Το μόνο που πάντα ήθελα ήταν μια ήρεμη ζωή, χωρίς κόντρες και χωρίς να έρχομαι σε επαφή με ενοχλητικά για να μην πω αηδιαστικά άτομα.

Ε! Δεν το κατεφέρνω με τίποτε αυτό! Σαν να τους τραβάω πάνω μου.

Και όταν αυτά τα άτομα δεν είναι της επιλογής μου - πώς άλλωστε να ήταν; - αλλά βρίσκομαι κατ' ανάγκη στον ίδιο χώρο, και ειδικά στον επαγγελματικό, νιώθω σαν να ασφυκτιώ.

Μου παίρνουν το οξυγόνο μου,τη χαρά μου να ζω, με μιαίνουν με τη βρώμα τους, με την απανθρωπιά και τη συγκαλυμμένη κακία τους. Γιατί αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που υποτίθεται πως διαθέτει κάποια μόρφωση, κάποια εμπειρία ζωής να φέρεται ηλιθιωδώς και με τόση εμπάθεια για το συνάδελφό του.
Πρέπει ή να είναι βαθύτατα ηλίθιος ή απλά μέχρι το μεδούλι πορωμένα κακός.

Έτσι, λοιπόν, σήμερα ξαναθυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά , το "The quiet American" του Graham Green.

Σαν να ζωντάνεψε και πάλι μπροστά μου ο κεντρικός του ήρωας ολοζώντανος με όλα του τα χαρακτηριστικά ατόφια και ωμά. Σαν να το διάβαζα εκείνη τη στιγμή.

Είχα μπροστά μου ξανά τον ίδιο "ήσυχο" μα τόσο εγκληματικά επικίνδυνο άνθρωπο.
Ένα άτομο που δεν έχει να προσφέρει τίποτε παρά ατόφιο και στυγνό υπολογισμό, που "κλαίγεται" όλη την ώρα και για όλα, ζει σε αφόρητη μιζέρια που, επειδή ακριβώς δεν την αντέχει μόνος του/της, θέλει να την απαλύνει φέρνοντας σε μιζέρια και όσους δεν χωνεύει. Που συνεχώς θεωρεί πως θίγεται, που οργανώνεται σε κλίκες και σε λυκοφιλίες και πολεμά τι? Μάλλον τον ίδιο του/της εαυτό.

Με τόσες ανεπάρκειες και τόση ρηχότητα ψυχής αναλώνεται σε αψυχολόγητες ενέργειες νομίζει πως φέρνει σε δύσκολη θέση ανθρώπους που δεν του έχουν κάνει τίποτε και που στην ουσία ένα και μόνο ένα πράγμα θέλουν. Και αυτό είναι να μην έχουν οποιαδήποτε μορφή σχέσης μαζί του/της.

Και είναι ίσως αυτό ακριβώς που τον/την τρελαίνει, το ότι οι άλλοι δεν του/της δίνουν καμία σημασία, ότι φανερά του/της δείχνουν με τη στάση τους ότι τους αηδιάζει, τον/την περιφρονούν και επειδή δε θέλουν να "λερωθούν" από τη βρώμα που αναδίνει αδιαφορούν και απομακρύνονται.

Με ένα τέτοιο άτομο αναγκάζομαι να βρίσκομαι σε καθημερινή βάση κι εγώ. Ένα άτομο που έχει φυσικά, έντονο το φασιστικό στοιχείο της λογοκρισίας. Δεν πρέπει ποτέ και κανείς να τον/την αμφισβητήσει. Αλίμονό του έτσι και σηκώσει κάποιος κεφάλι! Μόνο να τον/την γλείφουν θέλει κι επιθυμεί.

Αν αυτό δε γίνεται, τότε φέρεται εκδικητικά. Λειτουργεί σαν το όρνιο, χτυπά και κατασπαράζει. Τώρα τι κερδίζει από αυτό, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Ίσως το εγώ του/της απλά να ικανοποιείται. Ίσως κάπου στο διεστραμμένο του/της μυαλό να νιώθει σημαντικός/ή. Μόνο αυτός/ή μετά από χρόνων ψυχοθεραπείας μπορεί να πει.


Και φυσικά ποτέ δε φέρει καμία ευθύνη. Άλλωστε υπάρχουν όλοι οι άλλοι τριγύρω του για να επωμιστούν τις δικές του/της ευθύνες. Αυτός/ή γιατί να νοιαστεί; Άλλωστε κατά την ταπεινή - πάντα - προσωπική του γνώμη είναι υπεράνω. Και αυτό δεν αμφισβητείται ε; Μην τρελαθούμε κιόλας!

Η ύπαρξη τέτοιων ανθρώπων με θυμώνει αφάνταστα. Δεν μπορώ να τους αντέξω με τίποτε. Δεν αντέχω τόση αηδία! Με πληγώνει!