Βολτάροντας στην Αθήνα ...

Δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο από μια βόλτα στο κέντρο της πόλης ένα σχεδόν καλοκαιρινό απόγευμα σαν και το σημερινό. Και λέγοντας κέντρο, πάντα εννοώ την περιοχή του Μοναστηρακίου και του Θησείου.
Εύκολη η πρόσβαση πλέον με το μετρό, ντάλα ο χαμηλός απογευματινός ήλιος να σε χτυπάει ανελέητα και να σε ιδρώνει, να τυφλώνει τα μάτια σου ακόμα και πίσω από την προστασία των γυαλιών σου. Εγώ όμως εκεί! Να επιμένω μαζί με εκατοντάδες άλλους Αθηναίους να σουλατσάρω πέρα δώθε το εμπορικό κέντρο, χωρίς να έχω κάτι το ιδιαίτερο στο μυαλό μου να αγοράσω. Απλά για χάζεμα, βόλτα και περπάτημα ...
Και μετά από ικανή ώρα να αναρωτιέμαι μήπως κάτι δεν πάει καλά με μένα, μήπως είμαι μία ηλίθια μαζόχα Αθηναία, που δεν μπορεί να περάσει αλλιώς το απόγευμά της και συνωστίζεται άνευ λόγου κι αιτίας στο αποπνικτικό και υγρό κλεινόν άστυ!
Σίγουρα όλα τα παραπάνω ισχύουν.
Όμως σαν φτάσω στα πλακόστρωτα δρομάκια στο Μοναστηράκι με τις τουριστικές παγίδες, τα αέναα στοιβαγμένα χίπικα σανδάλια και τα παντός τύπου και μεγέθους τσολιαδάκια, ανασαίνω. Ίδια κι απαράλλαχτα από τότε που ήμουν μικρή και με έσερνε γκρινιάζοντας η μάνα μου για τα καθιερωμένα οικογενειακά ψώνια στις εκπτώσεις. Τι decadence ήταν αυτό τότε! Το θυμάμαι με τρόμο.
Όμως, τώρα μου αρέσει εκεί. Ένα στρίψιμο αριστερά και μπορείς να πιεις τον καφέ σου στους Αέρηδες στην Πλάκα, να βολτάρεις δίπλα στα αρχαία μνημεία, να χαζολογήσεις τους τουρίστες χωρίς σκοπό. Ούτε καν αυτοί δεν έχουν αλλάξει με τα χρόνια :))))))))))))
Λίγο παρακάτω και χωμένη πια βαθιά μέσα στο Γιουσουρούμ δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθώ να χαζεύω μπιχλιμπίδια ή και βεβαιότατα πολύ όμορφα πράγματα, κομπολόγια και χάντρες, φτηνά δίπλα σε πανάκριβα κοσμήματα, αρώματα και μπαχαρικά, παραδοσιακά τάβλια και τουριστικά μπλουζάκια - it's all greek to me!- παλιά πράγματα, άχρηστα ή και μεταποιήσιμα, αν βρεθούν στα κατάλληλα καλλιτεχνικά και/ή μαστορικά χέρια, βιβλία σχεδόν διαλυμένα από το χρόνο και τη χρήση, προσφορές και παζάρια με/από το μαύρο πωλητή, που έχει απλώσει την πραμάτεια του σε ένα βρωμερό σεντόνι πάνω στις πλάκες του δρόμου.
Ποτέ δεν κατάφερα να πάω με παρέα στο Μοναστηράκι. Κάποτε είχα σκοπό να κάνω αυτή τη βόλτα με κάποιο πολύ αγαημένο πρόσωπο για να δει με τα δικά μου μάτια και με την αγάπη μου αυτό το κομμάτι της Αθήνας. Δεν το καταφέραμε ποτέ.
Ας είναι ...
Έτσι, παραμένει για μένα μία από τις πιο αγαπημένες μοναχικές μου βόλτες, μια προσωπική ιδιαίτερη απόλαυση που δεν μπορω και δεν έχω - η αλήθεια είναι αυτή - τη διάθεση να τη μοιραστώ με κανέναν. Σαν άνθρωπος, σαβουρολάτρης και με ρομαντική ψυχή, θέλω να είναι αυτή η βόλτα ολόδική μου.
Και σαν πέσει ο ήλιος, να κάτσω σε ένα από τα τραπεζάκια στο πλακόστρωτο πίσω από το Θησείο, απέναντι από τις παλιές γραμμές του ηλεκτρικού, με θέα την Ακρόπολη φωτισμένη και έχοντας πίσω μου τις αιώνιες ανασκαφές κάποιων αρχαίων ερεπείων, που μέχρι και σήμερα δεν έχω αξιωθεί να μάθω τι ακριβώς είναι. Εκεί θέλω να απολαύσω τον καφέ μου ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό είτε απλά χαζολογώντας ό,τι και όποιον περνάει από εκεί. Και μετά να γυρίσω στην πλατεία στο Μοναστηράκι, να αγοράσω ένα θεικό σουβλάκι από του "Θανάση" και να το καταβροχθίσω παρακολουθώντας με περιέργεια ανάμεικτη με θαυμασμό τους υπαίθριους θεατρίνους κι ακούγοντας ταυτόχρονα τους μουσικούς του δρόμου στις πρόχειρες συναυλίες τους να προσπαθούν να πουλήσουν χειροποίητα κοσμήματα και ονειροπαγίδες ή απλά τα Cds τους.
Πάντα υπάρχει κάποιος να παίζει μουσική εκεί. Κι αν είμαι τυχερή και είναι παραδοσιακή μουσική από το Περού ή έστω fake ινδιάνικη, τόσο μεγαλύτερη είναι η απόλαυσή μου.
Αυτή είναι άλλωστε η Αθήνα που λατρεύω!