η ίδια της η ύπαρξη δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, ούτε καν να διαχειριστεί τον εαυτό της, τις αντιδράσεις της, την εντελώς παλαβή μητέρα της και την υποκριτική συμπεριφορά της μικρής ετεροθαλούς της αδερφής. Όλα περιπλέκονται και όλα την καταπιέζουν. Γι’ αυτήν δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει φυγή. Και η λύτρωση είναι μακριά καθώς το τέλος του βιβλίου είναι ανατρεπτικό και για τον αναγνώστη αλλά και για την άθλια ζωή της ηρωίδας. Το βιβλίο έχει σύγχρονη γραφή, πολύ σωστό στήσιμο χαρακτήρων, ψαγμένους ψυχολογικά χαρακτήρες και ανατρεπτικό, σκληρό τέλος. Όχι happy end. Συγκλονίζει τον αναγνώστη με την ωμότητα της πραγματικότητας και του αφήνει μια αίσθηση ότι δεν μπορείς να περιμένεις όλα να φτιάξουν στη ζωή, ιδιαίτερα αν πρόκειται για τη ζωή ενός ασταθούς ψυχολογικά ατόμου, μόνο και μόνο επειδή αυτό είναι ο ήρωας, έστω κι αν γίνεται άκρως συμπαθής, στο βιβλίο.
Γόβες και γλυκές αμαρτίες – Joan Harris Πρόκειται για τη συνέχεια του «Καυτή σοκολάτα» που είχε γίνει ταινία με τον Depp και την Binoche. Η ηρωίδα Βιάν με τις 2 πλέον κόρες της και στο Παρίσι πια, δε θυμίζει σε τίποτε εκείνη την περήφανη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, ασυμβίβαστη και ετοιμοπόλεμη ιδιοκτήτρια σοκολατερί. Έχει πια φοβηθεί, το σύστημα μοιάζει να την έχει κατατροπώσει μιας και έχει πια 2 παιδιά να νοιαστεί χωρίς οικονομική ευμάρεια. Τα ταξίδια την έχουν κουράσει και θέλει πια να «τακτοποιηθεί» κάπου, κυρίως χάριν των παιδιών της. Φοβάται τους «καλούς» ανθρώπους, κείνους που με το πρόσχημα της αγαθοεργίας, του κοινωνικού καθήκοντος ξέρουν πιο καλά από αυτήν τι είναι το σωστό για τα παιδιά της και επιθυμούν να τη βοηθήσουν. Άλλωστε ποιος άλλος πιο ξεδιάντροπος τρόπος υπάρχει για να την εντάξουν στο δικό τους σύστημα, στο δικό τους κατεστημένο. Έρχεται λοιπόν μια σατανική γυναίκα που παίρνει τη ζωή της Βιάν στα χέρια της, σταδιακά, ύπουλα, με σκοπό να γίνει Βιάν στη θέση της Βιάν. Εκμεταλλεύεται την ανάγκη της για βοήθεια, γίνεται φίλη της, χρησιμοποιεί παλιά μαγικά ξόρκια των Αζτέκων, επηρεάζει τη μεγάλη της κόρη και σιγά σιγά προσπαθεί να της πάρει τη ζωή της, την κόρη της και τα πάντα. Και η Βιάν παλεύει, κυρίως για να αφυπνίσει το ελεύθερο ταξιδιάρικο πνεύμα της και να ξαναβρεί τον εαυτό της. Μου άρεσε όλο το βιβλίο, το διάβασα σχεδόν μονορούφι και στο τέλος έμεινα με τη γλύκα του. Όσο και να «πατώσει» ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να ξανασηκωθεί. Και τότε γίνεται και είναι πιο δυνατός, πιο ακέραιος, πιο σίγουρος για αυτό που είναι πρώτα από όλα, για αυτό που θέλει και αυτό που μπορεί να κάνει. Και όπως λέει και ο Κότσιρας «ό,τι θέλει ο άνθρωπος, καρδιά μου, το μπορεί». Μεγάλη αλήθεια!
Το σώμα – Stephenie MyersH συγγραφέας πολύ γνωστή και πολύ της μόδας μετά από εκείνη την καθαρή «αμερικανιά» που έγραψε, το «Λυκόφως». Σε αυτό το βιβλίο όμως, αποδεικνύει πόσο δυνατή συγγραφέας είναι και τι μεγάλο μυαλό και ταλέντο έχει. Πρωτότυπο σε σύλληψη σα βιβλίο, εντυπωσιακή πλοκή, αν και λίγο αργή για μένα την ανυπόμονη, και ωραίο τέλος ( σίγουρα θα γίνει ταινία και αυτό). Η ιστορία εξελίσσεται σε έναν μελλοντικό κόσμο όπου οι άνθρωποι έχουν δεχτεί ύπουλη επίθεση από εξωγήινα όντα, τα οποία εισέρχονται στο μυαλό τους και τους χρησιμοποιούν πλέον ως ξενιστές. Όμως τα όντα αυτά δεν είναι βάρβαρα. Είναι καθόλα προηγμένα, πολιτισμένα και άκακα. Υπάρχει παγκόσμια ειρήνη, τα πάντα γιατρεύονται με πολύ απλό και ανώδυνο τρόπο και δε χρειάζεσαι χρήμα για να αποκτήσεις τα απαραίτητα. Απλά μπαίνεις στο μαγαζί και τα παίρνεις. Υποχρέωσή σου είναι να συνεισφέρεις στο γενικό καλό, πχ. μαζεύοντας ας πούμε τα σκουπίδια. Έλα όμως που υπάρχουν και λίγοι άνθρωποι που αντιστέκονται σε αυτά τα όντα, που κρύβονται και φυτοζωούν κλέβοντας, παντελώς φοβισμένοι, ανίσχυροι και μόνοι. Δεν θέλουν να «χάσουν το μυαλό τους», δεν θέλουν κανένα παράσιτο μέσα στο κεφάλι τους. Μια τέτοια είναι και η Μέλανι που δυστυχώς συλλαμβάνεται και αναγκάζεται να μοιραστεί το μυαλό της με μια πολυταξιδεμένη «ψυχή» που όμως δεν μπορεί να την υποτάξει. Και τότε όλα ανατρέπονται, καθώς η Μέλανι έχει να προστατέψει τους αγαπημένους της και η «ψυχή» αναγκάζεται να τη βοηθήσει, φύσει άκακη καθώς είναι, γνωρίζοντας τον επικίνδυνο για αυτήν κόσμο των ανθρώπων, τον τόσο βίαιο για τη δική της φιλοσοφία. Ας μην σας πω όμως και το τέλος, όχι ε; Σαν αναγνώστης γοητεύτηκα από τους δύο κόσμους. Σκέφτηκα τι όμορφα που θα ήταν ο κόσμος μας με την κυριαρχία των «ψυχών»! Κανείς να μην πεινάει, να μην υποφέρει, να μην πεθαίνει από αρρώστιες, να μην αδικεί ή να μην αδικείται κλπ. Από την άλλη κανείς μας δεν μπορεί να δεχτεί ως αντάλλαγμα για αυτό την κατάκτηση του μυαλού μας, το να μπει η σκέψη μας σε μία φυλακή, να μην μπορεί να κινήσει ή να έχει τον πλήρη έλεγχο του σώματός του. Αυτό είναι ό,τι πιο απάνθρωπο. Και εκεί είναι και όλη η αξία του βιβλίου. Σε κάνει να νιώθεις την αγριότητα του ανθρώπου, τον βίαιο χαρακτήρα του, την ανταγωνιστικότητά του, τα πάθη, «το τεράστιο εύρος του καλού αλλά και του κακού που έχουμε μέσα μας». Συνειδητοποιώντας αυτό νιώθεις την αξία του να είσαι άνθρωπος, του να συμπεριφέρεσαι πολλές φορές με βάση το συναίσθημα και όχι τη λογική, του να δίνεις προτεραιότητα στο άτομο και όχι στο γενικό καλό, αν αυτό προτάσσει η ψυχή σου. Και τελικά να αλλάζεις, να μετανιώνεις ή όχι για πράγματα που έκανες ή δεν έκανες και να αλλάζεις. Κυρίως όμως να έχεις τη δύναμη να αγαπάς, να αγαπάς με όλη τη δύναμη της ψυχής σου. Και τίποτε να μην μπαίνει πάνω ή πριν από αυτό.
Τα αιχμηρά αντικείμενα – Τζίλιαν Φλιν Ίσως το καλύτερο βιβλίο που διάβασμα φέτος. Φέρει το χαρακτηρισμό του αστυνομικού μυθιστορήματος αλλά είναι στην ουσία ένα ψυχολογικό θρίλερ μέσα σε μια αστυνομική ιστορία. Μια αποτυχημένη δημοσιογράφος επιστρέφει στην πατρίδα της για να καλύψει το φόνο 2 μικρών κοριτσιών και τελικά προσπαθεί σε συνεργασία με τον ντετέκτιβ που έχει αναλάβει την υπόθεση να βρει τον ένοχο. Στην ουσία όμως παλεύει με τον εαυτό της και τα βαριά ψυχικά τραύματα που φέρει στην ψυχή της από την παιδική της ηλικία. Προβληματική και αποκλίνουσα συμπεριφορά η ίδια της η ύπαρξη δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, ούτε καν να διαχειριστεί τον εαυτό της, τις αντιδράσεις της, την εντελώς παλαβή μητέρα της και την υποκριτική συμπεριφορά της μικρής ετεροθαλούς της αδερφής. Όλα περιπλέκονται και όλα την καταπιέζουν. Γι’ αυτήν δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει φυγή. Και η λύτρωση είναι μακριά καθώς το τέλος του βιβλίου είναι ανατρεπτικό και για τον αναγνώστη αλλά και για την άθλια ζωή της ηρωίδας. Το βιβλίο έχει σύγχρονη γραφή, πολύ σωστό στήσιμο χαρακτήρων, ψαγμένους ψυχολογικά χαρακτήρες και ανατρεπτικό, σκληρό τέλος. Όχι happy end. Συγκλονίζει τον αναγνώστη με την ωμότητα της πραγματικότητας και του αφήνει μια αίσθηση ότι δεν μπορείς να περιμένεις όλα να φτιάξουν στη ζωή, ιδιαίτερα αν πρόκειται για τη ζωή ενός ασταθούς ψυχολογικά ατόμου, μόνο και μόνο επειδή αυτό είναι ο ήρωας, έστω κι αν γίνεται άκρως συμπαθής, στο βιβλίο.
Ο διάβολος δεν έχει φύλο - Joan Harris
Όνειρα δίπλα στη θάλασσα - Μπιορν Λάρσον

Είδα, διάβασα, άκουσα και εντυπωσιάστηκα!

Up in the air Καθαρή "αμερικανιά"!!! Την περίμενα καλύτερη δεδομένου ότι την έχει σκηνοθετήσει ο τύπος που σκηνοθέτησε το εκπληκτικό "Juno". Τέλως πάντων... Πέρασα ευχάριστα την ώρα μου, λίγα μου έμειναν από την ταινία με τα δήθεν σοβαρά μηνύματα που υποτίθεται θίγονται - πάντα εξ απαλών ονύχων. Όμως και κυρίως, σαν γυναίκα, "χάζευα" τον γοητευτικότατο George Clooney. Είναι θεός! Τι φάτσα! Υπέροχος! Γλύκας! Πόζες και γκριμάτσες, γέλιο και μειδίαμα τόσο φυσικά, αν και κατά βάθος ξέρουμε πόσο φτιαχτά μπορούν να είναι όλα αυτά ειδικά από έναν ντρα ηθοποιό που ξέρει πόσο όμορφος είναι.
