Και πάλι εκεί ...

Είχα την τύχη να ξαναβρεθώ τούτα τα Χριστούγεννα σε μια από τις πιο αγαπημένες μου πόλεις, τα Χανιά. Δεν είχα ποτέ ξανά επισκεφθεί την πόλη χειμώνα καιρό. Δεν ήξερα τι θα βρω και τι θα αντικρίσω για να είμαι ειλικρινής.
Με υποδέχτηκε μια πόλη κατάκρυα, παγωμένη, σκοτεινή με κλειστά τα 2/3 των μαγαζιών της παλιάς της πόλης.
Η γοητεία της όμως εξακολουθούσε να υπάρχει. Πανέμορφη η παλιά πόλη στεκόταν αποκαλύπτοντας την παλαιότητα και τη όμορφη πλευρά της. Απαλλαγμένη από τουριστικές παγίδες, κράχτες, θόρυβο και πολυκοσμία ήταν μια πόλη του παρελθόντος.

Επέλεξα να μείνω μόνη μου ανήμερα των Χριστουγέννων και την περπάτησα από άκρη σε άκρη. Τα βήματά μου αντηχούσαν στο πλακόστρωτό της και η σκοτεινιά της με ωθούσε να αφήσω τα καλντερίμια της και να βγω στη θάλασσα. Η θάλασσα φουρτουνιασμένη, άγρια αλλά υπέροχα αναζωογονητική. Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμουν σε ένα παγκάκι κάπου στο Κουμ Καπί και χάζευα τη θάλασσα. Οι σκέψεις έντονες, όλα ίδια και ταυτόχρονα διαφορετικά. Έφυγα μόνο όταν συνειδητοποίησα ότι η αλμύρα της θάλασσας είχε καθίσει παντού πάνω μου ...

θεωρώ τυχερούς όσους μένουν μόνιμα εκεί, όσους έχουν τη δυνατότητα να τη βλέπουν καθημερινά. Εμένα δεν είναι σπίτι μου η Κρήτη και δε θα γίνει και ποτέ. Απλά ήμουν και θα είμαι μια ξένη που για λίγο έζησε στην αγκαλιά της πόλης αυτής και μαγεύτηκε απ' αυτήν.
Δεν μπόρεσα να μείνω πολύ αυτή τη φορά και ίσως τα βήματά μου δε με ξαναφέρουν κοντά της.

Αν όμως κάποιος διαβάζει αυτό το ιστολόγιο, ας πάει έστω μια φορά στη ζωή του εκεί. Ίσως οι δικές του Σειρήνες να τραγουδούν πιο γλυκά, πιο μαγευτικά και να καταφέρει να μείνει για πάντα εκεί. θα ήταν μεγάλη τύχη!