Χτες βράδυ ονειρεύτηκα...
Και ήταν πολύ όμορφα! Ένα όνειρο γλυκό, γεμάτο αγάπη και νοσταλγία. Ένα όνειρο όπου όλα ήταν στη θέση τους - αν και αυτό ακούγεται κάπως. Ναι, όλα μα όλα στη θέση τους, όπως τα ήθελα εγώ να είναι. Εγωιστικό ε? Τσου! Απέχει πολύ από αυτό.
Τόση ομορφιά, τόσο μα τόσο φωτεινό! Ζωντάνια, σαν χάδι, ζεστό και δροσερό. Σαν εκείνες τις ανοιξιάτικες λαμπρές μέρες, που ακόμα κι εγώ που μισώ τον ήλιο, χαίρομαι να είμαι έξω. Καταπληκτική ηρεμία, γαλήνη και μια αίσθηση ασφάλειας με την ψυχή μου όμως τόσο μα τόσο ανάλαφρη σαν να πέταγε ή μάλλον όχι ... όχι ... δεν ήταν αυτή η αίσθηση. Ήταν σαν να κοιμόμουν χωμένη σε ένα πουπουλένιο σύννεφο χαμογελαστή στον ύπνο μου. Και φυσικά, αυτός εκεί ... πάντα εκεί ... να τον νιώθω δίπλα μου και να ξέρω πως θα είναι εκεί και όταν ξυπνήσω. Τι όμορφο που ήταν, να πάρει!!!
Γιατί ήταν μόνο ένα όνειρο, ένα τόσο δα σύντομο όνειρο. Κανείς δεν ήταν εκεί όταν ξύπνησα. Ούτε καν η "κόρη μου", η Μπουρλού!!!
Τίποτε δεν ξεχνιέται και κανένας. Είναι κάτι που το έχω μάθει πια πολύ καλά. Και ας λένε πως με το χρόνο όλα αλλάζουν και χάνονται. Βλακείες!
Έρχονται ξανά και ξανά στις πιο απίθανες στιγμές μας ... όταν είμαστε κουρασμένοι, στενοχωρημένοι, όταν γελαμε, όταν διασκεδάζουμε, με μία ατάκα σε μία ταινία, με μια γκριμάτσα κάποιου αγνώστου, με την άμμο από την Αφρική, όταν κατεβάζουμε ένα τραγούδι, φτιάχνοντας ένα φαγητό, φορώντας ένα ρούχο που μας χαρίστηκε, παρακολουθώντας μια σειρά ... οπουδήποτε και με όποιο τρόπο υπάρχει. Κυρίως, όταν οι άμυνές μας είναι αδύναμες.
Είναι σωστό, όμως αυτό; Χμμμ ... δεν πρέπει να είναι. Ίσως το "ξεπερνώ μια κατάσταση" να μην είναι καθόλου μα καθόλου έτσι, ένα ξεπέρασμα, αλλά το να μάθεις να ζεις με όλα αυτά.
Να ξέρεις, ας πούμε, πως είσαι ικανή να κατεβάσεις ένα τραγούδι αλλά θα προτιμούσες χίλιες φορές να το λάβεις έτοιμο από τον φίλο/αγαπημένο σου, όχι γιατί βαριέσαι ή επειδή θα είναι πιο ασφαλές να το κάνει αυτός αλλά γιατί σου αρέσει να αφήνεσαι, να σε φροντίζουν έστω σε αυτό το μηδαμινό πραγματάκι. Σε ό,τι τέλως πάντων έχει ανάγκη ο καθένας μας ...
Αυτό δεν είναι τελικά που μας χαρίζει ομορφιά στη ζωή μας, γαλήνη στη ψυχή μας και δύναμη να βλέπουμε έστω και λίγότερο σκοτεινό αυτόν τον κόσμο;