Avatar Και ναι το είδα! Σε 3D προβολή. Για μένα ήταν πολυ κουραστική. Με ζάλιζε πολύ. Όμως η τανία είναι υπέροχη. Ευρηματική, πανέμορφα χρώματα, εκπληκτικά εφέ και ένας φανταστικός πλανήτης σκέτος παράδεισος. Ξενίζει λίγο, πολύ μπλε, άχαρα ψηλόλιγνα σώματα, ράστα μαλλιά, άξεστη και σκληρή στ' αυτιά μου η διάλεκτός τους - κάτι ανάεσα σε αφρικάνικη γλώσσα και αυτή των Ινδιάνων - λίγο προτογονισμός, λίγο οικολογικό με κάτι από μια φύση μαγεμένη , θα έλεγα, λίγο βαρύ κλίμα από μια μορφή θρησκοληψείας, πολλή πίστη σε θεικές ή μαγικές δυνάμεις. ολίγον τι από πάθη, ζήλεια, εντάσεις και μίσος και με μια ερωτική ιστορία κάπως αδύναμη και παρά τρίχα μελό. Παρόλα αυτά σε κερδίζει απλά γιατί είναι ενδιαφέρουσα. Ταινία που σίγουρα δεν θα ξαναδώ!
Whatever works Μια ταινία του Woody Allen. Πολλοί τον θεωρούν απλά ένα ελιτίστικο φαφλατά. Προσωπικά, δεν είμαι fan του. Είδα χτες βράδυ την ταινία του, επειδή παιζόταν σε ένα κοντινό σινεμά και δεν ήθελα να μείνω σπίτι μου και να αντιμετωπίσω άλλη μία κρίση κατάθλιψης. Η ταινία απλά υπέροχη! Γέλασα μέχρι δακρύων. Εύστοχο χιούμορ, εκπληκτικοί χαρακτήρες, απίστευτο σενάριο - φανερό το ότι το είχε γράψει 20 χρόνια πριν. Σου άφηνε μια αίσθηση από την μετα - χίπικη εποχή. Ο πρωταγωνιστής, ένας κουτσός - από αποτυχημένη προσπάθεια αυτκτονίας - γέρος, γκρινιάρης, μισάνθρωπος, απαισιόδοξος, φοβητσιάρης τόσο που παθαίνει κρίσεις πανικού και περνάει το τσίμπημα ενός κουνουπιού για μελάνωμα. Αυτός λοιπόν βρίσκει έξω από το σπίτι του μια πιτσιρίκα, που το έχει σκάσει από το σπίτι της, τη φιλοξενεί και όταν αυτή τον ερωτεύεται και αυτός τη συνηθίζει, την παντρεύεται. Στη συνέχεια έρχεται η πεθερά του, μια θρησκόληπτη, αλκοολική, απατημένη από τον άντρα της με την καλύτερή της φίλη γυναίκα. Και φυσικά, τα πράγματα για το παράδοξο ζευγάρι γίνονται τρελά και το τέλος της ταινίας είναι ανατρεπτικό αλλά happy για όλους. Αναμφισβήτητα, η πεθερά κερδίζει σαν χαρακτήρας. Εμένα, όμωςμου άρεσε η ευρηματική συνήθεια του πρωταγωνιστή να μιλάει σαν να συνδιαλέγεται με το κοινό, το οποίο μόνο αυτός μπορεί να δει. Αισιόδοξη ταινία; Δεν ξέρω! Πέραν του χιούμορ της, μου άφησε μια αίσθηση απαισιοξίας. Συμβαίνουν όλα αυτά, επειδή είναι απλά σινεμά ή η τύχη και η στιγμή είναι που καθορίζει τελικά τη ζωή μας; Μήπως η φιλοσοφία του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα "ό,τι κάτσει" είναι ο καλύτερος τρόπος για να διάγει κανείς τη ζωή του;
Η βασίλισσα της ομορφιάς Το επέλεξα τυχαία. Ένα εξαιρετικά απλό δραματικό θεατρικό έργο σε ένα θεατράκι, το Χυτήριο, που σε κερδίζει σαν χώρος. Άσε δε, που έχει και εύκολη πρόσβαση καθώς και πολλές επιλογές για ποτό after ή για ένα καφέ πριν την παράσταση. Πρόκειται για την προβληματική σχέση μίσους κι εξάρτησης ανάμεσα σε μια γριά στριμμένη μάνα και τη γεροντοκόρη της. Η γριά της καταστρέφει κάθε ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή της και να γίνει ευτυχισμένη, την ταπεινώνει και τη χρησιμοποιεί σαν δούλα μόνο και μόνο γιατί είναι απλά μια γριά και τρέμει το τι θα απογίνει αν και αυτό της το παιδί φτιάξει τη ζωή του και φύγει μακριά. Από την άλλη μεριά η κόρη, της οποίας η ψυχική κατάσταση κρέμεται από μία κλωστή, προσπαθεί, ελπίζει, βρίζει τη γριά, επιθυμεί το θάνατό της, φτιάχνει με το μυαλό της καταστάσεις όπου αυτή έχει την επιλογή γιατί πάνω από όλα θέλει να ζήσει. Το τέλος φυσικά αναμενόμενο και για τη γριά και για εκείνη. Βροχή, απισιοδοξία, παράνοια και μιζέρια κυριαρχούν στην παράσταση, που αξίζει να δει κανείς.
The taking of Pelham 123 Επίθεση στο συρμό Ο λόγος που πήγα να δω αυτή τhν ταινία ήταν φυσικά η παρουσία του Denzel Washington, που κυριολεκτικά λατρεύω. Ό,τι και να παίξει αυτός ο άνθρωπος, εγώ απλά θα τον θεωρώ καταπληκτικό. Άσε δε, που είναι και γαμώ τους άντρες! Η εν λόγω ταινία δεν ήταν τίποτε το τρομερό. Ένα remake μιας πιο παλιάς. Απλή υπόθεση, αμερικάνικα δοσμένη, καλοί διάλογοι και αναμενόμενο, ευπρόβλεπτο τέλος. Ο Travolta, στο ρόλο του κακού, τα κατάφερνε χωρίς όμως και να απογειώνει το ρόλο. Γενικά, όλοι έμοιαζαν μαγκωμένοι και «λίγοι», σαν να μην είχαν «διαβάσει» τους ρόλους τους. Ανεκμετάλλευτο το σατανικό και εντελώς psycho πρόσωπο και βλέμμα του Torturo, που εδώ έπαιζε έναν πολύ νορμάλ και politically correct τύπο. Αυτό που με ενθουσίασε στην ταινία ήταν όλα τα επιπλέον, πολύ κομπιουτερικά δοσμένη, σύγχρονη γρήγορη γραφή, φοβερές οι σκηνές δράσης, με καλύτερη όταν το περιπολικό με τα λεφτά και τους συνοδούς αστυνομικούς με τις μηχανές τρέχουν σαν παλαβοί για να προλάβουν να φέρουν τα χρήματα στην ώρα τους μέσα σε μία πηγμένη Νέα Υόρκη. Θεαματικές οι συγκρούσεις και οι πτώσεις των μοτοσικλετιστών με θεαματικότερη όλων αυτή του περιπολικού που εκτινάσσεται στον αέρα από νταλίκα, πέφτει από την υπερυψωμένη διάβαση και καταλήγει στην κάτω λεωφόρο, εντελώς διαλυμένη για να αποδιαλυθεί από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, κάνοντας τους υπεύθυνους να τραβάνε τα μαλλιά τους για το πώς θα καταφέρουν να φτάσουν τα λεφτά στον προορισμό τους και στην ώρα τους και το δήμαρχο της πόλης να αναρωτιέται «γιατί δεν στέλναμε ένα ελικόπτερο;» Κατά τα άλλα , απόλυτα προβλέψιμη αμερικανιά! Αν λοιπόν δεν έχετε τι να κάνετε, δείτε την ταινία! Τουλάχιστον θα περάσετε καλά αν και είμαι σίγουρη πως 1 μήνα μετά δεν θα τη θυμάστε καθόλου.
Public enemy Δημόσιος κίνδυνος Ο «Θεός» Johnny Depp!!! Και λέω αλήθεια! Η μπροστινή παρέα τον υποδέχτηκε με ένα απλά ποδοσφαιρικό προσκύνημα - ξέρετε τώρα αυτό με τα όλε και τα χέρια σε ανάταση να διαγράφουν μια πορεία από τον ουρανό στο έδαφος – όταν εμφανίστηκε στην οθόνη. Μιλάμε τώρα για έναν άνθρωπο που ό,τι και να του ζητήσεις να παίξει, όπως και να πρέπει να μεταμορφωθεί, το καταφέρνει. Γίνεται ο χαρακτήρας της ταινίας άψογα. Πάντα αναρωτιόμουν πόση προσωπική τρέλα (ή μήπως απλά είναι επαγγελματισμός στο έπακρο) χρειάζεται κανείς για να είναι έτσι; Πιστεύω στην προσωπική τρέλα. Άλλωστε πώς να εξηγήσει κανείς τα εντελώς τρελαμένα του Steven King !!! Ακόμα και σήμερα μεγάλη πια και δεν μπορώ να περάσω καμία ομίχλη χωρίς να ανατριχιάσω!!! Η ταινία καλή, εύπεπτη, καλογυρισμένη, με φοβερή αναπαράσταση της Αμερικής της εποχής του Χούβερ. Εξαιρετικά όλα δοσμένα. Εγώ τουλάχιστον ένιωθα ότι ήμουν εκεί. Σαν υπόθεση η ταινία δεν με ενθουσίασε, γιατί ποτέ δεν μου άρεσαν οι ταινίες με γκάνγκστερς και μαφία και το πώς κυνηγήθηκαν και πιάστηκαν από την αστυνομία. Και αυτό γιατί εγώ πάντα ήμουν με τους κακούς, ειδικά εκείνης της εποχής, της τόσο καταπιεσμένης. Μήπως μιλάω για το σήμερα και δεν το έχω καταλάβει; Δε μου άρεσε λοιπόν που πέθαιναν στο τέλος.
IlluminatiΤο είχα διαβάσει πολύ παλιά, μου είχε φανεί πολύ σκοτεινό, σκληρό και γεμάτο μυστήριο. Ακόμα θυμάμαι τον τρόμο μου – λέμε τώρα – με τον πρωταγωνιστή να σέρνεται με την καλή του σε υπόγειες στοές και κατακόμβες στο Βατικανό και με όλους τους άγιους ιερείς να θέλουν να τον σκοτώσουν ή να τον σταματήσουν. Θυμάμαι και την ανακούφισή μου στο τέλος που τα είχα καταφέρει να το διαβάσω και να δω τι είχε γίνει τελικά στο τέλος. Σαν ταινία ήταν πιο εύκολο, το ομολογώ. Πολύ γρήγορο, κατανοητό, με το σασπένς σε σωστές δόσεις, με εντυπωσιακά γυρίσματα σε μέρη του Βατικανό και με ηθική δικαίωση στο τέλος. Ξέρετε τώρα! Τώρα που όλα έχουν ασφαλιστεί, αποτραπεί, τιμωρηθεί και αποσαφηνιστεί, τώρα λοιπόν μπορεί να κοιμάται ήσυχος ο κόσμος μας. Πάντως μια πολύ καλή ταινία, ειδικά για DVD ή για θερινό σινεμά.
Entre les mursΚαθόμουν σε ένα παραλιακό καφέ – κυριολεκτικά μια προβλήτα πάνω από τη θάλασσα και χάζευα το σούρουπο εντελώς βαριεστημένη. Είχα πιει τον καφέ μου, είχα κάνει καναδυό τσιγαράκια, είχα σχεδόν ξεκοκαλίσει το Focus, είχα ζηλέψει αφόρητα το ζευγαράκι στο τραπέζι μπροστά μου και βαριόμουν χαρακτηριστικά. Αποφάσισα να πάρω τη μιζέρια μου και να φύγω. Νωρίς για να μαζευτώ στο σπίτι, μπήκα στο απέναντι σινεμά. Η αλήθεια είναι πως είχα ακούσει για την ταινία από διάφορους γνωστούς που την αποκαλούσαν διαμάντι, φοβερή, ταινία για να σκεφτείς κλπ. Είπα λοιπόν να το παίξω σινεφίλ και να τη δω. Βαρέθηκα μέχρι τα μπούνια. Μέχρι το διάλειμμα είχα ρίξει τα χασμουρητά της ζωής μου. Αφού μέχρι το τέλος της δεν είχα αποκοιμηθεί, μπορεί να θεωρηθεί ένας ακόμη προσωπικός θρίαμβος. Το θέμα της είναι η κακή παρεχόμενη δημόσια εκπαίδευση επιπέδου δικού μας λυκείου στη Γαλλία και σε ένα σχολείο, που υπήρχαν μαθητές από διάφορες κοινωνικές, φυλετικές, πολιτισμικές τάξεις. Πολυπολιτισμικό και πολυφυλετικό σχολείο. Για μένα, ως εκπαιδευτικό, δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον. Σαν να έβλεπα τα δικά μας ανάλογα προβλήματα στη δική μας παρόμοια δημόσια εκπαίδευση. Γι αυτό και τη βαρέθηκα μέχρι θανάτου. Βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να μπω στο σινεμά. Πρέπει όμως και να είμαι δίκαιη. Το καλό της ταινίας – αν και θα την έλεγα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ - ήταν ότι δεν έδινε καμία λύση, δεν υπήρχαν μεσσίες, ή χολιγουντιανές και παραμυθένιες λύσεις. Απλά παρουσίαζε το θέμα, όλες οι γνώμες και οι απόψεις αναφέρονταν. Έμενε λοιπόν στο θεατή να σκεφτεί τι είναι το σωστό και τι το λάθος. Και αν μπορεί κάποιος να υποστηρίξει τη σωστή ή λάθος θέση, να με φτύσει!
"Once" Έχω δει μόνο τη μισή ταινία αλλά μου άρεσε και το concept της και αυτό το καταπληκτικό κομμάτι. Είναι από ό,τι κατάλαβα μια απλή ιστορία αγάπης ανάμεσα σε ένα μουσικό του δρόμου - φαντάζομαι κάπου στην Ιρλανδία - και μιας οικονομικής μετανάστριας. Έχει μέσα μια σκηνή, όπου οι δύο πρωταγωνιστές είναι στο λεωφορείο και αυτός της εξηγεί για ποιο λόγο είναι μόνος του και τόσο πληγωμένος. Και της το εξηγεί παίζοντάς το στην κιθάρα του με εναλλαγή πολλών μουσικών ειδών. Πολύ έξυπνο τέχνασμα. Με έκανε να χαμογελάσω γλυκά. Γενικά, μια ταινία που σου φτιάχνει τη διάθεση. Θα προσπαθήσω να τη βρω σε dvd και να την απολαύσω ολόκληρη. Τώρα έχω κρατήσει τη γλύκα του πολύ απλού και όμορφου της ταινίας και δεν ξέρω τι γίνεται παρακάτω. Ανάθεμα τα ιδαίτερα και αυτόν που τα ανακάλυψε :))))))
"High Fidelity" Πρόκειται για μια ταινία του 2000. Είχα πολλά χρόνια να τη δω και την ξαναείδα χτες βράδυ. Την απόλαυσα. Ρούφηξα την ομορφιά της ως το μεδούλι και ειλικρινά μου έφτιαξε τη διάθεσή μου. Όαση σε μια τηλεόραση που δεν είναι άξια λόγου. Η ταινία είναι πολύ απλή στο concept της και συνάμα τόσο περίπλοκη αφού έχει να κάνει με τη συναισθηματική κρίση ενός νέου άντρα. Αφελής; Ίσως! Ανώριμος; Γιατί όχι! Ζει στην κοσμάρα του με πλήρη επίγνωση της αδυναμίας του να ξεφύγει απ΄ αυτήν; Μπορεί και όχι! Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για έναν ιδιαίτερα ευτυχισμένο άτομο που όπως όλα αυτά τα άτομα δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που τον κάνει ευτυχή και τυχερό σε αυτήν τη ζωή. Αποκτά πλήρη επίγνωση του ποιος είναι και τι δεν θέλει. Δυσκολεύεται λίγο στο τι θέλει και αυτό είναι που τον κάνει εξαιρετικά συμπαθή. Τουλάχιστον στα μάτια μου.
"Τα μυστικά της αποτυχίας μου" Μια θεατρική παράσταση για όσους θέλουν να σκέφτονται. Την είδα το καλοκαίρι μια εξαιρετικά ζεστή μέρα και ειλικρινά την απόλαυσα. Αναφέρεται στην εξιστόρηση της ζωής ενός απλού, πολύ συνηθισμένου ανθρώπου από την παιδική του ηλικία ως τη συναισθηματική του ωριμότητα δοσμένη με απόλυτο χιούμορ και τόσο έξυπνο λόγο και λιτή σκηνοθεσία που σε κάνει να νιώθεις ως θεατής τρωτός. Καθώς ξετυλίγεται η ιστορία αναγνωρίζεις κι εσύ κάπου εκεί μέσα το θλιβερό σου εαυτό. Μην την χάσετε!
Μια μέλισσα τον ΑύγουστοΤο είχα δει παλιά στο θέατρο ως θεατρική παράσταση και μου άρεσε. Το είδα σήμερα ως ταινία αλλαγμένο λιγάκι και μου άρεσε ξανά το ίδιο. Πρόκειται για την ταινία του Αθερίδη το "Μια μέλισσα τον Αύγουστο". Είναι μια κωμωδία που όμως δε μένει εκεί. Είναι η ιστορία ενός φοβητσιάρη ανθρώπου. Politically correct θα τον αποκαλούσαμε εγκλωβισμένο άνθρωπο. Προσπαθεί να χωρέσει σε όλα, να γίνει ο άνθρωπος που χωράει σε όλα, που είναι αρεστός σε όλους κυρίως για να μην πληγώσει κανέναν. Περισσότερο δε τον ίδιο του τον εαυτό. Και ζει μέσα στο άγχος και σε μια διαρκή σύγχυση. Ένα τσίμπημα από κάποια μέλισσα είναι αρκετό για να τον κάνει να αναθεωρήσει τα πάντα στη ζωή του. Μπροστά στο θάνατο - ήταν αλλεργικός - όλοι μας προσπαθούμε να τα φτιάξουμε όλα. να διορθώσουμε ό,τι μπορούμε αλλά και ό,τι μας αφήνουν οι άλλοι να διορθώσουμε. Έτσι και ο ήρωάς μας. Έρχεται αντιμέτωπος με το διχασμένο του εαυτό και καταφέρνει να τον βάλει στην άκρη, να τον αφήσει εκεί στην παραλία των τόσων πολλών καλοκαιρινών διακοπών να παγώσει και να πάψει πια να κατευθύνει τη ζωή του. Είναι πια ελεύθερος να επιλέξει μόνο αυτό που θέλει πραγματικά και τον γεμίζει. Παρόλο που φοβάται και είναι τόσο παγωμένη η θάλασσα αυτός τολμάει ...

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Η φωτεινή πλευρά της ζωής

Μα είναι ποτέ δυνατόν αν το βάζουμε κάτω; Ίσως ό,τι πιο χαρούμενο έχω δει και έχω ακούσει τώρα τελευταία.
Μακρινά ξαδέρφια - Η φωτεινή πλευρά της ζωής

Έτσι, γιατί πρέπει να έχουμε πάντα κάτι να μας φτιάχνει τη διάθεση!!!

1 σχόλιο:

soko είπε...: Καλόόό! Αν δεν έχεις τσεκάρει το πρωτότυπο αναζήτησέ το στο youtube "Monty Python - Always Look on the Bright Side of Life" πολύ γέλιο...; 19 Νοεμβρίου 2008 στις 1:02 μ.μ.