Κοιτώντας το φεγγάρι ...

Πάντα μου άρεσε να κοιτώ το φεγγάρι, ειδικά όταν αυτό είναι γεμάτο και χαμηλά. Αναβιώνουν στο μυαλό μου όλα εκείνα τα παγανιστικά που κατά καιρούς έχω ακούσει και διαβάσει για αυτό. Μοιάζει ζωντανό, σαν να κρύβει μια μυστηριακή δύναμη ... και να σκεφτεί κανείς πως ξέρω πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ετερόφωτος δορυφόρος, τόσο δα μικρούλης και ασήμαντος μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος ή καλύτερα των συμπάντων όλων.
Κι όμως σε μένα πάντα φάνταζε ονειρικό. Ίσως γιατί όλοι μας ανεξάρτητα το πού κατοικούμε και ποιοι είμαστε βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι. Ίσως την ίδια στιγμή που εγώ σηκώνω τα μάτια και το ατενίζω, το ίδιο να κάνουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι και ζώα στον κόσμο. Και αυτό μας ενώνει, μας κάνει λιγότερο μοναχούς ...
Είναι, λοιπόν, κάτι που υπάρχει εκεί ψηλά, που δεν μπορώ να πιάσω, που ο καθένας μας το εκτιμά και διαφορετικά, άλλοι βλέποντάς το ρομαντικά, άλλοι επιστημονικά, άλλοι αστρολογικά και άνθρωποι σαν κι εμένα απλά σαν ένα φωτεινό στρόγγυλο πράγμα στον σκοτεινό ουρανό. Ειδικά όταν ο ουρανός δεν είναι καθαρός και έχει λίγα ή και πολλά γκρίζα ή μπαμπακένια σύννεφα μου αρέσει πιο πολύ. Παίρνει έναν ιδιαίτερο φωτισμό, χάνεται και εμφανίζεται πάλι και πάλι αλλά ξέρω πως είναι ορατό από όποιον μπει στον κόπο να του αφιερώσει μια ματιά, από όποιον διαθέτει το χρόνο να το θαυμάσει, από όποιον έχει κάποιο σοβαρό ή και ασόβαρο λόγο να το κοιτάει.
Ίσως κάποια μάτια να το κοιτούν και να αναρωτιούνται για πράγματα της ζωής τους, για το τι κάνουν οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή τους και αγαπήθηκαν ή όχι, λίγο ή και περισσότερο, που ξεχάστηκαν ή που δεν μπορούν να ξεχαστούν έστω και αν η φόρα της ζωής τους έχει πάρει μακριά, για γεγονότα που θέλησαν να αλλάξουν μα δεν μπόρεσαν, για λάθη που έγιναν ασυναίσθητα, για λόγια που ειπώθηκαν ελαφριά τη καρδία ή και επίτηδες, για τόσα όσα μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου ...
Μα πάνω από όλα το φεγγάρι έχει ένα φως, μια παγερή ομορφιά που σε καλεί να του μιλήσεις, ίσως γιατί έτσι προσπαθείς να το κάνεις λιγότερο μακρινό και περισσότερο φιλικό. Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω, γιατί τόσο μου αρέσει και γιατί τόσο με επηρεάζει. Από τη μ ια με κάνει και στενοχωριέμαι και από την άλλη σαν να θέλει να ακούσει και να φυλάξει κάθε μου επιθυμία, ευχή και μυστικό.
Αφήνομαι να του πω όσα δεν θα έλεγα ποτέ στο ξύπνιο μου εννοώντας τις φωτεινές ώρες της ημέρας - από εγωισμό; από ντροπή; από απογοήτευση; από πίκρα; επειδή δε μου είναι μπορετό; επειδή δε μου επιτρέπεται πια; επειδή δεν είναι αυτό το σωστό; επειδή όταν ξημερώνει πρέπει να προχωράω πάντα μπροστά;
Τι θα έλεγα το λοιπόν; Μόνο μια ευχή, από καρδιάς και καθόλα ειλικρινή. Να είσαι καλά! Όπου και να είσαι, ό,τι και να κάνεις, με όποιους και να είσαι, ακόμα και όταν κοιτάς ή όχι τον ίδιον ουρανό!