Κάνοντας τη φετινή αυτοκριτική μου ...

Καθόμουν απόψε το απόγευμα και προσπαθούσα να φέρω σε λογαριασμό όλο το χαρτομάνι με τη δουλειά των μαθητών μου στο περιβαλλοντικό πρόγραμμα που είχαμε φέτος. Ήθελα και θέλω να τους φτιάξω ένα αναμνηστικό όχι μόνο για να θυμούνται τη δουλειά τους αλλά και γιατί αφήνω αυτή την τάξη αλλά και αυτό το σχολείο ...
Είναι η πρώτη χρονιά φέτος που θεωρώ ότι δεν ήμουν εκεί για αυτά τα παιδιά. Ήμουν εντελώς διαδικαστική. Όχι, ότι δεν τα αγάπησα αλλά θεωρώ ότι ήμουν απόμακρη σε σχέση με άλλες χρονιές.
Τα δίδαξα σωστά, τα κατάλαβα εν μέρει και στάθηκα κοντά τους. Ένιωθα όμως πάντοτε πολύ κουρασμένη, απογοητευμένη και δεν υπήρχε μέρα αυτή τη χρονιά που να σηκώθηκα καλά και να είπα πως χαίρομαι που ζω και που ξύπνησα και σήμερα.
Θα με κατακεραυνώσει ο Θεός που το λέω αυτό αλλά εγώ έτσι ένιωθα και νιώθω ακόμα. Απλά δεν μπορούσα και δεν μπορώ!
Τα "κούτσικα", βέβαια, ήταν μια χαρά παιδάκια. Με το γέλιο τους, τη βλακεία τους, τα αστεία τους, τις κοτσάνες τους, τα ευτράπελά τους ... μόνο που ήταν μόνο δικά τους. Εγώ δε συμμετείχα σε αυτό. Ή μπορεί και να συμμετείχα αλλά όχι πραγματικά εγώ. Σαν να τα έβλεπε μια άλλη Χριστίνα.
Κάθε μέρα ένιωθα πως έβγαινα από το κορμί και την ψυχή μου και βρισκόμουν εκεί λειτουργώντας άψογα μεν αλλά χωρίς την ψυχή μου δε. Αυτή άλλωστε δεν ξέρω καν αν υπάρχει πια ή αν θα υπάρξει ποτέ ξανά. Παγωμένη ως το κόκκαλο! Τόσο που χρειάστηκε να συμβούν καναδυό περιστατικά φέτος για να με τραντάξουν ...
Το χειρότερο πριν 2 εβδομάδες, όταν έμαθα ότι το ραγισμένο κόκαλο στο πόδι ενός από τα παιδιά μου, του Στ., δε γινόταν καλά και οι γιατροί τον υποπτεύονταν για νεοπλασίες και πάλι.
Και λέω και πάλι γιατί μικρό αυτό το αγοράκι είχε εκδηλώσει καρκίνο και τράβηξε του Χριστού τα μαρτύρια. Σήμερα ζει χάρη στους γιατρούς και τη μάνα του.
Όταν μου το είπε η μάνα του, σωριάστηκα. Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ. Έφτασα στο σημείο να παρακαλάω εγώ η άπιστη το Θεό να έχει καλά όσους αγαπάω και ας μην τους βλέπω ή τους δω ποτέ ξανά στη ζωή μου. Δεν το άντεχα!
Έτρεμε η ψυχή μου για τον Στ. Είχε κολλήσει το μυαλό μου ότι το παιδί μπορεί να μη ζει μέχρι το Σεπτέμβρη και ότι του χρόνου σε αυτή την τάξη θα ήταν αδειανή μια θέση.
Βλέπεις, δε μου είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
Ευτυχώς, για το Στ. όλα πήγαν καλά. Οι πρώτες εξετάσεις του βγήκαν καθαρές. Αποκλείστηκε η περίπτωση νέου καρκίνου ή μετάστασης. Βέβαια, έχει να αντιμετωπίσει πολλά ακόμα αλλά όλα πια είναι χειρίσιμα.
Και γι' αυτό και μόνο είμαι ευγνώμων.
Οπότε ας στρώσω κ... κάτω να φτιάξω το αναμνηστικό!Έστω κι αν δεν πρόκειται να βάλω μέσα τίποτε προσωπικό, ούτε καν λίγα δικά μου λόγια. Ας με συγχωρήσουν φέτος όλοι αλλά δεν νιώθω ικανή να τους γράψω τίποτε.
Του χρόνου θα έχουν άλλη δασκάλα.