Η μέρα που δώσαμε τα απολυτήρια στο σχολείο ήταν μία από τις δυσκολότερες της ζωής μου. Και αυτό μάλλον λόγω της προσωπικής μου λάθος αντίληψης καθήκοντος. Μου κακοφάνηκε σε μεγάλο βαθμό - ώστε να με "πιάσει" το κεφάλι μου - το ότι δε θα συνεχίσω τα παιδιά μου στην Στ΄ τους τάξη. Νιώθω λες και τα εγκατέλειψα στο έλεός τους.
Αν και ξέρω πως θα είναι μια χαρά!
Αν και ξέρω πολύ καλά πως υπάρχουν εξαιρετικοί δάσκαλοι και ίσως είναι τυχερά και τα έχει κάποιος "ωραίος" δάσκαλος.
Αν και ξέρω πολύ καλά πως κι εγώ είμαι μια μετριότητα.
Αν και ξέρω πως δεν τους πρόσφερα και πολλά φέτος.
Αν και ξέρω πως θα είμαι πολύ καλύτερα στη μετεκπαίδευση για τα επόμενα 2 χρόνια.
Αν και ξέρω πως δεν ήταν η φετινή μία από τις καλύτερές μου χρονιές.
Αν και ξέρω πως από εδώ και πέρα ορκίστηκα να με φροντίζω πάνω από όλα και από όλους.
Αν και ξέρω πως επέλεξα σωστά.
Αν και ξέρω πως μερικές φορές - αν όχι όλες πλέον - πρέπει να κοιτάω τα δικά μου θέλω και να τα ικανοποιώ όσο μπορώ.
Ε! τότε γιατί - που να πάρει! - δε νιώθω καθόλου καλά;
Τι σκατά δασκάλα είμαι;
Τι σκατά άνθρωπος έχω γίνει πια;
Γιατί πάντα διαλέγω να φύγω από ένα σχολείο αφήνοντας πίσω μια Ε΄τάξη; ο-ε-ο!!!!
Και αυτό θα μπει λοιπόν στο σωρό με τα αναπάντητα "γιατί" που έχω σωρρεύσει κατά καιρούς πίσω μου. Ίσως γριά , ραμολιμέντο, να μπορέσω να τα απαντήσω όλα. Ως τότε ας κοιμούνται ύπνον ελαφρύ! Κουράστηκα πια να τα σκέφτομαι όλα. Καιρός είναι να μην ενδιαφέρομαι για τίποτε. Αν, φυσικά, μπορέσω να κάνω ποτέ κάτι τέτοιο ...
ζωδια
Πριν από 8 χρόνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου