Και ναι, έφυγα όπως ήθελα!

Φέτος συμπλήρωσα 6 χρόνια στο ίδιο σχολείο, μικρό σχολείο, αγροτικό θα λέγαμε. Για μένα ήταν 6 χρόνια καλά και κακά. Έκανα πολλά πράγματα με τα παιδιά που είχα και υπήρχαν στιγμές μεγάλης χαράς και απογοήτευσης.
Αποφάσισα φέτος ότι είναι πια καιρός να φύγω από εκεί. Δηλ. φεύγω αύριο. Αποχαιρετώ τους πάντες και φεύγω. Και είναι η πρώτη φορά που φεύγω όπως θέλω εγώ, χωρίς να αφήνω πίσω μου τίποτε, αν και πολύ θα ήθελα, για να είμαι ειλικρινής να συνέχιζα τα φετινά παιδιά μου στην έκτη τους τάξη.
Όμως δεν τα αγάπησα πολύ αυτά τα παιδιά, φέτος. Το λέω και ντρέπομαι. Όχι γιατί δεν άξιζαν σαν παιδιά, το αντίθετο μάλιστα. Εγώ δεν μπόρεσα. Παρόλα αυτά τα πόνεσα και δέθηκα μαζί τους πολύ. Λειτούργησα για άλλη μια χρονιά σαν την κλώσσα ή να πω καλύτερα σαν τη σκύλα, που τα προστάτευε αν τολμούσε κάποιος να μου τα πειράξει.
Όμως εγώ, βαθιά μέσα μου, δε νιώθω ότι τους πρόσφερα το 100% της αγάπης μου, της προσοχής μου ...
Δεν είναι εύκολο να το εξηγήσω. Είναι κάτι που μόνο αν είσαι δάσκαλος το νιώθεις.

Όπως και να έχει φεύγω πια από το σχολείο και όπως είπα και νωρίτερα φεύγω όπως θέλω εγώ, με μία καταπληκτική γιορτή όπου έμειναν όλοι ευχαριστημένοι. Κι εγώ το χάρηκα ιδιαίτερα. Όλα τους ήταν κατενθουσιασμένα και περήφανα που είχαν καταφέρει να τη φέρουν σε πέρας.
Κι ας ήταν ένα απλό αφιέρωμα στο Ρίτσο. Ήταν συγκινητικά τα τραγούδια και άρεσαν. Η περηφάνεια μου είναι μεγάλη, όπως κάθε φορά που πετυχαίνουμε να παρουσιάσουμε κάτι το διαφορετικό.
Έτσι, και ο αποχαιρετισμός με τα κούτσικα έγινε πιο εύκολος. Πάντα θα θυμούνται ότι έκαναν κάτι με τη δασκάλα τους της Ε΄ και εγώ φεύγω πιο ήσυχη, ότι δεν τα εγκαταλείπω.
Άλλωστε και η δικαιολογία ότι πέρασα στην μετεκπαίδευση των δασκάλων ήταν πολύ ισχυρή. Όλοι τους, παιδιά και γονείς, καταλαβαίνουν τη σημασία των περαιτέρω σπουδών.
Κι έτσι τώρα για μένα πραγματικά αλλάζουν όλα. Ας είναι μόνο για το καλύτερο!