Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Είναι μέρες τώρα που δεν μπορώ να διατηρήσω την αισιοδοξία μου με τίποτε.
Προσπάθησα να είναι όλα διαφορετικά στη ζωή μου φέτος και εν μέρει τα κατάφερα. Δε ζω τους ρυθμούς του σχολείου. Έχω ξαναγίνει φοιτήτρια, χωρίς πάσο αλλά με πλήρεις αποδοχές. Σε μία σχολή άκρως ενδιαφέρουσα, που αδημονώ - ο φύτουλας!!! - να ξεκινήσει μαθήματα.
Αποδέχτηκα ότι για πολλά πράγματα δεν μπορώ να κάνω τίποτε, για άλλα για τα οποία νιώθω κάποιες ενοχές ότι δεν τα χειρίστηκα σωστά, πάλι δεν είναι στο χέρι μου να τα διορθώσω. Να γυρίσω το χρόνο πίσω που λένε και οι Onirama είναι λιγάκι δύσκολο.Ούτε καν "να κλείσω τη σκέψη σε ένα μαύρο κουτί" (Στρατής) δεν μπορώ πια. Οπότε αποφάσισα να είμαι αυτή που θέλω στα πλαίσια που μπορώ. Για όλα τα άλλα θα αδιαφορώ. Γιατί όπως λέει και ο Steven King "ο κόσμος έχει προχωρήσει παραπέρα" και τον τελευταίο χρόνο με άφησε σαφώς πολύ πίσω του.
Δεν θα έλεγα πως είμαι η ευτυχία προσωποποιημένη αλλά πως προσπαθώ. Άλλωστε, ποιος είναι;
Η ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς σε τραβά μαζί της, για να μην πω σε σέρνει, ακόμα και όταν εύχεσαι να πεθάνεις. Και αργά ή γρήγορα σε κάνει να βρίσκεις ένα λόγο να υπάρχεις, σε ταρακουνάει όταν όλα νομίζεις πως έχουν ισοπεδωθεί. Φτάνει ένα αστείο από κάποιο φιλαράκι, μια καλή κουβέντα ενός αγνώστου, μια νέα φιλία, ένας καφές χαζεύοντας τη θάλασσα να σε κάνει να θέλεις να ζεις ακόμα και όταν δεν βρίσκεις κανένα νόημα σε αυτό.
Και τότε που χαμογελάς, που νιώθεις για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό καλά με τον εαυτό σου έρχεται κάτι που τα ανατρέπει όλα. Συμβαίνει κάτι και νομίζεις πως δεν αξίζει για τίποτε να προσπαθείς. Είναι ανατριχιαστικό το πόσο σε διαλύει η ζωή ορισμένες φορές, πόσο πολύ εύκολα σου αποδεικνύει πως είναι δυνατότερη από εσένα.
Μήπως το ότι ζούμε είναι από μόνο του ένας άθλος;
Πρόσφατα, γνωστή γνωστού μου, 25 χρονών κοπέλα, πανέμορφη, νιόπαντρη με όλη τη ζωή μπροστά της έκανε πολύ λεπτή εγχείρηση 11 ωρών αφαίρεσης όγκου από το κεφάλι και είναι αυτή τη στιγμή κλινικά νεκρή.
Καινούρια μου φίλη, ένα εξαιρετικά ήρεμο και ευγενικό πλάσμα έχασε ξαφνικά από ανακοπή τον άντρα της πέρσι το καλοκαίρι. Έχουν 3 παιδιά. Έμεινα ξερή όταν μου το είπε. Προσπάθησε να μου το απαλύνει - όχι για εκείνη που σαφώς ήταν χάσιμο της γης κάτω από τα πόδια της αλλά για μένα, επειδή με είδε να χάνω το χρώμα μου.
Τελικά δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστώ με την απώλεια ανθρώπων που αγαπώ είτε αυτό λέγεται θάνατος είτε χωρισμός. Πάντα θα με πονάνε όλα. Ακριβώς γιατί δεν το καταλαβαίνω. Ποιος ο λόγος να συμβαίνουν όλα αυτά;
Τι σκοπό πληρούσε ο θάνατος αυτού του ανθρώπου, που είχε την οικογένειά του, ήταν αγαπημένοι και τον χρειάζονταν όλοι και τους χρειαζόταν κι εκείνος;
Αυτή η φράση, η τόσο δήθεν τάχα μου παρηγορητική, "μπορεί να είναι και για καλό" πολύ μου τη σπάει.
Ποιο καλό;
Πού είναι αυτό το καλό;
Και δεν ήταν καλό και όμορφο αυτό που είχες;
Γιατί πρέπει να βιώνεις τόσο οριστικές απώλειες και να βρίσκεσαι ξαφνικά απελπισμένος και ανήμπορος να κάνεις το οτιδήποτε;
Γιατί;
Για να αποδείξεις στον εαυτό σου ή στους άλλους ότι είσαι δυνατός;
Οι άλλοι μπορεί να σε βλέπουν έτσι, άκρως δυνατό να τα αντέχεις όλα. Στον εαυτό σου όμως μπορείς να κρυφτείς;


Δεν υπάρχουν σχόλια: