Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Σήμερα

Βροχερή μέρα η σημερινή. Ατέλειωτη, σπαστική, ποτιστική βροχή. Ξύπνησα με βροχή, χουζούρεψα με βροχή, πήγα σούπερ μάρκετ για να αγοράσω φαγητό της "κόρης" μου με βροχή, γύρισα σπίτι με βροχή, έκανα τη νοικοκυρά με βροχή, έφαγα με βροχή, προσπάθησα να κοιμηθώ με βροχή, διάβασα λιγάκι με βροχή ώσπου βαρέθηκα!
Αμάν πια με τη βροχή!
Έφτιαξα καφέ, βαρύ σουρωτό, irish coffee με ένα κατιτίς από βανίλια. Τον ήπια αλλά η βροχή βροχή ...
Έκανα ένα μπάνιο, αφήνοντας το νερό να τρέξει πάνω στο πρόσωπό μου ώσπου δεν μπορούσα πια να πάρω ανάσα, σκουπίστηκα, ξεμπέρδεψα το μαλλί μου ...
Μου ερχόταν να ουρλιάξω από βαρεμάρα!
Έφτιαξα μια "φωλιά" στον καναπέ μου, τυλίχτηκα με μια φλις κουβερτούλα, άνοιξα διάπλατα την μπαλκονόπορτα αποφασισμένη ότι αφού δεν μπορώ να γλιτώσω από την αναθεματισμένη τη βροχή θα την απολαύσω. Και αυτό έκανα!
Άκουγα εν ηρεμία, στο σουρούπωμα της μέρας, το τσουρτσουρητό της, προσπάθησα να μυρίσω τη γης αλλά το μόνο που μου ερχόταν με το ελάχιστο αεράκι ήταν η μυρωδιά των καμμένων της Πεντέλης. Οπότε δεν έλεγε ...
Σηκώθηκα και αποφάσισα να βγω έξω βόλτα. Ντύθηκα γερά, δηλ. αυτό για μένα σημαίνει ότι φόρεσα ένα λεπτό αδιάβροχο με κουκούλα και περπάτησα. Εκείνη τη στιγμή ψιλοσταμάτησε λες και η βροχή μου έκανε τόπο να περάσω. Χάρη στην αφεντομουτσουνάδα μου. Ωραία ήταν, δε λέω!
Γυρίζοντας την έβγαλα με μια νέα κούπα καφέ στη βεράντα μου. Επιθυμούσα να είχα ένα εξοχικό με θέα στη θάλασσα από ψηλά, πανοραμικά. Είναι το όνειρό μου! Θα καθόμουν να αγναντεύω. Πάντα μου άρεσε η θάλασσα, ιδίως το χειμώνα, που είναι κυματισμένη και ασπρίζει ή μια τέτοια θλιβερή μέρα που είναι ήρεμη μεν αλλά γκρίζα και μουντή. Έχοντας διαβάσει και τόσα thrillers καταλαβαίνετε πού πάει το απαίσιο μυαλό μου! Α! ρε, King, πόσο διαβολεμένα παρανοικό κακό μας έχεις κάνει ...
Θυμάμαι παλιά που δούλευα στο Μαραθώνα, σχεδόν κάθε πρωί πηγαίνοντας για το σχολείο έκανα μια παράκαμψη και καθόμουν σε κάποιο παγκάκι στον παραλιακό δρόμο της Μάκρης μόνο και μόνο για να χαζέψω τη θάλασσα. Τότε δεν είχα καμία έγνοια στον κόσμο για να είμαι ειλικρινής. Απλά, χαιρόμουν να τη βλέπω.
Αλλά ακόμα και στενοχωρημένη η θάλασσα με ηρεμεί. Τα προηγούμενα Χριστούγεννα στα Χανιά ήταν μια μέρα όπως η σημερινή. Μόνο που δεν έβρεχε. Έκανε πολύ κρύο και ο ουρανός ήταν γκρίζος και βαρύς. Κι εκεί σε ένα παγκάκι καθισμένη, να εξέχει από το γιακά του μπουφάν μου μόνο μια μύτη και δυο μάτια - φαντάσου να εξείχε το αντίθετο ε? - τη χάζεψα μέχρι αποχαυνώσεως. Πήγαινε κι ερχόταν το κύμα και κάθε φορά που αποτραβιόταν έπαρνε και λίγο από τον καημό μου για να μου τον ξαναφέρει πετάγοντάς μου τον με ένα δυνατό πιτσίλισμα κάθε φορά που το κύμα ξαναερχόταν. Παρόλα αυτά, ήταν μια θάλασσα ζωντανή και όμορφη. Τι άλλο να θέλουν τα μάτια για να βλέπουν ...
Και φέτος το καλοκαίρι δε μου ελειψε. Την έβλεπα όλες της τις ώρες από τη βεράντα ενός εξοχικού στο Πόρτο Ράφτη. Ευτυχώς, η γειτόνισσά μου με άφηνε να κάθομαι όσες ώρες ήθελα, να την κοιτάζω, να σκέφτομαι ή να μην σκέφτομαι τίποτε, μιλώντας μου μόνο για τα απαραίτητα. Όλα έβρισκαν τη θέση τους και το χώρο τους όταν ήμουν εκεί. Τίποτε δεν έμοιαζε ασήμαντο εκτός από τη δική μου παρουσία εκεί.
Την παρατηρούσα, λοιπόν, και προσπαθούσα να δω την αναγλυφότητά της. Ξέρεις, πρόσφατα έμαθα πως η θάλασσα δεν είναι ίσια στην επιφάνειά της. Πως αν την απεικονίσεις σε έναν υπολογιστή θα τη δεις να καμπυλώνεται και να βυθίζεται σε διάφορα σημεία της. Και αυτό λόγω του υποθαλάσσιου ανάγλυφου και της βαρύτητας.
Άσχετο ε?
Ακόμα βρέχει ... κι εμένα με πονάει το αυτί μου για άλλη μια φορά!!!


Δεν υπάρχουν σχόλια: