Τελικά το πιο ατίθασο πράγμα στον άνθρωπο είναι η σκέψη του.

Άλλη μια πολύ δύσκολη βραδιά ...
Σαν να μη βγαίνει τούτο το καλοκαίρι ... Σάμπως βγήκε ο χειμώνας ή η άνοιξη - πλάκα κάνουμε ...
Να προσπαθείς ματαίως ...
Να μην μπορείς να "κλείσεις τη σκέψη σου σε ένα μαύρο κουτί" που λέει και το άσμα, αν και το θέλεις τόσο πολύ ...
Τελικά το πιο ατίθασο πράγμα στον άνθρωπο είναι η σκέψη του. Κατευθύνεται εν μέρει - δε λέω - αλλά και αυθαιρετεί η ίδια. Σε περιγελά και σου δηλώνει με αυθάδεια αλλά ευθαρσώς πως ό,τι και να κάνεις αυτή θα υπάρχει εκεί και θα σε πηγαίνει στις σκέψεις που αυτή επιλέγει άσχετα αν σε πονούν, αν σου θυμίζουν πράγματα που προσπαθείς να τα διατηρήσεις σε κάποια μικρή γωνιά του μυαλού σου, αν σου λείπουν πρόσωπα και καταστάσεις ...
Η σκέψη δεν ενδιαφέρεται για αυτό. Δεν επηρεάζεται από τίποτε. Είναι εκεί για να σου θυμίζει αυτά που πραγματικά έχουν αξία για σένα και που τα αγαπάς πολύ. Και ίσως έτσι πρέπει να είναι ...