Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο ...

Άκουγα ξανά τις προάλλες αυτό το τραγούδι, δηλ. το "οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο" από τους Πυξ Λαξ και αναρωτιόμουν ...
Αν όλα αυτά που λέει είναι σωστά, τότε εσύ πού πας;
Παύεις να αγαπάς; Σταματάς να νιώθεις; Ευνουχίζεσαι με κάποιο τρόπο; Τι απογίνεσαι;
Κι έπειτα τι? Περνάνε όλα στη λήθη; Όλα είναι απλά και μόνο μια καλή ή κακή ανάμνηση; Κάτι που δε σε πληγώνει πια; Που δεν το σκέφτεσαι? Που περνάει φευγαλέα από το μυαλό σου; Που στιγμιαία σε κάνει να "χάνεσαι" αλλά επανέρχεσαι αμέσως;
Τι είναι αυτό που κάνει τις αγάπες παλιές, ενώ λίγο καιρό πιο πριν ήταν έντονες και ζωντανές; Είναι τόσο πια εύκολο να διαγράφεις τόση αγάπη; Σαν να μην υπήρξε ποτέ; Σαν να μην ένιωσες ποτέ τίποτε;
Είναι τόσο διαχειρίσιμο από τον οργανισμό και την ψυχοσύνθεση κάποιου να μπορεί πλέον να μη νιώθει τίποτε; Να διατάζει τόσο εύκολα τον εαυτό του να σταματήσει να γυρίζει στην αγάπη του για να μην πονάει;
Πώς γίνεται να είναι τόσο εύκολο;
Και αν δεν είναι, τότε τι συμβαίνει; Λοβοτομείς τον εαυτό σου σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεσαι, να φαίνεσαι ή έστω να συμπεριφέρεσαι ψυχρά; Και πλέον πού είναι η δική σου ψυχή; Δε νιώθει πια; Περνάει η ανάγκη της σε δεύτερη μοίρα; Την νεκρώνεις χειρουργικά ώστε να μη νιώθει;
Και οι άνθρωποι γύρω σου; Νέοι και παλιοί γνώριμοι, φίλοι και μη, πώς σε βλέπουν; Τι διαβάζουν στο πρόσωπό σου; Τι τους επιτρέπεις εσύ να δουν σε σένα; Πώς σε αντιμετωπίζουν; Κρατιούνται μακριά σου αφήνοντάς σε στην ψυχρότητά σου;
Και ο τοίχος που έχεις χτίσει είναι διαπερατός; Και ποιοι τον περνούν; Εσύ; Περνάς απέναντι; Έχεις έστω τη διάθεση να περάσεις απέναντι; Τι φιλτράρεται και τι περνά στην πρωτόλεια μορφή του; Τι βλέπεις εσύ;
Σε ποιον καθρέφτη μπορείς να σταθείς και να σε δεις πραγματικά πέραν κάθε είδους συναισθηματισμό; Και όλο αυτό είναι αρραγές; Σπάει ποτέ; Καταστρέφεται; Γυρίζεις ποτέ σε αυτό που ήσουν πριν;
Αναρωτιέμαι πώς καταφέρνεις να συνεχίζεις να υπάρχεις; Ποιον λόγο βρίσκεις για να ζεις;
Κι εγώ γιατί τελικά δεν τα καταφέρνω με τίποτε;